Οι φίλαθλοι του Απόλλωνα πανηγύρισαν στο 96', ήταν μεγάλη στιγμή το στοπ του Γιοβάνοβιτς στον Ουάρντα, μετά τα όσα προηγήθηκαν.
Αλλά φυσικά θα προτιμούσαν να πετάξουν την σκούφια τους για άλλη αιτία. Αυτή για την οποία η ομάδα τους στα πρώτα 10' τους ανάγκασε να "εκραγούν" δις και για 30' να τρίβουν τα χέρια από ικανοποίηση.
Το ερώτημα είναι γιατί εξάφνως έσβησε ο διακόπτης. Πως έπεσε απότομα η ενέργεια, πως έσπασαν οι γραμμές, πως χάθηκαν τόσα μέτρα στο γήπεδο. Πως από την ευκαιρία του Αλμπάνη μέχρι αυτή του Κολ μεσολάβησαν 54 αγωνιστικά λεπτά, όπου το μόνο χάιλαιτ που πρόσφερε η ομάδα ήταν η απόκρουση (πάει για απόκρουση χρονιάς από άποψη δυσκολίας) του Γιοβάνοβιτς αμέσως μετά το 2-2.
Ναι αντέδρασε ο αντίπαλος, αλλά η πτώση του Απόλλωνα πλησιάζει τα όρια του ανεξήγητου.
Βέβαια σε τέτοιου είδους αγώνα τα ποτήρια είναι δύο. Το μισοάδειο, όπου αντανακλάται η απώλεια ενός προβαδίσματος στο σκορ και η ευκαιρία να μπει στα πλέι-οφ με 9 βαθμούς από τον 2ο και 11 από την "Κυρία". Στο μισογεμάτο όμως είναι το γεγονός ότι δεν έχασε, δεν είδε την διαφορά να μειώνεται επικίνδυνα (θα είχε και ψυχολογικό κόστος), ενώ μπαίνει πρώτος με διαφορά 7 βαθμών.
Μία διαφορά πολύ σημαντική. Που προέκυψε επειδή ο Απόλλωνας ήταν σε 22 αγωνιστικές η πιο σταθερή και συνεπής ομάδα. Κάτι που αποτυπώνει την ικανότητα της ομάδας να διαχειριστεί μέχρι τέλους τα υπέρ του δεδομένα.
