Από τη μία η πίκρα, η απογοήτευση, η προσπάθεια που κατέβαλε η ομάδα στο τελευταίο 30λεπτο και από την άλλη η πιο μεγάλη έξοδος για τους ΑΕΛίστες τη φετινή περίοδο, που χειροκρότησαν την όλη προσπάθεια, αφήνουν ανάμεικτα συναισθήματα.
Αν το πάρουμε από την αρχή όμως και το αγωνιστικό μέρος, η ΑΕΛ δεν ήταν καλή μέχρι που έγιναν οι αλλαγές από τον Σάββα Παντελίδη. Ο Τόρες... δεν υπήρχε στο γήπεδο, με τον Παπαφώτη που μπήκε στο ματς να δίνει άλλη ένταση στη μεσαία γραμμή, ενώ αργότερα η είσοδος των Τσέποβιτς, Νταβόρ και Ριέρα έκαναν ακόμα πιο επιθετική την ΑΕΛ.
Από το 61', όταν και δημιούργησε την πρώτη απειλή προς την εστία του Φαμπιάνο με τον Έουλερ, καθώς έπρεπε να ρισκάρει, πήρε σιγά σιγά τα ηνία και βρήκε τεράστιες ευκαιρίες με τον Μαρόσα. Και οι δύο του προσπάθειες όμως σταμάτησαν στον Βραζιλιάνο τερματοφύλακα, ενώ πριν την δεύτερη προηγήθηκε και το δοκάρι του Σάντος.
«Μας έλειπε η προσωπικότητα κάποιων παικτών, να πάρουν πάνω τους την ομάδα», είχε πει ο Παντελίδης στη διάσκεψη Τύπου. Αυτό όμως αποτυπώθηκε και σύμφωνα με τα παραπάνω στοιχεία, που έφεραν την ΑΕΛ να διεκδικεί την πρόκριση μέχρι το τέλος. Δεν μπορούμε όμως να παραλείψουμε ότι στο α' ημίχρονο μπορούσε να δεχθεί και ένα, και δύο τέρματα με την παρουσία της. Και εκεί είναι που απέδωσε τους λόγους που η ομάδα της Λεμεσού δεν τα κατάφερε. Όπως άλλωστε και στο πρώτο παιχνίδι.
Πλέον, θα πρέπει στην ΑΕΛ να δουν την επόμενη ημέρα. Ο Σάββας Παντελίδης απέφυγε να μιλήσει για αυτό, τονίζοντας ότι πρέπει πρώτα να επέλθει ηρεμία. Ήταν γενικότερα μία δύσκολη χρονιά για την ομάδα που ολοκληρώθηκε το βράδυ της Τετάρτης στο ΓΣΠ, καθώς δεν έχει υλοποιηθεί κανένας στόχος που έθεσε στην αρχή της με τα παιχνίδια πρωταθλήματος που απομένουν να είναι διαδικαστικού χαρακτήρα.
Έμεινε όμως μία νότα αισιοδοξίας στο τέλος, με το χειροκρότημα των οπαδών να γλυκαίνει κάπως την πίκρα της αποτυχίας...
