Αν πάρουμε την αίσθηση που άφησε η Ομόνοια στην προετοιμασία και στα φιλικά της εκτός συνόρων, συγκρίνοντάς το με το σήμερα, είναι από τη γη ως τον ουρανό.
Δεν είχε σκοράρει γκολ, την ίδια στιγμή που δεχόταν με ευκολία. Και παράλληλα, παρουσιαζόταν και ο Νταμπράουσκας ή ο Αναστασίου και έλεγαν ότι η ομάδα θα είναι έτοιμη όταν πρέπει (σ.σ. στο πρώτο επίσημο) και πολύ λίγοι ήταν αυτοί που τους πίστευαν, ενώ υπήρχε και το αίσθημα ότι η ομάδα αποδυναμώθηκε.
Όταν έδωσε όμως το φιλικό με την ΑΕΚ Αθηνών στο ΓΣΠ, άναψε η σπίθα. Σιγά σιγά, με την πάροδο του χρόνου, ο Νταμπράουσκας βάζει στο παιχνίδι της ομάδας όλα όσα θέλει να βλέπει. Οι νέοι προσαρμόζονται στις απαιτήσεις του και όσο πορεύονται μαζί, όσο αγωνίζονται περισσότερο χρόνο, τόσο θα «δένει» αυτό το σύνολο.
Δεν είναι ίδια με την περσινή ομάδα, αλλά στο γήπεδο παρουσιάζεται έτοιμη από πλευράς φυσικής κατάστασης, με χημεία στο παιχνίδι της και με τα καλά διαστήματα να μεγαλώνουν. Βλέποντας απλώς το τελευταίο παιχνίδι, η τριάδα στα χαφ ήταν όλοι «νέοι». Και τα εισαγωγικά για τον Εράκοβιτς, που πέρσι δεν πρόλαβε να παίξει.
Ο Νταμπράουσκας καταφέρνει μέχρι τώρα να αξιοποιεί το υλικό που έχει. Είτε ο Μασούρας, είτε ο Ντιουνκού στα δεξιά, ποιος νοιάζεται. Τα ίδια έχουν προσφέρει και ο συναγωνισμός μόνο καλό προκαλεί. Το ίδιο και για τους χαφ. Ή για τους εξτρέμ γιατί ο Ατζίλι θα ανέβει, θα έχει περισσότερες προπονήσεις, όπως βεβαίως βεβαίως και ο Μουσιαλόφσκι. Και ακόμη ο Αναστασίου και η διοίκηση Παπασταύρου δεν έχει ολοκληρώσει το σχεδιασμό της.
Αυτό όμως που παρουσιάζουν οι «πράσινοι» στο γήπεδο, με λύσεις σε κάθε πρόβλημα ανάπτυξης και με ιδέες για να προσαρμόζονται στην εκάστοτε ομάδα, φέρει καθαρά τη σφραγίδα του προπονητή τους.
