Η ευρεία, συνολική, πανοραμική εικόνα απαιτεί μερικά βήματα προς τα πίσω.
Η απόσταση βοηθά ουσιαστικά στη δημιουργία μιας σφαιρικής αντίληψης των πραγμάτων. Ανεξαρτήτως αν αυτή η απόσταση είναι μετρική, χρονική, νοητική ή οποιασδήποτε άλλης φύσης.
Πισωγυρίζουμε στον Αύγουστο, λίγο πριν τη σέντρα στο νέο πρωτάθλημα. Αν κάποιος προφήτευε στους φίλους της Ανόρθωσης πως τέλη Δεκεμβρίου η ενδεκάδα της ομάδας τους στο εκτός έδρας ντέρμπι με τη Νέα Σαλαμίνα θα απαρτιζόταν από τους Μιχαήλ, Αντωνίου, Κορρέα, Μαρμούκ, Κορέια, Χρυσοστόμου, Τιουνέ, Φερέιρα, Μπάνζα, Γκασαμά και Καστέλ, θα κουνούσαν αποδοκιμαστικά το κεφάλι με νόημα.
Θα έβαζαν το χέρι τους στη φωτιά πως, για να συμβεί αυτό, έχουν μεσολαβήσει γκέλες, κατραπακιές, αλλαγή στην τεχνική ηγεσία, εκτροχιασμός από την κούρσα (όχι για τον τίτλο, αλλά) για την εξάδα, πειραματισμοί του νέου προπονητή, κοντολογίς μια επανάληψη του σεναρίου της περασμένης περιόδου. Και δεν θα είχαν άδικο…
Ότι η «Κυρία» παρέταξε όντως αυτό το αρχικό σχήμα στο «Αμμόχωστος-Επιστροφή», ότι θριάμβευσε με 3-0 των «ερυθρολεύκων», ότι φιγουράρει μόνη δεύτερη στη βαθμολογία, ότι (για δεύτερη φορά στη σεζόν) είναι αήττητη εδώ και έξι αγωνιστικές, δεν πρέπει συνεπώς να προσλαμβάνεται ως η αυτονόητη πορεία των πραγμάτων.
Πολλώ δε μάλλον, από τη στιγμή που από την αρχή της σεζόν βασικές μονάδες της πέφτουν νοκ άουτ με συχνότητα που θυμίζει ξεραμένα φύλλα στο πρώτο φύσημα του φθινοπωρινού αέρα.
Στον Νταβίντ Γκαγέγο θα άρμοζε κάθε παράσημο ακόμη κι αν είχε την ομάδα σε αυτή τη θέση δίχως την παραμικρή απώλεια. Ότι μ’ ένα… κάρο από δαύτες εφευρίσκει διαρκώς τρόπους, προκειμένου οι υψηλές πτήσεις της Ανόρθωσης να μη διαταράσσονται, είναι μια άκρως διδακτική ιστορία πως εν τέλει όλα είναι θέμα (όχι βιογραφικών, αλλά) ειλικρινούς διάθεσης για σκληρή δουλειά.
Και, κατά τα φαινόμενα, η σκληρή δουλειά… τρέμει τον βραχύσωμο τεχνικό της «Κυρίας» -ακόμη ένα βέλος στη φαρέτρα όσων (επιμένουν να) ψάχνουν «για διαμάντια στα σκουπίδια και στον υπόνομο», όπως λέει και ο στίχος του γνωστού τραγουδιού.
