«Και τώρα τι;» Αυτό είναι το κυρίαρχο ερώτημα στην ΑΕΚ μετά τη συντριβή (0-4) από την Πάφο.
Ό,τι κι αν είχε αναφερθεί μετά τα προηγούμενα ανεπιτυχή αποτελέσματα ως αιτία του κακού, κατέρρευσε ως χάρτινος πύργος στο «Στέλιος Κυριακίδης».
Κόπωση; Από το 0-4 κόντρα στον Άρη μέχρι το 2-2 με τον ΑΠΟΕΛ μεσολάβησαν 14 ημέρες, από την ισοπαλία με τους «γαλαζοκίτρινους» μέχρι τη συντριβή από τους «γαλάζιους» παρήλθαν οκτώ.
Απουσίες; Η επιστροφή των Τόμοβιτς και Λέντες υποτίθεται θα προσέδιδε στους Λαρνακείς τη χαμένη στιβαρότητα στα μετόπισθεν. Υποτίθεται…
Ψυχολογία; Η αποφυγή της ήττας από τον ΑΠΟΕΛ στο 88’ και η ήττα των «γαλαζοκιτρίνων» από τον Απόλλωνα το βράδυ της Δευτέρας έστρωναν… κόκκινο χαλί για τη δυναμική επιστροφή των «κιτρινοπράσινων» στην κούρσα για τον τίτλο. Η ευκαιρία όχι απλώς δεν αρπάχθηκε από τα μαλλιά, αλλά αφέθηκε να προσπεράσει -με προκλητική αδιαφορία.
Το βράδυ της Τρίτης η ΑΕΚ ξέμεινε από πάσης φύσεως δικαιολογίες και άλλοθι. Της έμειναν η ντροπή, όπως χαρακτήρισαν την εικόνα και την απόδοση ο Χοσέ Λουίς Όλτρα και ο Κυριάκος Δημητρίου, και η αναμέτρηση με τη σκληρή πραγματικότητα.
Και αυτή είναι, όπως την είχε καταγράψει το SPORTIME, πως «με διαπιστώσεις προκοπή δεν γίνεται». Άπαντες οφείλουν να (επαν)αξιολογήσουν τη μέχρι στιγμής πορεία και να δουν την (πικρή) αλήθεια.
Οι «κιτρινοπράσινοι» δεν είναι τόσο κακή ομάδα όσο τα αποτελέσματα του τελευταίου διμήνου επιτρέπουν να υποτεθεί. Συνάμα όμως δεν είναι και τόσο… υπερηχητική όσο τα αποτελέσματα του διαστήματος αρχές Νοεμβρίου - αρχές Φεβρουαρίου επέτρεπαν να υποτεθεί.
Το βασικό και μέγα πρόβλημά της είναι η απουσία εξέλιξης. Έξι στροφές πριν το τέλος της σεζόν η ΑΕΚ δεν δείχνει ούτε πιο αυτοματοποιημένη, ούτε πιο γρήγορη, ούτε πιο ποικιλόμορφη στην ανάπτυξη, ούτε πιο σταθερή σε υψηλό επίπεδο απόδοσης, ούτε πιο παραγωγική σε φάσεις, ούτε πιο αποτελεσματική, ούτε πιο ανθεκτική στις δοκιμασίες απ’ ό,τι στο πρώτο μισό της σεζόν.
Και, ακριβώς όπως ισχύει και στη ζωή, η στασιμότητα στις πλείστες περιπτώσεις ισοδυναμεί με οπισθοχώρηση.
