«Το μόνο που δεν είπε ήταν ‘συγχαρητήρια στην Πάφο για την κατάκτηση του πρωταθλήματος’…»
Αυτό σκέφτηκαν πολλοί ακούγοντας τον Αλεκσέι Σπιλέβσκι στη συνέντευξη Τύπου μετά την ήττα του Άρη από τον ΑΠΟΕΛ στο ΓΣΠ.
Μολονότι η «ελαφρά ταξιαρχία» είχε ευκαιρίες που του επέτρεπαν να κάνει λόγω για ένα άδικο ή ατυχές αποτέλεσμα, ο Λευκορώσος εμφανίστηκε ασυνήθιστα μετριοπαθής έως μοιρολατρικός.
Κάποιοι το απέδωσαν στην εξαιρετικά δυσχερή συνθήκη (-7 με τέσσερεις αγωνιστικές να απομένουν), κάποιοι στην επικείμενη αποχώρησή του από τον λεμεσιανό σύλλογο.
Δίχως να αποκλείεται το μεν ή το δε, το δείγμα γραφής του 37χρονου εδώ και τριάμισι χρόνια «δείχνει» προς μια διαφορετική κατεύθυνση.
Στις τοποθετήσεις του ο Σπιλέβσκι προσανατολίζεται πάντα στην απόδοση της ομάδας του. Αν θεωρεί ότι έπαιξε χειρότερα απ’ ό,τι μπορεί, δηλώνει οργισμένος κι απογοητευμένος. Αν θεωρεί ότι αδικήθηκε, το δηλώνει ευθαρσώς.
Ότι τούτη τη φορά αρκέστηκε στην ατάκα «έτσι είναι το ποδόσφαιρο και πρέπει να το αποδεχτούμε», μάλλον μαρτυρά μια σιωπηρή, πλην «εκκωφαντική» αποδοχή εκ μέρους ότι η ομάδα του δεν είναι (και δεν μπορεί να γίνει) επαρκώς καλή για να κόψει πρώτη το νήμα.
Τα «φθηνά» έως «αστεία» γκολ που δέχεται ο Άρης στα πλέι οφ, οι «κραυγαλέες» ευκαιρίες που σπαταλά σε κάθε παιχνίδι, είναι ένα επαναλαμβανόμενο σκηνικό που κοστίζει πανάκριβα. Είναι οι περιβόητες «λεπτομέρειες» που κάνουν τη διαφορά.
Ο Σπιλέβσκι ευθύνεται για την προετοιμασία και τη στελέχωση της ομάδας για κάθε παιχνίδι, καθώς και για τη διαχείρισή του. Σε αυτούς τους τομείς έχει υποπέσει σε λάθη και δεν είναι υπεράνω κριτικής.
Ούτε αυτός, ωστόσο, ούτε οποιοσδήποτε άλλους προπονητής μπορεί να κάνει κάτι, όταν έμπειροι και πρωτοκλασάτοι παίκτες υποπίπτουν σε παιδαριώδη λάθη που αποφέρουν αντίπαλα γκολ ή όταν έμπειροι και πρωτοκλασάτοι παίκτες αποτυγχάνουν να σκοράρουν με πέναλτι ή σε κενή εστία.
Και ακριβώς αυτό είναι η (πονεμένη) ιστορία του Άρη αυτή τη σεζόν.
