Απλά ελπίζαμε ή καλύτερα προσευχόμασταν μπας και... Μάταια. Βιώσαμε απόλυτα φυσιολογικά άλλη μία απόδειξη της Εθνικής μας κατάντιας. Με το συμπάθειο αλλά μου θυμίζει δεκαετίες του 70 και το 80. Όταν παλεύαμε μπας και πάρουμε καμιά ισοπαλία. Μόνο που τότε, απέναντι σε επαγγελματίες, παρατάσσαμε ερασιτέχνες. Οικοδόμους, εμπόρους, καταστηματάρχες, στην καλύτερη περίπτωση τραπεζικούς και κρατικούς υπαλλήλους. Με την μόνη διαφορά, ότι ανάμεσα στις συντριβές, κάναμε και κάποιο ανταγωνιστικό παιχνίδι, τσιμπούσαμε κάποια ισοπαλία. Με την μόνη διαφορά ότι τότε δεν υπήρχαν στον ποδοσφαιρικό χάρτη Γιβραλτάρ, Ανδόρα, Σαν Μαρίνο και Λίχτεστάιν για να κάνουμε (σήμερα) τους μάγκες.
Πριν μερικά χρόνια, βάζαμε 5 στους Ιρλανδούς, παίρναμε ισοπαλίες από Γερμανία και Πορτογαλία, τρομάζαμε την Ιταλία μέσα στο σπίτι μας. Θα πει κάποιος ότι είχαμε ποδοσφαιριστές ποιότητας. Ναι αλλά οι ποδοσφαιριστές δεν προέκυψαν από παρθενογένεση. Βγήκαν από Κυπριακές ακαδημίες, αναδείχτηκαν μέσα από το Κυπριακό πρωτάθλημα και πολλοί διέπρεψαν στο εξωτερικό.
Οι ευθύνες είναι τεράστιες. Εννοείται βέβαια ότι ισχύει το «φταίμε και εμείς, φταίνε και οι άλλοι», αλλά προτιμούμε το Κυπριακό... «μα εγώ έντζε»
Ξεκάθαρα... Τίποτα δεν λειτουργεί σωστά. Ο Τιμούρ εμμένει και επιμένει στα ίδια πράγματα που αφήνουν και τον ίδιο εκτεθειμένο και τους παίκτες στο γήπεδο. Και όταν τελειώσει, συνεχώς αποπρανατολισμός. Φταίνε εμμέσως ή άμεσα οι παίκτες και άρχισαν να φταίνε και τα αφεντικά. Το καινούργιο είναι ότι δεν αντέχουμε πάνω από 50-55 λεπτά.
Ναι πως ν’ αντέξουμε με τακτική του 3-μέχρι να φάμε το πρώτο γκολ-1. Από το πρώτο σφύριγμα παίζουμε τον ρόλο του κορόιδου (τρέχα να κλέψεις τη μπάλα στο παιχνίδι προπόνησης). Υπάρχει παντελής αδυναμία να βγούμε μπροστά και περί αντίδρασης ούτε λόγος. Πως θα κρίνουμε αν δεν δούμε μία απόπειρα για κάτι διαφορετικό Εδώ έρχεται η σειρά των διεθνών. Φταίνε και αν ναι, πόσο φταίνε; Είναι ξεκάθαρο και απόλυτα φυσιολογικά ότι τους έχει πάρει το ποτάμι της ηττοπάθειας. Είναι κίνητρο να φοράς το εθνόσημο, αλλά υπάρχει συνεχής φθορά στο κίνητρο αυτό. Όπως μάλιστα πάει η κατάσταση, να είστε σίγουροι ότι αυτοί που άρχισαν να δυσανασχετούν (δικαιολογημένα) θα αυξηθούν. Δεν έχουμε ισχύ, αλλά δεν είμαστε για να είμαστε κλωτσοκούφι. Η δουλειά του Ομοσπονδιακού είναι να παίρνει το 100% από τις δυνατότητες των ποδοσφαιριστών. Δεν παίρνει ούτε το μισό
Πάμε στο... αρχηγείο. Δεν χρειάζεται να ξέρουμε αν έγιναν σχεδιασμοί, αν εφαρμόστηκαν και απέτυχαν. Αν ετοιμάστηκαν και μπήκαν στα συρτάρια. Εκ του αποτελέσματος, τίποτα δεν λειτούργησε. Σοβαρές οι ευθύνες του μόνιμου προσωπικού, σοβαρές οι ευθύνες των ιθυνόντων σοβαρές οι ευθύνες των επιτροπών Εθνικών ομάδων. Τελευταία εξέλιξη η ανάληψη της προεδρίας της επιτροπής Εθνικών ομάδων από τον Γιώργο Κούμα. Θέλω να είμαι υπομονετικός και αν σύντομα αποδειχτεί ότι κάνω λάθος θα απολογηθώ δημόσια. Αλλά σε αυτό το στάδιο, επικοινωνιακά τουλάχιστον μοιάζει στραβό. Την παρομοιάζω ως την περίπτωση κυβέρνησης που έχει αναλάβει την στιγμή που η οικονομία έχει πάρει την κατιούσα. Η χώρα τελικά πτωχεύει και η απάντηση είναι ο επικεφαλής της κυβέρνησης αναλαμβάνει και το Υπουργείο Οικονομικών. Πρέπει να αλλάξουν όλα στην δομή της Εθνικής και στην φιλοσοφία της. Πρέπει να αλλάξει το μοντέλο και τα κριτήρια της πρόσληψης των Ομοσπονδιακών προπονητών. Ούτε χάρες, ούτε βολέματα. Ικανότητα, κατάρτιση και όραμα. Ως εκεί που πραγματικά είναι το μπόι μας. Μόνο αυτά.
Αλλά μήπως πρέπει να ξεκινήσουμε ανάποδα; Χιλιάδες πιτσιρίκια, αγόρια και έφηβοι (αφήνουμε σήμερα κατά μέρος το γυναικείο ποδόσφαιρο), χύνουν ιδρώτα στις ακαδημίες. Με όραμα (η συντριπτική πλειοψηφία) να κάνουν καριέρα στην 1η κατηγορία. Οι γονείς κόβουν χιλιόμετρα και πληρώνουν αδρά. Υγιέστατο και όμορφο ως ένα στάδιο. Και ιδού το λυπηρό της υπόθεσης. Μία έρευνα έδειξε ότι μόλις το 3% -5% θα τα καταφέρει. Ας φανούμε large και ας το κάνουμε 10%. Πάλι πολύ μικρό ποσοστό.. Δεν θα αυξηθεί και δεν θα φτάσει ποτέ στο επιθυμητό ποσοστό (ώστε να τροφοδοτεί την Εθνική σε ποιότητα και ποσότητα), όσο δεν υπάρχει αναγκαστική συμμετοχή Κυπρίων στο πρωτάθλημα. Όσο οι ξένοι είναι 17 και υπάρχει επιπλέον η ευχέρεια (χωρίς όριο) απόκτησης παικτών για τον κατάλογο Β΄. Η ΚΟΠ θα ρίξει την ευθύνη στα σωματεία με το γωνστό... «η ΚΟΠ είναι τα σωματεία».
Τα οποία θα απαντήσουν ότι πρέπει να δουν πρωτοβουλίες και σχεδιασμό για να το συζητήσουν». Τρικ, αφού το μόνο που τους ενδιαφέρει τους περισσότερους είναι το σπιτάκι τους. Αναφέρομαι κυρίως στους μεγάλους. Ο Άρης, η Πάφος και η ΑΕΚ έχουν χρησιμοποιήσει σε 7 αγωνιστικές από 2 Κύπριους. Ο ΑΠΟΕΛ 7, αλλά μόνο 4 φορές είχε Κύπριο στην 11άδα. Ο Απόλλωνας 6, αλλά μόνο ο Χάμπος ήταν βασικός.
Μόνο η Ομόνοια προωθεί εδώ και 3-4 χρόνια το κυπριακό στοιχείο. Έβαλε μπρος δυνατά και η Ανόρθωση, ενώ το εφαρμόζει σε κάποιο βαθμό και η ΑΕΛ. Αρχίστε με διά καταστατικού συμμετοχή με δύο Κύπριους στην 11άδα, προχωρήστε σταδιακά σε αύξηση Δεν χρειάζονται υπερβολές. Και στους τρεις να φτάσουμε μία χαρά θα είναι. Θα πρέπει η Ομοσπονδία να ξεκινήσει άμεσες ενέργειες. Από την επόμενη χρονιά. Αν τα σωματεία κλωτσήσουν, αδυνατώ να πιστέψω ότι ο Γιώργος Κούμας δεν έχει τον τρόπο να πείσει τους Προέδρους. Μπορεί και παραμπορεί. Αποδεδειγμένα.
Κλείνω. Mε τον Κετσπάγια δεν έχουμε καμία προοπτική. Αλλά ο πάγκος είναι το τελευταίο (σημαντικό βέβαια) κομμάτι της εξίσωσης. Υλικό θέλουμε πρώτα και για να το έχουμε πρέπει να γίνουν τομές. Πρέπει άμεσα να ξεκινήσει μία σοβαρή, οργανωμένη προσπάθεια.
Αν θα μείνουν εκεί στην ΚΟΠ στα λόγια και στα συνθήματα (παρεμπιπτόντως η ομάδα που μας ενώνει τελικά μας διχάζει), κανένα πρόβλημα. Ας παραμείνουμε αυτόχειρες. Θα... θριαμβεύσουμε (ελπίζω) επί του Γιβραλτάρ και μετά θα ανακαλύψουμε ότι δεν μπορούμε (όπως και δεν μπορέσαμε) στην 3η κατηγορία του Nations League, όπου θα μας κατραπακιάσουν Αρμένιοι, Λουξεμβούργιοι, Κοσοβάροι, Μολδαβοί και Καζάκοι (με απόλυτο σεβασμό προς όλους).
