Η πίεση ήταν, όλη, πάνω της.
Ενδεχόμενη ήττα (θα) την άφηνε στο -14 από την Πάφο, στο -13 από τον Άρη, στο -7 από την ΑΕΚ, ευάλωτη σε προσπέρασμα από τον ΑΠΟΕΛ και σε απόσταση βολής (+2) από τον έκτο Απόλλωνα.
Αν η Ομόνοια έφευγε από την Αρένα με άδεια χέρια, η υπόθεση «τίτλος» θα είχε μπει στο χρονοντούλαπο και το (δύσκολο) «ταβάνι» θα ήταν η εξασφάλιση ευρωπαϊκού εισιτηρίου μέσω του πρωταθλήματος.
Απέναντι της η πιο φορμαρισμένη ομάδα (9-3-0 μετά το 0-1 στο ΓΣΠ) σε μια έδρα, στην οποία η ΑΕΚ μετρούσε εσχάτως πέντε συναπτές νίκες με μηδέν παθητικό και το «τριφύλλι» πέντε συναπτές ήττες μετά από το 1-0 στις 4 Μαΐου 2021 που του είχε χαρίσει το πρωτάθλημα.
Ακόμη κι αυτός ο υπηρεσιακός τεχνικός Γιάννης Αναστασίου είχε συμπληρώσει τέσσερεις διαδοχικές ήττες κόντρα στους Λαρνακείς.
Εν τέλει, η Ομόνοια θριάμβευσε 3-0. Γιατί;
Εν πρώτοις, γιατί ο Γιόβετιτς είχε την κλάση να κάνει στο 31’ εκείνη τη στριφτή κεφαλιά-ασίστ στον Κακουλλή, ο οποίος με τη σειρά του είχε την κλάση να κάνει δύο αψεγάδιαστα τελειώματα για το 1-0 και για το 2-0.
Κατά δεύτερον, διότι ο Αναστασίου είχε καταστρώσει ένα πλάνο, το οποίο δοκιμάστηκε στο πρώτο ημίχρονο, αλλά σταδιακά άρχισε να αποδίδει και υποχρέωσε την ΑΕΚ να καταλήξει ν’ αναλώνεται σε «γεμίσματα» στην περιοχή του Φαμπιάνο.
Και, τέλος, διότι ο πάγκος έκανε τη διαφορά. Η Ομόνοια έφερε από αυτόν τον Χαραλάμπους (που δημιούργησε το 3-0), τον Κούσουλο (που έκλεψε την μπάλα και -στην εξέλιξη της φάσης- έφτασε πρώτος στην αντίπαλη περιοχή και τράβηξε πάνω του δύο αντιπάλους αφήνοντας ελεύθερο σουτ στον Κακουλλή για το 2-0) και τον Αλιούμ (που δημιούργησε το 2-0 και πέτυχε το 3-0).
Τόσο απλά…
