Μια ποντιακή παροιμία λέει: «Για τον οκνέαν πάντα έξεργος έν’». Δηλαδή, για τον τεμπέλη είναι πάντα αργία. Και για τον Δημήτρη Παπαδόπουλο αυτή η μέρα δεν ήρθε ποτέ.
- Συνθήματα κατά της KOΠ και του Γιώργου Κούμα - Συνελήφθησαν δύο ανήλικοι
- Έσβησαν κεράκια στον Αρχάγγελο: «Αν συνεχίσουμε έτσι, θα είμαστε πρωταθλητές»
Γεννημένος στα σύνορα Ουζμπεκιστάν-Καζακστάν, ο άνθρωπος που έμαθε από πολύ μικρός πώς είναι να δουλεύεις πολύ σκληρά για να πετύχεις, κατάφερε στη μακρά διαδρομή του στο ποδόσφαιρο να τα ζήσει όλα.
Με την εικόνα να βλέπει το μπαμπά του να τρέχει για να μπει στο τρένο που μετέφερε εκείνον και την οικογένειά του από την πρώην Σοβιετική Ενωση στην Αθήνα - και συγκεκριμένα στο Αιγάλεω - να τον συντροφεύει, ο Δημήτρης ήξερε από παιδί ότι μόνο με την υπομονή και την επιμονή θα μπορεί να πετύχει.
Δεν τον λύγισαν οι δυσκολίες. Γαλουχήθηκε με πολλή αγάπη. Οι γονείς του άφηναν εκείνον και τα τρία αδέρφια του στο σπίτι για να πάνε στη δουλειά. Σήμερα αν τον ρωτήσεις για τι είναι περήφανος, δεν θα σου πει για το Euro του 2004, δεν θα σου μιλήσει για κάποιο γκολ, για κάποιον τίτλο. Θα σου πει για το πόσο χαρούμενος είναι που βλέπει τους γονείς του να είναι καλά.
Θα σου μιλήσει για τη σύζυγό του, την Αμαλία Κυπαρίσση η οποία, όταν χρειάστηκε, άφησε την καριέρα της για να σταθεί συνοδοιπόρος σε κάθε του βήμα στο εξωτερικό, χαρίζοντας στην οικογένεια δύο παιδιά, την Παυλίνα και τον Αχιλλέα.
Σήμερα, με το ρόλο του τεχνικού διευθυντή που έχει στην Κυπριακή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου, ο Δημήτρης Παπαδόπουλος, κάνει τον απολογισμό της καριέρας και της ζωής του και βγάζει μέσα από τη ψυχή του όσα είχε κλειδωμένα.
Αυτός είναι ο Δημήτρης Παπαδόπουλος ως παιδί μεταναστών, ως επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, ως Πρωταθλητής Ευρώπης, ως Νταμπλούχος Ελλάδας, ως MVP, ως γιος, σύζυγος, πατέρας. Αυτή είναι η φιλοσοφία κι η στάση ζωής που συντροφεύει πάντα έναν άνθρωπο που έμαθε με την ταπεινότητά του να βαδίζει μόνο μπροστά, έχοντας το βλέμμα του στην προσωπική του ανέλιξη.
Ακολούθως παρατίθεται το κομμάτι που αφορά το ρόλο του στην Κυπριακή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου.
-Σήμερα είσαι στην Ομοσπονδία της Κύπρου. Θες να μας εξηγήσεις το ρόλο σου;
«Ενας τεχνικός διευθυντής σε μια Ομοσπονδία είναι υπεύθυνος και για τις σχολές και τις εθνικές ομάδες.
Εγώ δεν είμαι στο κομμάτι των σχολών που δίνουν τα διπλώματα. Εκεί υπάρχει ένας άλλος άνθρωπος, ο κύριος Σάββας Κωνσταντίνου, ο οποίος είναι υπεύθυνος μαζί με τον κύριο Μάριο Κωνσταντίνου.
Εγώ είμαι υπεύθυνος για την Εθνική Ελπίδων και κάτω, Κ19, Κ17, Κ15 και μετά έχουμε τις Γυναίκες Κ19 και Κ17 αλλά και το Futsal. Είμαι πιο πολύ στις μικρές ηλικίες. Η δουλειά μου είναι αρχικά να φτιάξω τα σταφ: προπονητή, βοηθό, γυμναστή και προπονητή τερματοφυλάκων. Πρέπει να οργανώσω αυτό το κομμάτι, ώστε να έχει ο προπονητής ό,τι χρειάζεται.
Από εκεί και μετά οι προπονητές είναι υπεύθυνοι για το σκάουτινγκ. Ενας προπονητής που έχει μια γενιά μπορεί να καλύψει και να δει κάθε Σαββατοκύριακο 3-4 ματς, να δει ο βοηθός δύο επιιπλέον παιχνίδια ακόμα κι ο προπονητής τερματοφυλάκων να δει για τερματοφύλακες. Άρα αυτό το κομμάτι καλύπτεται έτσι.
Εγώ παρακολουθώ τη δουλειά των προπονητών. Εγώ έχω μια άποψη, όταν θα δω μια κλήση, θα ψάξω το πόσο τον έχει δει αυτόν τον παίκτη. Υπάρχει μια πλατφόρμα που ο κάθε προπονητής καταγράφει τα report του. Άρα υπάρχουν δεδομένα για το τι καλύπτει ένας προπονητής και τι βλέπει. Οπότε εγώ παρακολουθώ αυτό ακριβώς το κομμάτι».
Όλη τη συνέντευξη του Δημήτρη Παπαδόπουλου μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ.
