Η μεγαλύτερη καρδιά στην ιστορία του τένις: ο Ράφα Ναδάλ επέστρεψε από την κόλαση του 0-2 κόντρα στον φαινομενικά αλύγιστο Ντανίλ Μεντβέντεφ και πήρε τη νίκη με 3-2 σετ στον τελικό του Australian Open, φτάνοντας τα 21 Grand Slam και ξεπερνώντας Φέντερερ-Τζόκοβιτς!
Είναι- και πάντα θα είναι, στην περίπτωσή του- η καρδιά. Μέσα από έναν «κυκεώνα» τραυματισμών που θα είχαν λυγίσει οποιονδήποτε άλλο αθλητή στην ιστορία του αθλήματος, αυτός είναι εκεί και λάμπει, βάζοντας το ένα διαμάντι μετά το άλλο στο εντυπωσιακό του στέμμα. Πολύ απλά γιατί υπάρχει η καρδιά. Αυτή που αισθάνεται τον (τενιστικό) Θεό και όχι η λογική.
Γιατί αν έπρεπε να συμβεί τα όσα επιτάσσει η λογική, τότε ο Ράφα Ναδάλ δε θα έγραφε ιστορία απόψε: ο Ντανίλ Μεντβέντεφ ήταν, πριν από την έναρξη του τελικού, ο πιο φορμαρισμένος τενίστας στον κόσμο και το 2-0 υπέρ του μετά τα δύο πρώτα σετ έκαναν σχεδόν σίγουρο νικητή τον Ρώσο.
Όμως το σχεδόν όταν παίζεις κόντρα στον ψυχωμένο Ισπανό θρύλο δεν είναι ποτέ, μα ποτέ αρκετό- κι αυτό το κατάλαβε με τον πιο σκληρό τρόπο ο Ντανίλ σήμερα που είδε την κούπα του Australian Open να του γυρνά, ελέω Ράφα φυσικά, την πλάτη.
Κι όμως, στο ξεκίνημα του περίλαμπρου τελικού τα πράγματα έμοιαζαν κάτι παραπάνω από ευνοϊκά για τον θριαμβευτή του περσινού US Open: μπαίνοντας με τρομερή διάθεση στο κορτ, ο Μεντβέντεφ πέτυχε εύκολα δύο breaks, σέρβιρε σαν… ρομπότ στα δικά του games και δεν άργησε να κάνει το 1-0 σε 42 λεπτά.
Στο δεύτερο σετ φάνηκε πως ο 35χρονος Ισπανός συνήλθε από το ανηλεές σφυροκόπημα του αντιπάλου του και έριξε το «πρώτο αίμα»: break, επάνω με δύο games διαφορά και εν γένει καλύτερη εικόνα, με το ασύλληπτο forehand του να κάνει τη διαφορά.
Όμως, ο Μεντβέντεφ όταν βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο έκανε back-to-back breaks και οδήγησε το σετ στο tie break. Εκεί, παρά το γεγονός πως δέχτηκε πολύ νωρίς 2 mini breaks, εν τέλει το κέρδισε και αυτό με 7-6 (5) και «έγραψε» το 2-0. Τέλος του αγώνα, σωστά;
Λάθος, αν και στα πρώτα games του 3ου σετ φαινόταν πως ο Ρώσος θα σηκώσει την κούπα: με τον κάθε παίκτη να κρατάει το σερβίς του (και τους θεατές να… γιουχάρουν τον Ντανίλ, προκαλώντας του τεράστιο εκνευρισμό και κάνοντάς τον να χάσει την συγκέντρωσή του), φτάσαμε στο 2-3 υπέρ του Μεντβέντεφ, ο οποίος είχε και τριπλό break point!
Οποιοσδήποτε άλλος παίκτης, είναι σχεδόν καρμικά βέβαιο, θα λύγισε υπό αυτές τις συνθήκες, όμως όχι ο ανυπέρβλητος Ναδάλ: ο Ισπανός πήρε 5 σερί πόντους, έκανε το 3-3, πέτυχε ακόμα ένα break και μείωσε σε 2-1 (6-4) μετά από 3 και πλέον ώρες παιχνιδιού.
Μπαίνοντας στο 4ο σετ ήταν πια πασιφανές πως η άλλοτε αρραγής σιγουριά του Μεντβέντεφ είχε δεχτεί ισχυρότατο πλήγμα: ο Ναδάλ άρχισε να βρίσκει, επιτέλους, πρώτο σερβίς (στα πρώτα 3 σετ ήταν οριακά στο 50%), τα dropshots του αιφνιδίαζαν ολοένα και περισσότερο τον κουρασμένο αντίπαλό του, τα slicebackhands έγιναν δυσεπίλυτος γρίφος και μετά από 2 breaks ο «Ταύρος» από τη Μαγιόρκα ισοφάρισε σε 2-2 (6-4).
Και, κάπως έτσι, φτάσαμε στην αγωνιστική ρουλέτα του 5ου και τελευταίου σετ: θα ολοκλήρωνε τη μυθική ανατροπή ο Ναδάλ ή ο «Μεντ» θα έβρισκε τον ψυχικό σθένος να φτάσει αυτός στην κορυφή του αυστραλιανού κόσμου;
Το παιχνίδι χάρη σ’ ένα break του Ράφα έδειχνε να γέρνει προς την πλευρά του Βασιλιά του χώματος (μα όχι μόνο…), ο οποίος σέρβιρε στο υπέρ του 5-4 για την κούπα.
Ο Ντανίλ- σχεδόν ανεξήγητο πώς- βρήκε το κουράγιο να πάρει πίσω το σερβίς του, ισοφαρίζοντας σε 5-5, όμως ήταν και πάλι ο αστάλινος χαρακτήρας του Ισπανού που έκανε τη διαφορά: ο Ναδάλ πέτυχε άμεσα break back, έπειτα έκανε hold στο δικό του σερβίς και μετα από 5 ώρες και 28 λεπτά καθηλωτικού τένις έφτασε στη νίκη με 2-6, 6-7 (5), 6-4, 6-4, 7-5.
Με αυτή την παντελώς απροσδόκητη (πριν την έναρξη του τουρνουά) κατάκτηση ο Ναδάλ έγινε ο πρώτος τενίστας στην ιστορία που φτάνει τα 21 Grand Slams και άφησε πίσω του Φέντερερ και Τζόκοβιτς που έχουν από 20. Παράλληλα, έγινε μόλις ο δεύτερος παίκτης μετά τον Νόβακ που έχει κατακτήσει από μίνιμουμ 2 φορές όλα τα Majors (13 Roland Garros, 4 US Open, 2 Wimbledon kαι 2 Australian Open).
Μετά από 4 ολόκληρους μήνες αποχής από τα κορτ λόγω προβλήματος στο πόδι, λοιπόν. Να παλεύει γι’ ακόμα μία φορά να σώσει την αγωνιστική του καριέρα και να προσθέσει λίγη ακόμα λάμψη στο σκονισμένο μύθο του. Έχοντας απέναντί του τον κατά τεκμήριο- ακόμα και με τον Τζόκοβιτς παρόντα- καλύτερο παίκτη στις σκληρές επιφάνειες τον τελευταίο χρόνο. Απέναντι στη λογική, στα νιάτα, με το τενιστικό γήρας να του κλείνει το μάτι και να του λέει να ζήσει όσο μπορεί τώρα, γιατί έρχεται.
Κόντρα σε όλους και σε όλα, ο Ράφα σήκωσε το 21ο και αγκάλιασε λίγο περισσότερο τον θρόνο του GOAT. Πώς τα κατάφερε; Ανεξήγητο για κάθε έναν από εμάς που ψάχνει την απάντηση στη λογική.
Όταν η καρδιά του Ναδάλ μιλά, τότε, όλοι το ξέρουν, είναι τεράστια απρέπεια να φέρει αντίρρηση το μυαλό.
