Το πλασάρισμα στην πρώτη εξάδα «κλείδωσε» (για δεύτερη χρονιά στη σειρά), το αντίστοιχο στην πρώτη τετράδα μπορεί να οριστικοποιηθεί (με μη ήττα) κόντρα στη Νέα Σαλαμίνα, το προσπέρασμα της Πάφου είναι εφικτό (με δύο νίκες) την προτελευταία αγωνιστική.
Στο -πρωτοφανές για τον ίδιο αυτή τη σεζόν- σερί έξι αγωνιστικών άνευ νίκης (0-5-1) ο Άρης αντέδρασε με το -επίσης πρωτοφανές για τον ίδιο αυτή την περίοδο- σερί τεσσάρων νικών, οι οποίες του εξασφαλίζουν την προοπτική για μια πολύ καλύτερη αφετηρία στη β’ φάση σε σύγκριση με την προηγούμενη χρονιά (πέμπτος και στο -10 από την κορυφή).
Στο ΓΣΠ η Ομόνοια του πρώτου ημιχρόνου έστρωσε -με το σύστημα και την προσέγγισή της- «κόκκινο χαλί» στην ομάδα του Αλεκσέι Σπιλέβσκι, η οποία μπορούσε (και μάλλον έπρεπε) να σημειώσει περισσότερα τέρματα και να «τελειώσει» το παιχνίδι στα πρώτα 45 λεπτά.
Στο δεύτερο ημίχρονο, ωστόσο, ο Άρης δεν εμφάνισε την αυτοπεποίθηση που δήλωσε ο προπονητής του ότι τον χαρακτηρίζει. Η αναμενόμενη ένταση της πίεσης από πλευράς του «τριφυλλιού» δημιούργησε (ακόμη) περισσότερους χώρους για (αντ)επιθέσεις, ωστόσο η «ελαφρά ταξιαρχία» στο τελευταίο ημίωρο επέλεξε -αντί απλώς να φρεσκάρει τη γραμμή κρούσης- να μετατρέψει το 4-4-2 σε 5-4-1 και να υπερασπίσει το προβάδισμα.
Αποδείχθηκε ότι αυτό το παιχνίδι δεν του ταιριάζει -τουλάχιστον όχι τόσο όσο το κυριαρχικό, επιθετικό ποδόσφαιρο. Η αλλαγή προσανατολισμού επέτρεψε στην Ομόνοια να πατήσει με μεγαλύτερη συχνότητα και επικινδυνότητα την περιοχή του Άλβες, να πετύχει ένα τέρμα και να θέσει σε κίνδυνο μια νίκη που προδιαγραφόταν άνετη.
Είναι το χρήσιμο μάθημα του ιστορικού πρώτου διπλού στο ΓΣΠ επί του «τριφυλλιού»: για να πετύχει και τους επόμενους, υψηλότερους στόχους στη σεζόν η «ελαφρά ταξιαρχία» οφείλει να διαχειρίζεται (ακόμη) καλύτερα τα προβαδίσματά της ή/και να τελειώνει πιο γρήγορα ή εύκολα τα παιχνίδια, στα οποία ανοίγει το σκορ.
