Στην εποχή των υπερανθρώπων, το ταξίδι προς την κορυφή είναι απαιτητικό, δύστροπο κι επικίνδυνο. Η θέληση και η ικανότητα δεν φτάνουν από μόνες τους, χρειάζεται και τύχη, υπομονή και πείσμα. Πολύ πείσμα.
Ο Νόβακ Τζόκοβιτς των 18 τίτλων σε Grand Slams δεν θα σταματούσε, επειδή βρέθηκε πίσω με 2-0 σετ. Όπως δεν θα σταματούσαν, ούτε ο Ρότζερ Φέντερερ και ο Ράφα Ναδάλ των 20.
Οι υπεράνθρωποι, οι υπεραθλητές δεν βιώνουν την πραγματικότητα όπως οι υπόλοιποι. Δεν αντιλαμβάνονται την δυσκολία με νούμερα και σκορ. Κοιτάνε μόνο μπροστά, μόνο το μέλλον, δεν κρυφοκοιτούν πίσω από την πλάτη τους για το τι έφταιξε.
Αυτό που πήγε να κάνει ο Στέφανος Τσιτσιπάς στον πρώτο τελικό Grand Slam της καριέρας του ήταν αδιανόητο. Εξωγήινο. Ήταν πραγματικά, πολύ καλό για να είναι αληθινό.
Όχι γιατί δεν το άξιζε, όχι γιατί δεν το πάλεψε, όχι γιατί δεν στάθηκε ως ίσος προς ίσο απέναντι σε έναν ημίθεο του τένις, αλλά γιατί η κυνική ιστορία του αθλητισμού θα έπρεπε να καμφθεί και ίσως να βγει απ’ την τροχιά της.
Στον πρώτο του τελικό, στα 22 του, απέναντι στο Νο.1 της παγκόσμιας κατάταξης, ήταν έτοιμος να διαπράξει μια «ύβρη». Και ο πέλεκυς του Σέρβου υπερπρωταθλητή ήταν σκληρός.
Αυτός που πέταξε έξω από το τουρνουά τον Ναδάλ, τον καλύτερο όλων και όλων των εποχών στο χώμα, αυτός «έπρεπε» να κερδίσει. Είναι ο νόμος της εξέλιξης, της φυσικής συνέχειας των πραγμάτων.
Σ’ αυτό το Roland Garros, ο Τζόκοβιτς ήταν ο διάδοχος. Αυτός που «σκότωσε» τον Βασιλιά και πήρε τη θέση του. Ο Στέφανος είναι πια ο Πρίγκιπας. Αυτός που ξέρει, ότι θα ανέβει στο θρόνο και περιμένει τη σειρά του.
Η «γέννηση» ενός αθλήματος
Ο ελληνικός αθλητισμός έζησε μία ιστορική στιγμή σήμερα, αλλά και ολόκληρη την προηγούμενη εβδομάδα. Καλωσόρισε κι επίσημα ένα νέο άθλημα στις τάξεις του.
Ξέρω, ότι είναι άδικο αυτό που λέω για τους προηγούμενους, αυτούς που μόχθησαν μόνοι τους σε ένα σπορ για το οποίο οι υποδομές ποτέ δεν ήταν (κι εξακολουθούν να μην είναι) τέτοιες, ώστε να μπορούν να υποστηρίξουν μια διεθνή καριέρα.
Όμως, τα όσα έκαναν στα κορτ του Παρισιού ο Τσιτσιπάς και η Μαρία Σάκκαρη αυτές τις ημέρες, έδωσαν τον πρώτο σφυγμό στον κόσμο. Του έδειξαν, ότι δεν είναι μόνο το Big 3 και οι αδερφές Γουίλιαμς, υπάρχουν πλέον και δύο ελληνόπουλα που παίζουν στα ίσα τα τέρατα.
Το 1987, οι Έλληνες δεν έμαθαν το μπάσκετ, αλλά το αγάπησαν. Γιατί είδαν με τα μάτια τους δώδεκα Δαβίδ να τα βάζουν με δώδεκα Γολιάθ και να κερδίζουν. Γιατί ένιωσαν αυτή την ανεπανάληπτη εναλλαγή συναισθημάτων, που μόνο ο αθλητισμός μπορεί να προσφέρει.
Το 2004 έγινε ξανά το ίδιο, όμως δυστυχώς το ελληνικό ποδόσφαιρο ήταν (κι εξακολουθεί να είναι) τόσο άρρωστο, που ούτε και μία κατάκτηση Ευρωπαϊκού δεν κατάφερε να το σώσει.
Το 2021 ήρθε η σειρά του τένις. Ήρθαν αυτά τα δύο παιδιά να μας δείξουν, ότι μπορείς να τα βάλεις με υπεράνθρωπους. Να τους κοιτάξεις στα μάτια, να τους φοβίσεις, να τους παίξεις στα ίσα και στο τέλος να στεναχωρηθείς, γιατί ξέρεις ότι ήσουν τόσο κοντά να τους νικήσεις. Τόσο κοντά, αλλά και τόσο μακριά ταυτόχρονα.
Ο Στέφανος και η Μαρία δεν κέρδισαν στο Παρίσι. Δεν χρειάστηκε, όμως, να κερδίσουν, για να μας κάνουν να δούμε τένις. Να νιώσουμε λίγο τι είναι αυτό το άθλημα, να αποδεχθούμε, ότι θα κάτσουμε και τρεις και τέσσερις ώρες, αν χρειαστεί, αγωνιώντας για το κάθε forehand και το κάθε backhand. Κι αυτά τα άτιμα drop shots.
Σε ένα σπορ εκατομμυριούχων, σε ένα σπορ «των πλουσίων», όπως μας έμαθαν να το αποκαλούμε δεκαετίες ολόκληρες, χιλιάδες παιδάκια είδαν αυτή την μάχη και ταυτίστηκαν.
Χιλιάδες παιδάκια παρακολούθησαν τον Τσιτσιπά και την Σάκκαρη να παλεύουν με όλες τους τις δυνάμεις, να χάνουν, να κερδίζουν, να συνεχίζουν, μέχρι να μην αντέχουν άλλο.
Δεν θα γίνουν όλα αυτά τενίστες, προφανώς. Όπως δεν έγιναν μπασκετμπολίστες όλα τα παιδιά που είδαν τον Γκάλη να χορεύει στον αέρα, όπως δεν έγιναν ποδοσφαιριστές όσα είδαν τον Χαριστέα να «καρφώνει» με κεφαλιά στον τελικό του Euro, όπως δεν έγιναν κολυμβητές όσα είδαν τον Γιαννιώτη να «πετάει» πάνω στα νερά του Ρίο, όπως δεν έγιναν αθλητές όλα όσα έχουν δει τον Γιάννη, τον Λευτέρη, την Κατερίνα, την Άννα και όλους τους υπόλοιπους πρωταθλητές μας τις τελευταίες δεκαετίες και όλους αυτούς που προηγήθηκαν.
Δεν είναι αυτό το νόημα του αθλητισμού. Η νίκη είναι επιδίωξη του πρωταθλητισμού. Η χαρά, η λύπη, η έκρηξη, η στεναχώρια, η παρηγοριά, ο ενθουσιασμός, η προσμονή, αυτά είναι ο αθλητισμός. Να χάνεις και να αγκαλιάζεις τον αντίπαλό σου, να κερδίζεις και να πλέκεις το εγκώμιο του χαμένου, να κλαις επειδή κέρδισες κι επειδή έχασες.
Ο Πρίγκιπας των κορτ
Ο Στέφανος έχασε χθες. Όπως είπε, όμως, και ο Τζόκοβιτς μετά τον τελικό, δεν θα αργήσει η μέρα που θα κερδίσει.
Είπαμε και πιο πάνω για τη φυσική συνέχεια των πραγμάτων. Αυτή είναι η πορεία του Τσιτσιπά, να κερδίσει όχι ένα, αλλά αρκετά Grand Slams.
Όχι φυσικά γιατί του τα χρωστάει κανείς, αλλά γιατί έχει μοχθήσει μέσα στα γήπεδα, έχει το απαιτούμενο ταλέντο, αλλά και γιατί το λέει μέσα στα κορτ τα τελευταία χρόνια. Κάθε χρόνο γίνεται καλύτερος, κάθε χρόνο ανεβαίνει στην παγκόσμια κατάταξη, κάθε χρόνο γίνεται αυτός πιο δυνατός και οι Big 3 πιο αδύναμοι.
Ο Πρίγκιπας της σκόνης πρέπει να περιμένει λίγο ακόμα. Μέχρι να βρει την ευκαιρία του. Μέχρι να έρθει η στιγμή που θα φορέσει το στέμμα του. Εκεί θα είναι και θα τον περιμένει.
