Η έξοδος του ΑΠΟΕΛ στην Λεμεσό κόντρα στον Άρη, έχει πολλές ιδιαιτερότητες και πολλαπλή σημασία. Ας αρχίσουμε από τα πιο «απλά». Οι πρωτοπόροι θα επισκεφτούν για 1η φορά το νέο στάδιο Λεμεσού και θα το κάνουν «ασυνόδευτοι», αφού δεν μπορούν να μετακινηθούν οπαδοί τους. Από την άλλη η έδρα εξουδετερώνεται ολίγον τι από τον παράγοντα εξοικείωση. Ο ΑΠΟΕΛ δεν ξέρει τι εστί Άλφαμέγα Stadium, ο Άρης έχει μία… μυρωδιά.
Από την ώρα όμως που η μπάλα κυλά στο χόρτο, πολλά θεωρητικά πράγματα μπαίνουν στην άκρη. Ο ΑΠΟΕΛ είναι η πιο τρανή απόδειξη. Με το εξαιρετικό του σερί και την μεταμόρφωση μέσα σε λίγες αγωνιστικές. Από μία ομάδα με φοβερά σκαμπανεβάσματα στο γήπεδο (με φοβερή συχνότητα εναλλαγής), σε μία ομάδα καλοκουρδισμένη, ισορροπημένη, συμπαγή, αποτρεπτική (περιορίζει στο μέγιστο βαθμό τον αντίπαλο) και πάνω από όλα αποτελεσματική.
Η μεταμόρφωση έφερε αποτελέσματα. Μεγάλα διπλά, νίκες σε ντέρμπι, απίστευτη αμυντική συμπεριφορά, σερί νικών, κορυφή.
Ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι νίκη και επί του Άρη, εκτοξεύει την δυναμική σε θεόρατα επίπεδα. Με πολύ δρόμο μεν, αλλά όταν πλέον έχεις κερδίσει τους πάντες και έχεις την νοοτροπία διαχείρισης της φόρας σου, είναι δύσκολο να σε σταματήσουν.
Για να μην ξεφεύγουμε. Ο Άρης είναι η μόνη ομάδα που υποχρέωσε τον ΑΠΟΕΛ σε ήττα, η ομάδα που τον έτρεξε όσο καμία άλλη στο γήπεδο. Επί Αυγουστή φυσικά, αλλά αυτό δεν διαφοροποιεί την ασύγκριτη σβελτάδα της «Ταξιαρχίας» στο γρασίδι. Πολλοί θα το συγκρίνουν με πρόσφατη έξοδο στην Πάφο. Έχει ομοιότητες, αλλά ο Μιλόγεβιτς ξέρει πως μερικές ειδικές ρυθμίσεις θα πρέπει να τις κάνει στον τρόπο παιχνιδιού.
Σε ότι αφορά τον αντι-Βιγιαφάνες. Είναι απώλεια γιατί ο Αργεντινός με τον Σαρφό και τον Κονσταντίνοφ έκαναν τριάδα-αρμονία. Οπότε και εδώ θέλει ρύθμιση.
