«Οτιδήποτε μπορεί να πάει στραβά, θα πάει στραβά».
- Είναι αυτές οι νύχτες, που η μοίρα σου τα δίνει πίσω...
- Κρατάει (και πάλι) την ουσία και ονειρεύεται (μεγαλεία)!
Η πιο συχνή και γνωστή απόδοση του νόμου του Μέρφι είναι ό,τι βιώνει εδώ και μερικές εβδομάδες ο Άρης.
Δεν χρειαζόταν καν να το πει δημοσίως ο Αλεκσέι Σπιλέβσκι στη συνέντευξη Τύπου μετά το εντός έδρας 0-1 κόντρα στην ΑΕΚ.
Μετά την επικράτηση επί του ΑΠΟΕΛ (2-1) ο πρωταθλητής ζει τη μέρα της μαρμότας ξανά και ξανά και ξανά: ακόμη κι όταν καταφέρνει να βγάλει τις αρετές που τον οδήγησαν την περασμένη περίοδο πρωταθλητή, όλες οι λεπτομέρειες, όλες οι συγκυρίες θα του γυρίσουν επιδεικτικά την πλάτη.
Κόντρα στην ομάδα του Ραν Μπεν Σιμόν η «ελαφρά ταξιαρχία» έκανε το πιο μεστό παιχνίδι της εδώ και καιρό -ουδόλως συμπτωματικό ότι αυτό συνέπεσε με την επιστροφή του προπονητή της στον πάγκο.
Οι περισσότερες και οι καλύτερες ευκαιρίες της ήταν δικές της. Το μομέντουμ έμοιαζε επίσης να είναι δικό της. Δεν πτοήθηκε και δεν τα παράτησε ποτέ. Ούτε όταν λαχτάρισε στη μεγάλη ευκαιρία του Τριτσκόβσκι (σ.σ. απόκρουση παγκόσμιας κλάσης από τον Άλβες), ούτε στα δύο ακυρωθέντα τέρματα, ούτε καν στο… άχαστο τετ α τετ του Κοκόριν με την άδεια εστία!
Ακόμη και μετά το γκολ-«μαχαιριά» στο 90+6’, ο Άρης το πάλεψε και έκλεισε το παιχνίδι με ακόμη μία μεγάλη ευκαιρία, στο τελευταίο δευτερόλεπτο.
Μοιάζει αδιανόητο ότι σε αυτόν τον αγώνα ο πρωταθλητής έμεινε εκ νέου (τέταρτη φορά στα τελευταία πέντε παιχνίδια) «άσφαιρος». Και, αυτονόητα, είναι απόλυτα τραγική ειρωνεία ότι με αυτήν την απόδοση ηττήθηκε.
Στην τελική ευθεία της σεζόν, στη μάχη για ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο, η «ελαφρά ταξιαρχία» μοιάζει απόλυτα εγκαταλελειμμένη απ’ οτιδήποτε ορίζεται ως ρέντα.
Στα εναπομένοντα παιχνίδια θα φανεί πόσα αποθέματα της έχουν απομείνει για να προκαλεί την τύχη της, μέχρι η τελευταία να (δεήσει να) της χαμογελάσει…
