Το πέρασμα της Ομόνοιας από το Παραλίμνι ήταν με μία λέξη κυνικό. Δεν εντυπωσίασε, αλλά στο 50΄είχε καθαρίσει, αξιοποιώντας τις τρεις από τις τέσσερις ευκαιρίες που έφτιαξε. Είχε βέβαια και κάποιες φάσεις αργά στο παιχνίδι, αλλά κακά τα ψέματα με το που έβαλε το γκολ ο Αντσαριφάρντ, το παιχνίδι δεν αντέχει άλλης κριτικής.
Μέχρι το 50’, ήταν λοπόν τα τρία γκολ, το χαμένο τετ-α-τετ του Κακουλλή και 3-4 εξαιρετικές προϋποθέσεις που δεν έγιναν ευκαιρίες. Είναι αλήθεια ότι, επί Φερέρα και ο Ισπανοβέλγος πρέπει να το πιστωθεί, η Ομόνοια ανεβάζει παίκτες στην επίθεση, πατά αριθμητικά στην περιοχή και κυρίως έχει την ευχέρεια να σπάει τα άκρα των αντίπαλων αμυντικών γραμμών. Αλλά υπάρχει και άλλη μία παράμετρος που πρέπει να δούμε από την έξοδο στο Παραλίμνι. Οι περιορισμένες επιλογές.
Ο Φερέρα έκανε πλάνο χωρίς Λοϊζου, Μπεζούς, Παπουλλή, Ζαχαρίου, Μάταβς. Ασθενής ο πρώτος, παρελθόν ο τελευταίος, τραυματίες οι τρεις μεσαίοι της εξίσωσης. Χωρίς δηλαδή τα 5/10 του μεσοεπιθετικού του ρόστερ με το οποίο αποχαιρέτησε το 2022. Θα πει κάποιος πως με εξαίρεση τον Λοϊζου, οι υπόλοιποι αν ήταν έτοιμοι θα έμεναν στον πάγκο.
Ναι, είναι άλλο να δουλεύεις στην προπόνηση με φουλ ρόστερ ή έστω με ένα λογικό αριθμό απουσιών. Αλλά είναι επίσης διαφορετικό να ξέρεις πως έχεις και ακόμη 1-2 (πλην του Χούπερ που ήταν διαθέσιμος) επιλογές στον πάγκο.
Με τα δεδομένα, ο Φερέρα έκανε πολύ καλή δουλειά και στο στήσιμο (4-4-2) και στον τρόπο που έβαλε μέσα στο ματς τον υποτιθέμενο αδύναμο κρίκο. Τον Μπάρκερ… που τα πήγε καλά, ίσως και πολύ καλά.
Παρά την αριθμητική επάρκεια (9 λύσεις), η ανάγκη να έρθει ένας εξτρέμ πρώτης γραμμής είναι μεγάλη. Ειδικά με τον τρόπο που αγωνίζεται η Ομόνοια, ένας ακραίος παίκτης ποιότητας μπορεί να δώσει μεγάλη δυναμική.
