Και αν κάποιοι αμφέβαλαν για το ΑΠΟΕΛ, το ότι θα κυνηγήσει το πρωτάθλημα μέχρι το φινάλε, έρχεται ο Ντογκαλά, ο Σαμπάλα, ο Σωφρόνης, οι «πορτοκαλί», ο κόσμος, η διοίκηση και γενικότερα όλο το οικοδόμημα των «γαλαζοκιτρίνων» να αποδείξουν το αντίθετο. Μετά από δύο συναπτές ήττες, που ταρακούνησαν την ομάδα, διότι από την μία ήταν η βαριά ήττα στο πρωτάθλημα και από την άλλη ο τρόπος με τον οποίο αποκλείστηκε στο Κύπελλο, έρχεται να αντιδράσει με αυτόν τον τρόπο.
Μπορεί αγωνιστικά, να μην έφτασε σε ψηλά επίπεδα απόδοσης, ήταν όμως πολύ καλύτερος από την Πάφο, αν εξαιρέσουμε το διάστημα από το 70’ μέχρι το 85’. Ήταν λογικό άλλωστε να δεχθεί πίεση, είχε να διαχειριστεί και την κούραση των προηγούμενων αγώνων που ήταν σε ψηλές εντάσεις, είχε επίσης και πολλές απουσίες που έπαιξαν ρόλο.
Και χωρίς να... κατηφορίσει το γήπεδο, είχε τρία δοκάρια, δύο πάρα πολύ καλές φάσεις με τον Εφραίμ και όχι μόνο. Όταν όμως έπρεπε να το κατηφορίσει, το έκανε έχοντας στο πλευρό του το πιο δυνατό του «όπλο». Ο Σωφρόνης τα έπαιξε όλα για όλα και από τη στιγμή που ο κόσμος ήταν στην εξίσωση, έμοιαζε να είναι θέμα χρόνου να έρθει το δεύτερο γκολ. Από την φάση στο 87’ με τον Εφραίμ, όλοι στην κερκίδα το ένιωθαν, το πίστευαν.
Το έχει στο DNA του ο ΑΠΟΕΛίστας και η ομάδα φροντίζει να το αποδεικνύει και αυτό έπραξε και το Σάββατο το βράδυ. Γιατί σε μία τέτοια αγωνιστική που «όλοι πέφτουν, ο πρωταθλητής σηκώνεται», οι «γαλαζοκίτρινοι» βάζουν πίεση στον πρωτοπόρο που πλέον είναι μόλις τέσσερις βαθμούς μακριά. Και αν δεν μπορεί το ΑΠΟΕΛ να κοντράρει τον Απόλλωνα για τον φετινό τίτλο, που μας έχει αποδείξει περίτρανα κατά το παρελθόν ότι έχει το μέταλλο του πρωταθλητή και με τους «πορτοκαλί» στην εξέδρα, τότε ποιος;
