Ένας άνθρωπος ο οποίος βρήκε την δική του ευκαιρία να οδηγήσει το «καράβι» που λέγεται Ανόρθωση, σε μια δύσκολη περίοδο. Ήταν 13 Μαρτίου όταν διαδεχόταν, ως υπηρεσιακός, τον Νταβίντ Γκαγιέγο.
Σε μια περίοδο που η Ανόρθωση είχε πάρει τον κατήφορο. Ήταν όμως εκεί, μαζί με άλλα παιδιά στο τεχνικό τιμ για να κρατήσουν την Ανόρθωση. Αυτός ήταν ο στόχος ολονών. Μέσα από αντίξοες συνθήκες, μέσα από πολλά προβλήματα, οικονομικά και μη, κράτησε την «Κυρία» στο ύψος των περιστάσεων. Όσο βέβαια ήταν αυτό εφικτό.
Από τα περσινά αποτελέσματα, βεβαίως και θα έχουν να θυμούνται στην Ανόρθωση το «διπλό» στο ΓΣΠ που ήταν η μοναδική της επικράτηση, ή την παλικαρίσια εμφάνιση με την ΑΕΚ την προτελευταία αγωνιστική. Με τον Οκκά να ανεβάζει παίκτες στην πρώτη ομάδα (βλ. Ε. Χαραλάμπους, Κωνσταντίνου) και να τους ρίχνει στα βαθιά, δίδοντάς τους ευκαιρίες εκεί που ήταν... εξαφανισμένοι (βλ. Παρούτης, Χρυσοστόμου, Τζουλίου). Το επέτρεψαν οι συνθήκες, όμως δεν πτοήθηκε ούτε ο ίδιος, αντιθέτως...
Το καλοκαίρι πάρθηκε η απόφαση για να παραμείνει. Μετά από μπαράζ συναντήσεων και με άλλους, κρίθηκε πως ο Γιάννος Οκκάς, ήταν αυτός που θα μπορούσε να διαχειριστεί τις συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί. Τα προβλήματα παρέμεναν αρκετά, η πίεση μεγάλωσε λόγω των όσων ταλανίζουν το οικοδόμημα, και η αλήθεια να λέγεται στο χορτάρι δεν κατάφερε να παρουσιάσει το αγωνιστικό πρόσωπο που όλοι ανέμεναν.
Πέραν από κάποιες εκλάμψεις, η Ανόρθωση έπαιξε -επιεικώς- κακό ποδόσφαιρο (βλ. ΑΕΚ εκτός έδρας). Εικόνα η οποία δεν ήταν αντιπροσωπευτική, όσο κι αν συσχετίστηκαν τα δεδομένα ποιότητας, αντιπάλου, μπάτζετ κλπ.
Μετά από συνολικά 19 αγώνες στον πάγκο της ομάδας αποχωρεί. Έχοντας καταγράψει 6 νίκες, 4 ισοπαλίες και 9 ήττες. Απολογισμός, αρνητικός για την «Κυρία», ακόμη και σε αυτή την περίοδο.
Κανείς όμως δεν μπορεί να του χρεώσει ότι δεν προσπάθησε. Όσο μπορούσε, το έπραξε. Αν στην τελική δεν ήταν επαρκής, είναι άλλο θέμα. Το σωστό και το πρέπων για να ειπωθεί, είναι πως στα δύσκολα, ο Γιάννης Οκκάς, ήταν εκεί...
