Πάει πολύς καιρός από τότε που πρωτογνωρίσαμε τον Άλεξ Ντα Σίλβα. Τον είδαμε να ξεχωρίζει με τη φανέλα της Ένωσης και να παίρνει μεταγραφή στην Ομόνοια, στην επί Μιλτιάδη Νεοφύτου εποχή, όταν σκορπούσε χρήματα αδιακρίτως, με αποτέλεσμα να μην του δοθεί εκεί η σημασία που έπρεπε. Τον παρακολουθούσαμε να εντυπωσιάζει για ενάμισυ χρόνο με τη φανέλα της ΑΕΚ και να μεγαλουργεί, φτάνοντας στο ζενίθ, την τελευταία τριετία ως παίκτης του Απόλλωνα.
Αλίμονο, δηλαδή, αν περιμέναμε ένα φιλικό στα τέλη Ιουλίου, εν μέσω βασικού σταδίου προετοιμασίας, για να συμπεράνουμε ότι με τον Βραζιλιάνο στα καλά του η ΑΕΛ, αλλά και οποιαδήποτε άλλη κυπριακή ομάδα, ανεβαίνει αυτομάτως επίπεδο. Το ότι περιμένει πολλά από την πάρτη του ο προπονητής του είναι επίσης αυτονόητο. Οι απαιτήσεις είναι πάντα περισσότερες για έναν παίκτη της (αποδεδειγμένης) κλάσης του, που πέραν της ποιότητας έχει και τις παραστάσεις για να ξεχωρίζει στο «γαλαζοκίτρινο» ρόστερ.
Αυτό που απομένει είναι να φανεί και στο γήπεδο ο λόγος για τον οποίο αποκτήθηκε. Όχι στα λόγια μετά από φιλικά, αλλά στην πράξη όταν με το καλό ξεκινήσει το πρωτάθλημα.
Οι φίλοι της ΑΕΛ το έχουν καημό να δουν ένα δεκάρι να στεριώνει και να διευθύνει με μαεστρία την υπόλοιπη «ορχήστρα». Από τον καιρό του Λουτσιάνο Μπεμπέ, για την ακρίβεια, αφού οι πλείστοι που ήρθαν ενδιάμεσα στους δύο προαναφερθέντες Βραζιλιάνους για να κάνουν αυτή τη δουλειά φόρεσαν τα κίτρινα ένα εξάμηνο και αν (βλέπε Μπαρσέλος, Αγκάνοβιτς, Μπουένο, Πίτι και Γκαμπιονέτα). Ο Ντα Σίλβα έχει ό,τι χρειάζεται για να δώσει ξανά αξία στην κίτρινη φανέλα με το «10», αλλά για να περάσει αυτό από τη θεωρία στην πράξη πρέπει να περιμένουμε μετά την 25η Αυγούστου.
