Ναι μεν ο ΑΠΟΕΛ ήταν πολύ καλός ανασταλτικά αλλά και η ομάδα της Λεμεσού έμοιαζε άνευρη και χωρίς το απαραίτητο πάθος και ετοιμότητα για ένα τόσο σημαντικό παιχνίδι.
Το γεγονός ότι για τέταρτο συνεχόμενο παιχνίδι έμεινε στο μηδέν στο πρώτο ημίχρονο (με τον ΑΠΟΕΛ... σε όλο το ματς), αποδεικνύει άλλωστε και το μεγάλο θέμα που υπάρχει στην ομάδα το τελευταίο διάστημα.
Απέναντι σε ομάδες χαμηλότερης δυναμικής και ποιότητας όπως η Καρμιώτισσα, ο Οθέλλος και η Νέα Σαλαμίνα δεν πλήρωσε αυτή του την αδυναμία και διόρθωσε τις όποιες ανορθογραφίες στο β’ ημίχρονο. Με αντίπαλο τον ΑΠΟΕΛ όμως το «πλήρωσε» και βρέθηκε έτσι σε μια θέση που έπρεπε να δείξει χαρακτήρα και να αντιδράσει.
Κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ, με πολλούς από τους παίκτες του να κινούνται άλλωστε σε κάτω της βάσης… επίπεδα, ιδιαίτερα μεσοεπιθετικά. Ακόμη και η φάση στην οποία ο Νίκολιτς βρέθηκε σε θέση βολής, το τελείωμα του ήταν τόσο αδύναμο και άνευρο όσο και η συνολική εμφάνιση της ομάδας του Άρη.
Ναι μεν η διαφορά που τον χωρίζει από τον 1ο πλέον ΑΠΟΕΛ είναι στους τρείς βαθμούς, η αγωνιστική του όμως παρουσία… φωνάζει ότι η βελτίωση είναι επιβεβλημένη.
Αν όντως θέλει να κατακτήσει πρωτάθλημα για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, δεν μπορεί να περιμένει ότι μπορεί να «καίει» πάντα ένα ημίχρονο και το άλλο θα είναι αρκετό για να του δίνει πάντα τις λύσεις.
Όπως επίσης και το να παρουσιάζει τόσα πολλά νεύρα.
Πλέον είναι δουλειά της τεχνικής ηγεσίας και του Σπιλέφσκι να βρει τους τρόπους και τις λύσεις, έτσι ώστε ενόψει των συνεχόμενων δύσκολων παιχνιδιών ο Άρης να παρουσιάσει την ανάλογη εικόνα που θα τον φέρει ακόμα πιο κοντά στο back2back.
