Εύηχο. Αισιόδοξο. Πιασάρικο. Μα πάνω απ’ όλα αναγκαίο για να εμπνεύσει, να συσπειρώσει, να αλλάξει, αμέσως αν γίνονταν, κλίμα, συζήτηση και ατζέντα. Bale 7.
Οι 7 του Μπέιλ. Τόσο απλά. Προσδιόριζε την επανεπένδυση των 101 εκατομμύριων ευρώ που έφερε στα ταμεία της Τότεναμ η ακριβότερη ως εκείνη την εποχή μεταγραφή στην ιστορία, η πώληση του Γκάρεθ Μπέιλ στη Ρεάλ Μαδρίτης.
Επτά ποδοσφαιριστές αποκτήθηκαν από τα "σπιρούνια" με αυτήν την εκατοντάδα των εκατομμυρίων. Τέτοια η ανάγκη για προοπτική που δημιουργήθηκε – και προφανώς καλοπληρώθηκε – που οι Bale 7, πέρασαν σε άλλο επίπεδο, πριν καλά καλά εμφανιστούν στο Λονδίνο.
"Η Τότεναμ πούλησε τον Έλβις και αγόρασε τους Beatles". Πιο χαρακτηριστική ατάκα για την αδημονία για την επτάδα, από αυτήν ενός εκ των διευθυντικών στελεχών των Λονδρέζων, δεν χρειάζεται, δεν απαντάται.
Αν όλοι τους (Παουλίνιο, Κρίστιαν Έρικσεν, Ρομπέρτο Σολδάο, Νασέρ Σαντλί, Ετιέν Καπουέ και Βλάντε Κίρικες οι έξι) έστω υπήρχε η ελπίδα να μετατραπούν στους Beatles της Τότεναμ, τότε ο έβδομος αυτής της παρέας, ο Έρικ Λαμέλα προαλείφονταν να γίνει ο Τζον Λένον.
Αυτός άλλωστε στο τέλος της ημέρας ήταν ο ακριβότερος όλων, καθώς για πάρτη του οι Λονδρέζοι δαπάνησαν το μεγαλύτερο μέρος των όσων εισέπραξαν από τη "βασίλισσα", μετατρέποντάς τον Αργεντινό στο – ως τότε – ακριβότερο μεταγραφικό απόκτημα της ιστορίας τους, με αγορά από τη Ρόμα έναντι 30 εκατ. ευρώ.
Από μικρός φαινότανε
Κι όμως. Οι Άγγλοι τον είχαν πρωτακούσει δέκα χρόνια νωρίτερα. Μια από τις πιο φημισμένες τηλεοπτικής ποδοσφαιρικές παραγωγές στο Νησί και η μακροβιότερη στον πλανήτη, καθώς αδιαλείπτως μεταδίδεται από το 1987, το Trans World Sport, είχε φροντίσει γι’ αυτό.
Το καλοκαίρι του ’04 είχε στείλει συνεργείο στο Μπουένος Άιρες για χάρη του δωδεκάχρονου τότε Έρικ Λαμέλα, ο οποίος ήταν ήδη θρύλος των barrios της πρωτεύουσας της Αργεντινής.
Στιλάκι ανάλογο των επιτευγμάτων του. Ξανθό μαλλί πιασμένο κοτσίδα, σκουλαρίκι στο αριστερό αυτί, μπαντάνα στο προσκέφαλο, όποτε πατούσε στο χορτάρι.
Παρότι οπαδός της Μπόκα Τζούνιορς, ελέω της λατρείας του στον Μαραντόνα, από τα επτά του εντάχθηκε στα τσικό της Ρίβερ Πλέιτ. Και ακριβώς επειδή σε εκείνη τη σεζόν είχε "γράψει" περισσότερα από 120 γκολ, το αγγλικό τηλεοπτικό σόου έσπευσε να τον παρουσιάσει.
Εκτός των άλλων, επειδή και η Μπαρτσελόνα με κάθε επισημότητα είχε… προλάβει να ενισχύσει ακόμη περισσότερο τη φήμη του. Πάνω που ξεκινούσε να χτίζεται ο μύθος του Λιονέλ Μέσι, οι Καταλανοί κοιτούσαν, φιλοδοξούσαν να βρουν τον επόμενο.
Κατέθεσαν πλουσιοπάροχη προσφορά (160.000 δολάρια τον χρόνο) στην οικογένεια του "Κόκο", όπως τον αποκαλούσαν χωρίς ποτέ να προσδιοριστεί η γενεσιουργός αιτία του συγκεκριμένου προσωνυμίου, διασφαλίζοντας στέγαση και δουλειά στους γονείς του, Χοσέ και Μίριαμ και καλύπτοντας όλα τα έξοδα ανατροφής και εκπαίδευσης και των δύο – ένας μικρότερος, ένας μεγαλύτερος – αδερφών του.
Οι γονείς δεν πείστηκαν. Θεώρησαν πως ήταν νωρίς για το πέρασμα του Ατλαντικού. Το χεράκι τους βέβαια – με το αζημίωτο – το έβαλαν και οι "μιγιονάριος".
Ο μικρός είχε τόσο και τέτοιο αντίκτυπο συνολικά στην κοινωνία της Ρίβερ, που (του) προσφέρθηκαν τα πάντα ώστε να παραμείνει και να συνεχίσει την προδιαγεγραμμένη πορεία του στο "Μονουμεντάλ". Έτσι και έγινε.
All you need is love.
Ο αρχηγός Αλμέιδα στο πλευρό του rookie Λαμέλα
Ήταν 17 Οκτωβρίου 2010. Η Ρίβερ αντιμετώπιζε εκτός έδρας τη Γοδόι Κρους. Λίγο πριν το τελευταίο δεκάλεπτο, ο στόπερ των γηπεδούχων, Χόρχε Κουρμπέλο δικαιολόγησε το… dna του, με μια παραδοσιακή, ουρουγουανική αντιμετώπιση στον rookie των φιλοξενούμενων, ο οποίος τότε, στο ξεκίνημα της Apertura εκείνης της χρονιάς, με το που είχε ενηλικιωθεί, έμπαινε και δαύτος στον επαγγελματισμό, ολοκληρώνοντας ουσιαστικά μια εξελικτική διαδικασία που είχε κρατήσει, ήδη, τη μισή του ζωή.
Σήκωσε λοιπόν τον Λαμέλα στον αέρα. Αντικαταστάθηκε αφού δεν μπορούσε να σταθεί στο γήπεδο από το χτύπημα και μετά το τέλος του παιχνιδιού, ύστερα από παρότρυνση των συμπαικτών του, αποφάσισε να μοιραστεί μια φωτογραφία με το τουμπανιασμένο πόδι του. Τι το ήθελε. Του την έπεσαν όλοι. Πρώτος και καλύτερος ο Χουάν Σεμπαστιάν Βερόν.
Ο "μπρούχα" είχε επαναπατριστεί και ήταν αρχηγός της Εστουντιάντες, η οποία και αντιμετώπιζε τη Ρίβερ την επόμενη αγωνιστική. "Με κάτι τέτοια φαινόμαστε σαν κοριτσάκια", το δεικτικό του σχόλιο.
Ο Έρικ Λαμέλα με τον Ματίας Αλμέιδα κατά τη συνύπαρξή τους στη Ρίβερ Πλέιτ τη σεζόν 2010/11 @2011 AP IMAGES/NATACHA PISARENKO
Ο αρχηγός των "εκατομμυριούχων", αλλοτινός συμπαίκτης του Βερόν στην εθνική Αργεντινής και επίσης επανακάμψαντας στα εγχώρια, ήταν προφανώς ο αρμοδιότερος να σηκώσει το γάντι και να υπερασπιστεί τον πιτσιρικά συμπαίκτη του.
"Ο Βερόν είναι λάθος. Ποδόσφαιρο παίζουν και κορίτσια και γυναίκες. Εμείς όμως θα του δείξουμε πως παίζουμε ως άντρες. Οπότε, αν κάποιος τον κλωτσήσει δεν πρέπει να κλάψει". Είπε κι άλλα, αυτή η ατάκα ξεχώρισε.
Έτσι κι αλλιώς οι δυο τους είχαν παρελθόν, αφού πριν μερικούς μήνες, τον Βερόν τον είχε … περιποιηθεί με μια αλησμόνητη προβολή στο πρώτο μετά την επιστροφή στα πάτρια, συναπάντημά τους σε γήπεδο.
Ο Ματίας Αλμέιδα ήταν ο αρχηγός εκείνης της Ρίβερ. Έπιασε τόπο η τότε υπεράσπισή του, αλλάζοντας τις ζωές όλων. Η Ρίβερ υποβιβάστηκε και την αμέσως επομένη του υποβιβασμού, έχρισε προπονητή της – στην πιο δύσκολη καμπή της ιστορίας της – τον "Πελάδο".
Ο Λαμέλα χρειάστηκε μόνο εκείνη τη μία, παρθενική, πλήρη σεζόν του ως επαγγελματίας για να αποδείξει ότι πρέπει να περάσει στην Ευρώπη. Πήγε στη Ρόμα, αποθεώνοντας από το αεροπλάνο ακόμη την επιλογή της Ρίβερ για τον μέχρι προ λίγων ημερών συμπαίκτη του.
I want to hold your hand.
Ο διάδοχος του Τότι και η λίμνη της Ρώμης
Ιταλοί. Δικοί μας άνθρωποι, Μεσόγειοι. Παρασύρονται από το συναίσθημα και τον παρορμητισμό τους. Πόσο μάλλον ποδοσφαιρικά, ακόμη περισσότερο όταν πρόκειται για τη Ρόμα.
Οι "τζιαλορόσι" όχι μόνο πλήρωσαν ένα τσουβάλι χρήματα – αναλογικά με τις τότε οικονομικές δυνατότητές τους -, αλλά περίμεναν τον εκλεκτό τους για δύο μήνες.
Εξαιτίας της συμμετοχής του στο Παγκόσμιο Κύπελλο Κ20, ο Λαμέλα πήγε αργά στη Ρώμη, ντεμπουτάροντας μόλις στην 8η αγωνιστική τότε, τέλη Οκτωβρίου του '11, κόντρα στην Παλέρμο. Με το 8 στην πλάτη – ποτέ δεν το είχε φορέσει ως τότε – και μετά από τόσα λεπτά, σκόραρε το γκολ της νίκης των Ρωμαίων.
Ιδανικό ντεμπούτο. Άλλο γκολ, δεν πανηγύρισε ως την αλλαγή του χρόνου. Παραμονές Χριστουγέννων η Ρόμα ήταν στην 6η θέση, στο -10 από την πρωτοπόρο Γιουβέντους. Και όμως. Έκανε τόσα που προφανώς δικαιολογούσαν (ακόμη και) για μεγαλοστομίες.
"Αυτός θα είναι ο διάδοχός μου". Μεγαλύτερη για την Ρόμα δεν γίνονταν να υπάρξει. Ο Φραντσέσκο Τότι την είπε, έχοντας όλους κι όλους συνυπάρξει με τον 20χρονο Αργεντινό μόνο δύο σκάρτους μήνες.
Θα μπορούσε να δικαιωθεί ο capitano. Μάλλον. Δεν γίνονταν όμως. Η Αιώνια Πόλη έμοιαζε με λίμνη για τον Λαμέλα. Ήταν, έπαιζε, συμπεριφέρονταν, έδειχνε πως η Ρώμη θα ήταν απλώς ο τόπος του… αγροτικού του στη μετάβαση στη Γηραιά Ήπειρο. Ενάμισης χρόνος ακόμη μετά τον χρησμό του Τότι ολοκληρώθηκε.
Δυο σεζόν ήταν υπερ-αρκετές. Η Ρόμα δεν έκανε κάτι ξεχωριστό, μα ο ίδιος, ειδικά στη δεύτερη, οργίασε. Όλος ο κόσμος ήταν στα πόδια του. Τη μεγαλύτερη ανάγκη, τη μεγαλύτερη δίψα και προφανώς το περισσότερο ρευστό, το είχε η Τότεναμ. Και έτσι έγινε ο πιο ακριβός, ο πιο ξεχωριστός των Bale 7.
Don’t let me down.
H ραμπόνα και το κάδρο με τον Κοσίτσκι
Ο Τόμας Κοσίτσκι έφτασε στην Τρίπολη το καλοκαίρι του 2014. Δεν είχε τίποτα ιδιαίτερο να επιδείξει στην μέχρι τότε καριέρα του, χωρίς αυτό να αλλάξει και στην… έκτοτε.
Για την ακρίβεια, εκείνη η πρώτη του σεζόν (από τις τρεις που έμεινε στην Αρκαδία) στην εστία του Αστέρα AKTOR ήταν η πιο γεμάτη της σταδιοδρομίας του σε επίπεδο κορυφαίας κατηγορίας.
Και η μόνη με διεθνείς εμπειρίες. Ο Αστέρας είχε προκριθεί στους ομίλους του Europa League, συμμετέχοντας σε όμιλο με Μπεσίκτας, Παρτιζάν και Τότεναμ. Στην τρίτη αγωνιστική, αντιμετώπιζε τα "σπιρούνια" στο Λονδίνο.
Κατηφορικό αναμένονταν, κατηφορικό και ήταν το παιχνίδι. Το τελικό 5-1 ενδεικτικό. Στο 13’ ο Χάρι Κέιν είχε ανοίξει το σκορ, πριν το ημίωρο, όπου ο Σλοβάκος τερματοφύλακας – και όχι μόνο αυτός δηλαδή – βρήκε θέση στο κάδρο της αιωνιότητας του Λαμέλα.
Έναν χρόνο τον περίμεναν οι Λονδρέζοι. Ζόρικη η Premier League, χρονοβόρα η προσαρμογή του, επιβραδύνθηκε περισσότερο από το κατευόδιο με τους τραυματισμούς που συνόδευσαν την παρουσία του στα αγγλικά γήπεδα.
Εκείνος ο πρώτος του στέρησε τη συμμετοχή στο Παγκόσμιο Κύπελλο του '14. Σε κανένα έκτοτε δεν πήρε μέρος, έχοντας ως κορωνίδα των 25 συμμετοχών του με την Σελέστε, τελευταία τον Νοέμβριο του ’18, δύο συμμετοχές σε Copa America.
Δεν είναι τυχαίο πως μετά από αυτόν τον πρώτο χρόνο του στο "Γουάιτ Χαρτ Λέιν" λογιών λογιών σενάρια τον ήθελαν φευγάτο. Η άφιξη όμως του συμπατριώτη του, Μαουρίτσιο Ποκετίνο, έσβησε την όποια φημολογία, κράτησε το εξέχων στέλεχος των Bale 7 και, πρακτικά, άλλαξε και το στάτους του.
Ως εκείνο το παιχνίδι με τον Αστέρα, ο Λαμέλα ένα γκολ είχε όλο και όλο πανηγυρίσει με την Τότεναμ. Πάλι διεθνές, την προηγούμενη σεζόν, κόντρα στη Σέριφ.
Με τους Αρκάδες δεν πέτυχε απλώς το δεύτερο, αλλά πιθανότατα το ωραιότερο της καριέρας του, ψηφισμένα το ομορφότερο εκείνης της σεζόν στο Europa League και μάλλον το χαρακτηριστικότερο του τι περίμεναν από δαύτον τα "σπιρούνια", αλλά και γιατί, στα οκτώ χρόνια που συνολικά έμεινε στο Λονδίνο, θα τον λάτρευαν.
Ακόμη και να λατρεύουν να τον μισούν. Όπως ο Κοσίτσκι, ο οποίος είδε τον Αργεντινό να τον "ζωγραφίζει" με μια αδιανόητη rabona, με το αριστερό, έξω από την περιοχή του, στέλνοντας την μπάλα στο αριστερό του δοκάρι και τον ίδιο γονατιστό απλώς να παρακολουθεί την τροχιά της, ανήμπορος να κάνει κάτι διαφορετικό από το να γίνει απλώς κομμάτι του παλκοσένικου επίδειξης ταλέντου και ευφυΐας του "Κόκο".
Είχε προηγηθεί η παρθενική του συμμετοχή με το εθνόσημο, με το γκολ αυτό να σηματοδοτεί τις καλύτερες, παραγωγικότερες και πιο γεμάτες δύο, χρονιές του στην Premier League.
Ob-la-di, ob-la-da.
Annus horribilis
Οι αλλαγές στην κώμη του και στο χρώμα της, συχνότερες – μετά από εκείνη τη διετία – και από τα νούμερα που (δεν) έκανε στη Γηραιά Αλβιόνα. Πάντα όμως η προσμονή της εξέδρας για το κάτι ιδιαίτερο, ξεχωριστό, ήταν εκεί. Αμείωτη. Και φρόντιζε, να την ταΐζει συνεχώς.
Με το σήμα κατατεθέν του πια, τη ραμπόνα, με τεχνική και εμπνεύσεις που σήκωναν στο πόδι και άφηναν στόματα ορθάνοιχτα, με πονηριά και trashtalking, που σε συνδυασμό με τα αλανιάρικα κόλπα του εξόργιζαν αντιπάλους, χωρίς πια να χρειάζεται την υποστήριξη κανενός για να "καθαρίσει", όποτε χρειάζονταν. Το έκανε μόνος του.
Τα προβλήματα όμως δεν τον άφηναν σε ησυχία. Ειδικά αυτό με τα ισχία του τον καταταλαιπώρησε. Δεν ήταν το μόνο. Η annus horribilis, η τρομακτική σεζόν του, 2016-17, οπότε και παρουσιάστηκε το συγκεκριμένο πρόβλημα, ολοκληρώθηκε τον σοβαρό τραυματισμό του αδερφού του Άξελ.
Κάνοντας βουτιά σε μια πισίνα, χτύπησε το κεφάλι του. Έζησε από θαύμα. Καθηλώθηκε σε καροτσάκι, παρέλυσε. Φρόντισε για τα πάντα. Την αποθεραπεία που ακόμη συνεχίζει, αποκαθιστώντας, κομμάτι κομμάτι, σιγά σιγά, μέρος της (όποιας) κινητικότητάς του. Πάντα και μόνιμα μακριά από κάθε δημοσιότητα.
Παρηγοριά του Λαμέλα η για χρόνια σύντροφός του Σοφία και οι δυο του γιοι, ο επτάχρονος Τομπίας και ο τετράχρονος Τιάγκο, αλλά και η θρησκεία. Ανατράφηκε – πως αλλιώς – καθολικός, όμως τότε όπως παραδέχτηκε, σε εκείνη τη συγκυρία ήταν που αναζήτησε και έφερε το θείο στη ζωή του.
Come together
Οι τελικοί στη Σεβίλλη και το δελεαστικό πακέτο της ΑΕΚ
Παρά τις δυσκολίες, ανανέωσε (καλοκαίρι του ’18) το συμβόλαιό του με την Τότεναμ. Δεν κέρδισε τίποτα ούτε στο Λονδίνο. Δεν θέλει να θυμάται τον τελικό του Champions League κόντρα στη Λίβερπουλ (2019), γιατί δεν έπαιξε λεπτό. Είδε τον Ποκετίνο να φεύγει αμέσως μετά και τον Ζοζέ Μουρίνιο να τον διαδέχεται στον πάγκο.
Έμεινε δύο ακόμη χρόνια, αποχαιρετώντας – εν μέσω πανδημίας και χωρίς κόσμο στα γήπεδα – τα "σπιρούνια" με το μοναδικό γκολ που σημείωσε στην τελευταία του σεζόν στην PremierLeague. Ταιριαστό απόλυτα. Μια ραμπόνα και πάλι, σε ντέρμπι με την Άρσεναλ, στο Emirates.
Η Τότεναμ ηττήθηκε, ο Λαμέλα έφυγε (καλοκαίρι ’21) μετακομίζοντας στη Σεβίλλη ως μέρος της αγοράς του Μπράιν Χιλ από τους Λονδρέζους, εκείνο το γκολ του όμως ανακηρύχτηκε γκολ της χρονιάς στο αγγλικό πρωτάθλημα κερδίζοντας και το σχετικό Puskas Award.
Στην Ανδαλουσία κόλλησε. Σε μια προβληματική περίοδο για τους "ροχιμπλάνκος", αλλά εκεί έκανε τις δικές του παραγωγικότερες χρονιές σε επίπεδο σκοραρίσματος μετά από τη δεύτερη του στη Ρώμη, εκεί κέρδισε τον μοναδικό τίτλο της καριέρας του, το προπέρσινο Europa League (βασικός, κόντρα στη Ρόμα μάλιστα…), παίζοντας ακόμη έναν τελικό, σε ελληνικό έδαφος, στο "Γ.Καραϊσκάκης", στο περυσινό ευρωπαϊκό Super Cup κόντρα στη Μάντσεστερ Σίτι.
Αποθέωσε τον Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ και αποθεώθηκε από τον Βάσκο, η αποχώρησή όμως του νυν τεχνικού του Ολυμπιακού από το "Ραμόν Σάντσες Πιθχουάν" του κόστισε ενεργό ρόλο στο rotation.
Εύκολο έκτοτε το συναινετικό "διαζύγιο" με τη Σεβίλλη στο τέλος της σεζόν, ο επαναπατρισμός και οι χρυσοφόρες αγορές (Αραβία, MLS, Τουρκία) υπαρκτές και δελεαστικές επιλογές, δελεαστικότερο όμως όπως φαίνεται το πακέτο, ο συνδυασμός.
Συνδυασμός οικονομικών δεδομένων, καθώς ο 32χρονος χαρισματικός μέσος εξασφάλισε το μεγαλύτερο συμβόλαιο που έχει δοθεί ποτέ στην ιστορία της ΑΕΚ και ένα από τα μεγαλύτερων συνολικά του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Συναισθημάτων. Εννοείται λόγω της παρουσίας του Ματίας Αλμέιδα, ο οποίος πιστώνεται στο ακέραιο τη μακροχρόνια διαδικασία να πείσει τον αλλοτινό του συμπαίκτη και προστατευόμενό του να έρθει στην Ένωση.
Και αναμφίβολα αγωνιστικών δεδομένων. Η ΑΕΚ του δίνει την ευκαιρία ύστερα από χρόνια να έχει ηγετικό ρόλο σε αποδυτήρια και χορτάρι, αποτελώντας το πρόσωπο ενός ολόκληρου του οργανισμού και μέσω της αύρας, της φήμης και των παραστάσεών του να ταιριάξει εμπορικότητα με ουσία, προσδοκία με πίστη, φαντασία με ρεαλιστική ανάγκη.
Let it be.
Πηγή: Sport24.gr
