Ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής της δεκαετίας του -70 για τον Απόλλωνα, ο Βάλτερ Βέβης, είχε την τύχη ν' αγωνιστεί ενάντια στον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, το 1982 στο παιχνίδι Μπαρτσελόνα-Απόλλων και όχι μόνο να παίξει εναντίον ενός μεγάλου θρύλου, αλλά στο τέλος να εξασφαλίσει και την ιστορική του φανέλα. Μία φανέλα ανεκτίμητης αξίας.
Ο κ.Βέβης παραχώρησε δηλώσεις στο Ράδιο Πρώτο σε μία πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με τον Θεόδωρο Καυκαρίδη, για εκείνο το παιχνίδι και τι θυμάται από τον ΜΕΓΑΛΟ Μαραντόνα.
«Μαζί με τον Πελέ είναι οι δύο καλύτεροι ποδοσφαιριστές στον κόσμο. Η σύγκριση των δύο είναι ότι οι εποχές τότε ήταν διαφορετικές. Ο Μαραντόνα είναι πιο κοντά στη δική μας εποχή, θα μπορούσε άνετα να παίξει με τα σημερινά δεδομένα».
Μπαρτσελόνα – Απόλλωνα: «Μέχρι το 35 της αναμέτρησης οι φίλαθλοι στις κερκίδες γύρω σις 50 χιλιάδες, γιουχάιζαν τους παίκτες τους που δεν μπορούσα να σκοράρουν απέναντι σε εμάς που ήμασταν ερασιτέχνες και κυπριακή ομάδα. Μετά για μας ήταν δύσκολο ν’ ακολουθήσουμε το τέμπο τους. Ήταν ονόματα που έμειναν στην ιστορία του ποδοσφαίρου, παίκτες μεγάλων Εθνικών ομάδων».
Για Μαραντόνια: «Ήταν ένας άνθρωπος που δεν μπορούσες να τον ακολουθήσεις. Απρόβλεπτος, γρήγορος δυνατός, σκόραρε με όλους τους τρόπους και πιστεύω την διαφορά την έκανε επειδή ήταν ηγέτης στο γήπεδο. Έπαιξε αντίπαλος μας, είχε την τύχη και την ατυχία να τον μαρκάρει ο 18χρονος τότε Αντρέας Αντρελλής. Η εμπειρία του ήταν τεράστια. Τον βοήθησε στη μετέπειτα πορεία του. Το ταλέντο του Μαραντόνα ήταν εξαιρετικό, το έδειξε και η πορεία του. Αν πρόσεχε λίγο περισσότερο και την εξωγηπεδική του ζωή, θα ήταν καλύτερα για τον ίδιο. Θα μπορούσε να ήταν ακόμη πιο ψηλά στην ιστορία. Το ποδόσφαιρο δεν ήταν μόνο στο γήπεδο αλλά και τι κάνουν οι αθλητές εκτός. Για το ματς το ένα από τα τρία τέρματα που πέτυχε εναντίον μας, λίγο έλειψε να ντριμπλάρει τους παίκτες που καθόταν και στον πάγκο (σ.σ γέλια). Μας πέρασε όλους και έβαλε τη μπάλα στα δίχτυα».
Για τις φανέλες των Μαραντόνα – Σούστερ: «Ο Μαραντόνα γύρω στο 65-70 ζήτησε να γίνει αλλαγή, το παιχνίδι είχε ήδη κριθεί και έφυγε από το γήπεδο. Εγώ φορούσα το 10, αν έμενε θα ανταλλάζαμε μεταξύ μας φανέλες. Όταν έφυγε, εγώ είχα πει του Σούστερ ν’ ανταλλάξουμε. Στο τέλος τον παρακάλεσα να μου φέρει και τη φανέλα του Ντιέγκο με το 10 και χωρίς κανένα δισταγμό, πήγε στα αποδυτήρια και μου την έφερε. Έχω και τις δύο και τις φυλάω σαν κόρη οφθαλμού. Η συναισθηματική αξία εκείνης της στιγμής είναι το κάτι άλλο».
Για Απόλλωνα: «Τον παρακολουθώ, είναι η ζωή μου. Θα μπορούσαμε και καλύτερα. Τώρα με τον νέο τεχνικό, εάν γίνουν και 1-2 προσθήκες τον Ιανουάριο σε θέσεις κλειδιά, νομίζω φέτος θα είναι η χρονιά μας. Ο Απόλλωνας καθιερώθηκε στις μεγάλες ομάδες και εμένα με ικανοποιεί, όμως η αποκορύφωση είναι ένας τίτλος. Εμείς είμαστε η γενιά που ξεκίνησε να χτίζεται ο Απόλλωνας. Όταν παίζαμε εμείς είχε 8 στρατιώτες η πρώτη ομάδα. Μετά καθιερώθηκε στην ελίτ του κυπριακού ποδοσφαίρου. Δεν λέω ο τίτλος είναι το κάτι άλλο, όμως το να καθιερωθείς στα ψηλά και να εδραιωθείς εκεί, είναι διαφορετικό. »
