Έχει πιάσει πάτο ο ΑΠΟΕΛ, 11 ήττες σε μία σεζόν. Η τελευταία από τον τελευταίο ήταν το αποκορύφωμα μίας τραγικής εικόνας. Και αναρωτιέται κάποιος αν υπάρχει πιο κάτω από τον πάτο στον οποίο έφτασαν οι "γαλαζοκίτρινοι".
Ας μην τα ξαναλέμε. Τα εγκλήματα στον προγραμματισμό, συνεχίζουν να έχουν παρενέργειες, αλλά αυτό το άλλοθι άρχισε να μπαγιατεύει. Όταν μετά από 23 αγωνιστικές, χάνεις εντός από τον ουραγό, βλέπεις την υπόθεση εξάδα να φαίνεται ως mission impossible, αλλά και η θέση στην βαθμολογία να είναι θέση ομάδας που μάχεται να σωθεί, τα επιχειρήματα τελειώνουν. Οι ευθύνες των ποδοσφαιριστών είναι τεράστιες..
Οι ευκαιρίες μετά το 2-2 και το 2-3 ήταν όντως μεγάλες, η ατυχία έπαιξε ρόλο, αλλά αυτή είναι η μία πλευρά του νομίσματος... Τι έκανε ο ΑΠΟΕΛ μετά που προηγήθηκε νωρίς; Απολύτως τίποτα, ούτε καν διαχείριση.. Παρεπιπτόντως ο Ντε Βισέντι δεν χωρά στην 11άδα, παρόντος του Ζαχίντ...
Πως να προχωρήσεις όταν η άμυνα και ο τερματοφύλακας είναι αλλού για αλλού στα 3 γκολ. Δεν είναι μόνο ότι μπήκε ανέτοιμος ο Βινίσιους. Το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο. Δεν ήταν τα δύο απανωτά λάθη του Ζόρζε που έφεραν τον Εθνικό ενώπιον τρίτου γκολ στις αρχές του ημιχρόνου; Εκεί είχε τύχη ο ΑΠΟΕΛ (η άλλη πλευρά του νομίσματος), αφού θα ήταν με βάση την εικόνα νοκ άουτ νωρίς νωρίς.
Ο Σάββας Πουρσαϊτίδης είναι πολύ προσεκτικός στα όσα λέει, αλλά εμφανώς συνειδητοποιεί πως όσα και να έχει διορθώσει, ισχύει το ... "κλείνει μία τρύπα και ανοίγει άλλη".
Η συνέχεια; Ποιος ξέρει; Με το ηθικό στο... πάτωμα, τις αδυναμίες να είναι τρανταχτές και την βαθμολογία να είναι καθεφτης της κατάστασης, μόνο για.... μαύρη βαφή μπορεί να σκέφτεται κάποιος.
