«Μ@λάκα, πραγματικά δεν παλεύεται αυτό το πράγμα». Ο άνθρωπος που γράφει αυτό το κείμενο, έχει φίλο άρρωστο Γιουβεντίνο. «Δεν είναι μπάλα αυτό το πράγμα». Αντίθετα, αυτός που γράφει το κείμενο και δεν είναι Γιουβεντίνος, θεωρεί ότι αυτό το πράγμα που κάνει φέτος ο Μασιμιλιάνο Αλέγκρι με αυτούς τους Bianconeri, είναι τέχνη. Απλά τέχνη.
Προφανώς. Είμαστε εδώ και γράφουμε αυτό το κείμενο γιατί η τακτική που ακολουθούν φέτος οι Τορινέζοι έχει αποτέλεσμα. Θα ήταν αστείο να λέγαμε για στρατηγική και σχέδιο μέσα στο ματς αν η ομάδα έχανε ξανά και ξανά. Όπως τρομερό αστείο είναι και το ότι «χάνουν, αλλά παίζουν ωραία μπάλα» που ακούμε αυτά τα χρόνια για διάφορα – εκτός Ιταλίας – σωματεία, που για να σηκώσουν κούπα είδαμε να συμβαίνουν πρωτοφανή σκηνικά. Για να μιλήσεις για ωραία μπάλα, υπάρχει μια προϋπόθεση. Να παίρνεις αποτελέσματα.
Και αυτό το κάνει φέτος η «Γηραιά Κυρία» του calcio.
Ο 56χρονος έχει στήσει πάνω στην άμυνα μια εκπληκτική σεζόν. Η οποία είναι ακόμα πιο γλυκιά από τη στιγμή που στο ξεκίνημά της η Γιούβε δεν ήταν στα φαβορί. Η Ίντερ ήταν το Νο1 και ακολουθούσε η Νάπολι, όμως θαύματα γίνονται μια φορά κάθε 33 χρόνια, ενώ ήταν δύσκολο οι τόσες μεταγραφές της Μίλαν να κάνουν κλικ μεταξύ τους. Όταν ο Τότι είπε ότι «με ένα ματς την εβδομάδα η Γιουβέντους είναι το φαβορί» κάποιοι μπορεί να τον είπαν και «άμπαλο».
Δομή, μηχανισμός, στρατηγική, μιλάμε για μια ομάδα που πρώτα σε νικά στο μυαλό σου και μετά στο γήπεδο. Μια από αυτές που δεν θέλεις να βρεθείς πίσω στο σκορ όταν παίζεις μαζί της και που κάνει κάθε αντίπαλο να υποφέρει. Σταθερή, έχοντας βρει την φόρμουλα για το πως να παίρνει αυτό που θέλει, πηγαίνει «τάπα» πίσω από την Ίντερ σε απόσταση ενός αποτελέσματος. Όλα αυτά, τα οφείλει στην αμυντική λειτουργία.
«Μα καλά ρε, η Ίντερ έχει καλύτερο παθητικό και εσύ γράφεις για την Γιουβέντους;». Ναι γιατί οι Τορινέζοι πάνε να πάρουν το πρωτάθλημα βασίζοντας ολόκληρο το παιχνίδι τους στην άμυνα. Αν εξαιρέσεις το φεστιβάλ γκάφας των Σέζνι και Γκάτι στο ματς του πρώτου γύρου με την Σασουόλο, η Κυρία δεν έχει καμία άλλη ήττα και το καλοκαίρι δεν έδωσε καν λεφτά για αμυντικούς.
Κάποιος, δυστυχώς, μπορεί να βλέπει μόνο «ταμπούρι» και «στείλε την μπάλα έξω στην εξέδρα», όμως αυτό που κάνει ο Αλέγκρι με αυτούς τους παίκτες, κάθε άλλο παρά εύκολο είναι. Όπως συνέβαινε με τις ομάδες των Μουρίνιο και Σιμεόνε, έτσι και αυτή η Γιουβέντους είναι από τις μετρημένες που έχει στα χέρια της τον έλεγχο χωρίς να έχει την μπάλα. Ειδικά αν προηγηθεί, είπαμε, μαρτύριο.
Το στατιστικό λέει ότι σε κάποιο σημείο της φετινής σεζόν ο Αλέγκρι είχε ξεπεράσει τα 110 ματς στα οποία είχε ισάριθμες διαφορετικές 11άδες, όμως τη στιγμή που μιλάμε η σταθερότητα είναι το Νο1 χαρακτηριστικό της Γιούβε. Πλέον έχει ένα στάνταρ σχήμα, ένα σημείο αναφοράς. Μπρέμερ-Ντανίλο-Γκάτι τα τρία στόπερ, Κόστιτς-Καμπιάζο μπακ-χαφ, Λοκατέλι-ΜακΚένι-Ραμπιό στο κέντρο και Κιέζα-Βλάχοβιτς μπροστά στο 3-5-2. Γιλντίζ, Μιρέτι, Ίλινγκ έρχονται από τον πάγκο.
Δεν χρειάζεται να είναι αναλυτής κάποιος για να διαπιστώσει πόση δουλειά ρίχνουν οι παίκτες του Μαξ. Πολύ τρέξιμο, τρελή αλληλοκάλυψη, θυσία για τον συμπαίκτη, τα πάντα για τον σύνολο. Αρκεί να δεις κάποια ματς. Ασύλληπτο χαμαλίκι χωρίς την μπάλα. Και ας τους να κάνουν γιόμες, όλα είναι μελετημένα. Στο 0-1 στο Artemio Franchi η Φιορεντίνα θύμισε πολύ το το Plan B του Πεπ Γκουαρδιόλα κάνοντας 50 σέντρες, όμως η άμυνα δεν είχε κανένα πρόβλημα.
Όπως πρόβλημα δεν είχε να κρατήσει το «μηδέν» σε αγώνες όπως με την Μίλαν στο San Siro και με τις Νάπολι, Ρόμα στο J-Stadium. Πάμε να ρίξουμε μια ματιά στο τι κάνει η Γιουβέντους τη φετινή σεζόν με τον Μασιμιλάνο Αλέγκρι και έχει μετατρέψει σε ντέρμπι ένα πρωτάθλημα που οι περισσότεροι πίστευαν ότι δεν θα μπορέσει καν να διεκδικήσει.
Στη φάση που δεν έχει την μπάλα, η Γιουβέντους χρησιμοποιεί διάφορα μοτίβα άμυνας. Σε κάποια χρησιμοποιεί το high-press για να δυσκολέψει αυτούς που χτίζουν επιθέσεις από πίσω, όμως δεν το κάνει σε όλο το 90λεπτο, ενώ σε κάτι που το έχουμε δει και στην ΑΕΚ του Ματίας Αλμέιδα, απομονώνει τον παίκτη που έχει την μπάλα μπλοκάροντας τις πιθανές επιλογές στην πάσα. Ο τρόπος πίεσης αλλάζει ανάλογα με τον αντίπαλο.
Όταν αυτός παίζει με 3άδα στην άμυνα, το ίδιο δηλαδή σύστημα, στην επίθεση της Γιούβε δημιουργείται ένα missmatch ανάμεσα στα 3 αντίπαλα CB και τους δύο δικούς της επιθετικούς. Για να «διορθωθεί» αυτό, φέρνει έναν μέσο για να στήσει ένα 3v3 και το κενό που αφήνει ο χαφ, ανεβαίνει και το καλύπτει ένας στόπερ. Κόντρα σε 4άδα, ο δεξιός μπακ-χαφ γίνεται εξτρέμ και πιέζει τον μπακ και στην άλλη πλευρά ένας κεντρικός μέσος κάνει την ίδια δουλειά και αφήνει πίσω του τους άλλους δύο.
Και αν συμφωνήσουμε όλοι ότι η Γιούβε τα πηγαίνει εκπληκτικά στο αντίπαλο μισό, φανταστείτε τι βαθμό παίρνει όταν βρίσκεται αμυνόμενη στο δικό της. Τότε μπαίνει σε ultra συμπαγές mode, θέλοντας να φράξει το κέντρο και να στείλει τον αντίπαλο στα πλάγια. Όταν αυτό συμβαίνει, ένας από τους δύο χαφ κλείνει μαζί με τον επιθετικό της πλευράς, όμως ακόμα και αν ο αντίπαλος προσπαθήσει να απειλήσει με σέντρα, όλα είναι υπό έλεγχο.
Σε αυτή την περίπτωση έχει μέσα στην περιοχή τους υπόλοιπους 4 αμυντικούς συν τον Λοκατέλι και όλοι μαζί δύσκολα θα δεχθούν γκολ από σέντρα αφού το κουτί είναι γεμάτο από ψηλά και δυνατά αγόρια. Πέρα από το αυτονόητο, την κυριαρχία στο ψηλό παιχνίδι, μπορεί να παρατηρήσει κανείς ότι όταν διώχνουν, πάντα η μπάλα πηγαίνει σε χώρους που δεν θα υπάρξει κίνδυνος. Τα πάντα είναι μελετημένα.
Και στην επίθεση όμως, η Γιούβε σκέφτεται την άμυνα. Γιατί το πώς είναι στημένη στη φάση της κατοχής, επηρεάζει τη μετάβαση στην άμυνα. Ο τρόπος με τον οποίο τοποθετούνται οι Bianconeri μπροστά, εξυπηρετεί έναν συγκεκριμένο σκοπό. Τη μείωση των ρίσκων όταν θα χρειαστεί η ομάδα να επιστρέψει.
Σε μια στρατηγική που έχει κοινά με εκείνη του Ότο Ρεχάγκελ στο «θαύμα» της Ελλάδας στην Πορτογαλία, η Γιούβε επιδιώκει να μην επιτίθεται από τον άξονα αλλά από τα πλάγια. Ο λόγος που επιλέγεται αυτό είναι επειδή όταν χάνεται εκεί η μπάλα, η δομή δεν χαλάει, δεν μπορεί ο αντίπαλος να σε πιάσει ανοργάνωτο. Απλά, καλύτερα να χάσεις την μπάλα στην πλευρά, παρά στο κέντρο του γηπέδου.
Εννοείται πως για να μπορεί να ανταπεξέρχεται σε μεγάλα διαστήματα πίεσης και να παίρνει τόσες μονομαχίες, η Γιούβε δεν έχει απλά ένα καλό πλάνο. Διαθέτει παίκτες physical, με αντοχή, με πνευματική δύναμη, κάθε άλλο παρά εύκολο είναι να βρίσκεσαι τόσα λεπτά πίσω από την μπάλα και μόνο να αμύνεσαι. Εκτός από μετρημένες εξαιρέσεις, έχει ύψος, τα τρία σέντερ-μπακ, οι τρεις κεντρικοί μέσοι. Δεν μπλέκεις.
Σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να ξέρουμε αν φέτος στην Serie A επιβεβαιωθεί το ρητό που λέει πως «οι άμυνες παίρνουν τα πρωταθλήματα», όμως είναι σίγουρο ότι ο Μασιμιλιάνο Αλέγκρι έχει κάνει Γιουβεντίνους και μη, να παίζουν το παιχνίδι του. «Όποιος θέλει να δει θέαμα, ας πάει στο τσίρκο, εγώ θέλω τους τρεις βαθμούς».
