Η γενική αίσθηση είναι πως ο Άρης έχει πίσω του μια πλήρως αποτυχημένη σεζόν.
Γενική δεν σημαίνει, κατ’ ανάγκη, και ορθή -από πουθενά στη σχεδόν 95χρονη ιστορία του δεν προκύπτει ως αυτονόητη προσδοκία ή υποχρέωση η κατάκτηση τίτλων και η έξοδος στην Ευρώπη.
Η οικονομική επιφάνεια του ιδιοκτήτη και η αγωνιστική δυναμική της ομάδας ώθησαν πολλούς στο εσφαλμένο συμπέρασμα ότι η «ελαφρά ταξιαρχία» θα υπερκαλύψει μέσα σε χρόνο dt όλα της τα μειονεκτήματα έναντι του ανταγωνισμού και θα τον σαρώνει εφ’ εξής.
Τα αντίστοιχα παραδείγματα ακόμη και στα κορυφαία ευρωπαϊκά πρωταθλήματα αποδεικνύουν ακαταμάχητα του λόγου το (μη) αληθές.
Η γενική αίσθηση είναι λανθασμένη και γι’ ακόμη ένα λόγο. Παρά την πρωτόγνωρη εμπειρία της συμμετοχής σε όμιλο ευρωπαϊκής διοργάνωσης και τη συνεπαγόμενη πρόσθετη επιβάρυνση, η πορεία της ομάδας την περασμένη περίοδο δεν διαφέρει εντυπωσιακά από την αντίστοιχη της προπερασμένης, η οποία κατέληξε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος.
Η ομάδα του Αλεκσέι Σπιλέβσκι υπέστη την περίοδο 2023/24 επτά ήττες περισσότερες απ’ ό,τι τη σεζόν 2022/23. Αυτές οι ήττες αναλύονται σε μια νίκη και σε έξι ισοπαλίες λιγότερες, άρα συνολικά σε εννέα βαθμούς λιγότερους, με τους οποίους ο Άρης θα ήταν ξανά πρωταθλητής.
Σε επίπεδο τερμάτων, άλλωστε, η «ελαφρά ταξιαρχία» πέτυχε δύο λιγότερα και δέχτηκε έξι περισσότερα απ’ ό,τι τη σεζόν του τίτλου. Όχι κάποια κραυγαλέα διαφορά, ιδίως αν συνυπολογιστεί και η κόπωση της Ευρώπης.
Δεδομένου όμως πως και οι επτά παραπάνω ήττες ήλθαν στο γκολ γίνεται εύκολα αντιληπτό πόσο επηρέασε στο τελικό ζύγι αυτό το -8 στο συντελεστή τερμάτων.
Λίγη περισσότερη φρεσκάδα ή ποιότητα (υπό τη μορφή συγκέντρωσης ή αποτελεσματικότητας) και η πλάστιγγα θα είχε γείρει από την άλλη πλευρά. Λεπτομέρειες, ναι. Αλλά από αυτές που σε επίπεδο κορυφής κάνουν τη διαφορά.
