Τι κι’ αν στο πρώτο ημίχρονο έμοιαζε χαμένος στο γήπεδο, τι κι’ αν βρέθηκε πίσω στο σκορ και οι ευκαιρίες οι οποίες διαδέχονταν η μια την άλλη δεν μετατρέπονταν σε γκολ;
Η ομάδα της Λεμεσού δεν τα έβαλε ποτέ κάτω και διεκδίκησε ό,τι άξιζε μέχρι και το τελευταίο λεπτό, μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο. Και στο τέλος οι κόποι της ανταμείφθηκαν, με την κεφαλιά του Γκομίς να στέλνει άπαντες στους εφτά ουρανούς και τον Άρη στην κορυφή της βαθμολογίας.
Δεν μπορώ να γνωρίζω πως θα καταλήξει η φετινή σεζόν για την «ελαφρά ταξιαρχία», δείχνει πάντως για την ώρα να έχει απάντηση και λύση για όλα. Είτε αυτό είναι τραυματισμοί που προκύπτουν είτε αυτό είναι τα συνεχόμενα παιχνίδια ανάμεσα σε Ευρώπη και πρωτάθλημα.
Το ερώτημα του κατά πόσο θα μπορούσε να χωρέσει δύο καρπούζια σε μια μασχάλη φαίνεται να έχει απάντηση καταφατική και να αποδεικνύεται κάθε αγωνιστική που περνάει.
Έχει φτιάξει ο Σπιλέφσκι ένα σύνολο το οποίο αρνείται από την μια να χάσει και από την άλλη όσοι παίκτες καλούνται να αγωνιστούν να μπορούν να δώσουν τις απαραίτητες λύσεις. Απόψε ήταν ο Στεπίνσκι, ο Καζού και ο Γκομίς, σε άλλο αγώνα ήταν ο Μαγιαμπέλα και σε άλλο ο Μπαμπίκα. Σε άλλους αγώνες έδωσε την λύση ο Μοντνόρ ή και ο Ζόκε.
Ό,τι πλάνο κι’ αν επιλέξουν οι αντίπαλοι προπονητές για να σταματήσουν τον Άρη, φαίνεται να υπάρχει πάντα ένας άσσος στο μανίκι σαν απάντηση και αυτό είναι που τον κάνει δύσκολο για κάποιο να τον μελετήσει. Για παράδειγμα ο Χριστοδούλου μελέτησε καλά την ομάδα της Λεμεσού για ένα ημίχρονο. Στο δεύτερο έγιναν τόσες πολλές αλλαγές σε πρόσωπα και συστήματα που δεν ήταν εύκολο να υπάρξει και πάλι απάντηση σε όλα αυτά.
Αν υπάρχει ομάδα που θέλει να κατεβάσει τον Άρη από τον θρόνο του, θα πρέπει να βρει τον τρόπο να τον σταματήσει. Για την ώρα πάντως η «ελαφρά ταξιαρχία» δεν δείχνει καμία διάθεση να αφήσει κάποιο να της βάλει στοπ, με τα φρένα να μοιάζουν σπασμένα.
