Κάποτε θα 'ρχόταν και η ήττα. Η πρώτη στο πρωτάθλημα. Όχι ότι την άξιζε απέναντι στον Άρη, απλά η Ανόρθωση «πλήρωσε» τα δικά της λάθη. Πριν καν αρχίσει το παιχνίδι «έτρεχε» να καλύψει διαφορά δύο τερμάτων.
Ήταν η πρώτη φορά που θα πιεζόταν τόσο πολύ και αυτό ίσως να την... αποσυντόνισε. Έδωσε πολύ χώρο στον περσινό πρωταθλητή και δεν πρόλαβε να αναχαιτίσει προσπάθειες. Οι αναποδιές μέσα στο παιχνίδι της πάντως ήταν πολλές. Είχε και την απουσία του Γκερέρο, προέκυψε και αυτή του Καστέλ μετά το 2-0. Είχε εκτός αγώνα 9 γκολ... Κατάφερε όμως να αντιδράσει και να μπει στο ματς. Έδειξε ξανά ότι δουλεύει ως ομάδα και όχι ως μονάδες. Ο Χαραλάμπους αν και άργησε να μπει στο ματς -είχε να μπει στα παπούτσια του Γκερέρο, που μόνο εύκολο δεν είναι- έδωσε την πάσα πάρε-βάλε στον Τσίκο για τη μείωση του σκορ.
Μετά ήρθε και ο Τζούλιου από τον πάγκο και η Ανόρθωση ρίσκαρε. Ήταν αναγκασμένη να το πράξει ούσα πίσω στο σκορ. Πάντα ο Σουάρεθ σε συνεννόηση με τον Γκαγιέγο -που έλειψε- έκανε προσεγμένες κινήσεις από τον πάγκο. Και όταν ήρθε το 2-2, «πληγώθηκε» από το αυτογκόλ του Φερέρ. Από το ζενίθ στο ναδίρ η ψυχολογία. Δεν της πήγε τίποτε δεξιά αλλά η Ανόρθωση δεν τα παράτησε όπως είπε και ο Σουάρεθ. Αυτή η αντίδραση όπως και κάποια άλλα μπορεί να κρατήσει η «Κυρία» από αυτό το παιχνίδι.
Η ήττα ήρθε σε ένα σημείο που η Ανόρθωση έχει μπροστά της την διακοπή για να βελτιωθεί και να βρεθούν σε καλύτερο βαθμό ετοιμότητας κάποιοι ποδοσφαιριστές που είναι ακόμη πίσω. Καταγράφεται πάντως στα αρνητικά, ότι αδυνατεί να εκμεταλλευτεί την έδρα της, για ακόμη μια φορά...
