Στο "Αντώνης Παπαδόπουλος" η Ομόνοια στο 10' έχασε διπλή μεγάλη ευκαιρία.
Από εκείνο το σημείο έδινε λίγο λίγο μέτρα στο γήπεδο και από η Ανόρθωση πλησίαζε όλο και περισσότερο προς τα καρέ έμοιαζε πολύ πιθανό να δεχτεί γκολ. Κυρίως γιατί αδυνατούσε να κρατήσει τη μπάλα και να κάνει παιχνίδι. Ήταν θέμα μίας φάσης, εφόσον το παιχνίδι παιζόταν όλο και περισσότερο στο αμυντικό τρίτο των "πρασίνων".
Μία Ομόνοια υπερβολικά συντηρητική, γενικώς στατική και άτολμη. Οι παίκτες δεν αφυπνίζονταν, συνεχίζοντας την φλυαρία. Ούτε ο Αυγουστή που έβλεπε στο 2ο μέρος την ομάδα του να οπισθοχωρεί αργά και σταθερά. Έμοιαζε γενικώς προτίστως μία προσπάθεια κλοπής αποτελέσματος παρά διεκδίκησης. Ο υπερβολικός συντηρητισμός βλάπτει. Στοίχησε με την ΑΕΚ, στοίχησε και σήμερα...
Για αντίδραση μετά το γκολ ούτε λόγος. Είχε 35 σχεδόν λεπτά μπροστά της. Συνέχισε στο μοτίβο της αδυναμίας, μη μπορώντας να επιτεθεί οργανωμένα και ορθόδοξα. Αντίθετα συνέχισε να έχει "δευτεράντζα ρόλο" στο γήπεδο. Σε όλα, από την διαχείριση, την πρωτοβουλία τις πρώτες μπάλες. Ακόμη και το τοίχος στήθηκε λάθος στο 2ο γκολ.
Η πρώτη ήττα ήρθε μάλλον φυσιολογικά και απόλυτα δίκαια, από την ομάδα που την ζήτησε πραγματικά. Χάθηκε έδαφος και μομέντουμ..
