Αναμφίβολα, το ντέρμπι με τον ΑΠΟΕΛ άφησε μια θετική αύρα στην Ομόνοια. Όχι για το αποτέλεσμα, αλλά για τη γενικότερη αγωνιστική αντιμετώπιση του, το αγωνιστικό θράσος που είχε η ομάδα και η ανταγωνιστικότητα που επέδειξε απέναντι στο μεγάλο της αντίπαλο. Κέρδισε ακόμη περισσότερο τον κόσμο της και δείχνει ότι μετά από χρόνια έχει προοπτική για τα ψηλά…
Υπάρχει όμως και η άλλη άποψη που λέει ότι η Ομόνοια αδίκησε κάπως τον εαυτό της. Ενώ ήταν στημένη σχεδόν άψογα στο γήπεδο και είχε τον έλεγχο του αγώνα, αδυνατούσε να δημιουργήσει επικίνδυνες φάσεις. Προϋποθέσεις είχε αρκετές και μάλιστα πολύ καλές , αλλά μέχρι εκεί. Της έλειπε το καθαρό μυαλό, ενδεχομένως λόγω και της πίεσης για να κερδίσει (επιτέλους) τον ΑΠΟΕΛ, αλλά και της μεγάλης έντασης που είχε το παιχνίδι. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι στο Α’ ημίχρονο έδειχνε να είχε το πάνω χέρι, στις τρείς επισκέψεις του αντιπάλου στην περιοχή της, κινδύνεψε να δώσει δύο πέναλτι και να δεχθεί ένα γκολ.
Ίδιο το σκηνικό και στα αρχικά στάδια της επανάληψης, χάνοντας τη μεγάλη ευκαιρία για το γκολ, μέχρι που άρχισε να την καταβάλει φυσιολογικά η κούραση. Και εκεί είναι που ο Μπέργκ αδίκησε τον εαυτό του και εν τέλει την ομάδα του, διότι η πραγματικότητα είναι ότι διαβάζει πολύ καλά τον αντίπαλο και στήνει εξαιρετικά την ομάδα του. Το έκανε και σε προηγούμενα παιχνίδια ο Νορβηγός το ξανάκανε και στο ντέρμπι με τον ΑΠΟΕΛ. Απέναντι σε μια κουρασμένη ομάδα λόγω Ευρώπης, που είχε δύο βασικές απουσίες παιχτών και παίζοντας από τα πρώτα λεπτά με τον βασικότατο του χαφ (Σόουζα) με κίτρινη κάρτα, ο Μπέργκ επέλεξε να μην φρεσκάρει τον άξονα του, δίνοντας το δικαίωμα στον ΑΠΟΕΛ να κερδίσει ποσοστά στην κατοχή της μπάλας και … γενικώς να κάνει το παιχνίδι του.
Όσο περνούσε ο χρόνος η Ομόνοια έχανε το βασικό στοιχείο του παιχνιδιού της, να πρεσάρει δηλαδή ψηλά, να κλέψει μπάλες και να απειλήσει. Στον πάγκο ήταν … και έμειναν εκεί οι Ορτέγα, Εζρά, Κούσουλος, Κατελάρης και Μίκου. Μπήκε μέσα μόνο και ξανά ο Κακουλής αντί του Μποτεάκ. Μοιραία θα μπορούσε να έχανε και το παιχνίδι η Ομόνοια και στο τέλος θα έμενε με τις εντυπώσεις και προφανώς δεν θα άλλαζε και η δήλωση του Μπέργκ στο τέλος ότι «ήταν θετικό που ήμασταν ανταγωνιστικοί απέναντι σε μια ομάδα που κατακτά τα τελευταία χρόνια τους τίτλους».
Ασφαλώς και είναι και θετικό και αποδεικνύει την πρόοδο που σημειώνει, αλλά η Ομόνοια θέλει κάτι περισσότερο και παρά το ότι είναι φρόνιμο (και καλά κάνουν στο «Ηλίας Πούλλος») να πηγαίνεις βήμα-βήμα, κάποιες ευκαιρίες που σου παρουσιάζονται για το μεγάλο βήμα (όπως το ντέρμπι με τον ΑΠΟΕΛ) θα πρέπει να τις αρπάζεις. Η Ομόνοια δείχνει ότι μπορεί να ανεβάσει τον πήχη πιο ψηλά από φέτος και η ιστορία της επιβάλλει να το κάνει.
