«Γ@@@ τον καρκίνο» γράφει το παπούτσι του... Με αυτό κλώτσησε την μπάλα για να την στείλει στα δίχτυα και να δώσει την Ακτή Ελεφαντοστού την πρόκριση στον τελικό του Κυπέλλου Εθνών Αφρικής!
- Έμεινε το φιρμάνι, αναλαμβάνει ο Πάντσεον!
- Κατάθεση Άλβες: «Η 23χρονη θα μπορούσε να φύγει ανά πάσα στιγμή»
«Ο Σεμπαστιάν Αλέ αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το προπονητικό στρατόπεδο της ομάδας στο Μπαντ Ραγκάζ της Ελβετίας λόγω ασθένειας και έχει ήδη ταξιδέψει πίσω στο Ντόρτμουντ.
Παραπονέθηκε για αδιαθεσία μετά την προπόνηση το πρωί της Δευτέρας. Κατά τη διάρκεια των ιατρικών εξετάσεων, τελικά ανακαλύφθηκε όγκος στους όρχεις. Τις επόμενες ημέρες θα γίνουν περαιτέρω εξετάσεις σε εξειδικευμένο ιατρικό κέντρο.
Η Μπορούσια Ντόρτμουντ ζητά να γίνεται σεβαστή η ιδιωτική ζωή του παίκτη και της οικογένειάς του και να μην γίνονται ερωτήσεις. Μόλις έχουμε περισσότερες πληροφορίες, θα σας ενημερώσουμε σε συνεννόηση με τον παίκτη».
Ήταν Ιούλιος του 2022. Και ήταν καρκίνος. Kαι ο Σεμπαστιάν Αλέ μόλις είχε πάρει μεταγραφή στην Ντόρτμουντ. Στα 27 του, στην καλύτερη στιγμή της καριέρας του.
«Το καλοκαίρι άρχισε πολύ καλά: κερδίσαμε το πρωτάθλημα με τον Άγιαξ και μετά πήγα διακοπές. Γιόρτασα τα γενέθλιά μου, τη βάπτιση της ανιψιάς μου και πέρασα υπέροχες διακοπές. Υπήρχε και η μεταγραφή μου, περιτριγυρίστηκα από καλά vibes. Η Ντόρτμουντ επένδυσε πολλά χρήματα σε μένα, ήμουν αποφασισμένος να δείξω τι ήμουν ικανός και ανυπομονούσα να ξεκινήσω. Μετά όλα σταμάτησαν μέσα σε μια νύχτα.
Ξεκίνησε, απ' ό,τι θυμάμαι με πόνο στο στομάχι ενώ, έλειπα με την ομάδα της εθνικής στις 31 Μαΐου. Πήρα φάρμακα για τρεις ή τέσσερις ημέρες και υποχώρησε, αλλά μετά άρχισα να νιώθω ότι είχα γρίπη, οπότε πέρασα όλο τον χρόνο μου με την εθνική ομάδα νιώθοντας άρρωστος.
Ένιωσα καλύτερα μόλις επέστρεψα στο σπίτι, αλλά από τότε που συνέβη για πρώτη φορά, ένιωθα μία ενόχληση λίγο κάτω από το στομάχι μου, πίσω από τους κοιλιακούς μου. Ήταν ενοχλητικό, αλλά δεν ήταν πραγματικά επώδυνο, υπέφερα κατά καιρούς από δυσπεψία και ένιωθα πρήξιμο.
Καθώς ήμουν σε διακοπές, σκέφτηκα ότι θα έφευγε, αλλά αυτό το μικρό τσίμπημα αρνήθηκε να φύγει, οπότε άρχισα να αναρωτιέμαι αν μπορεί να είναι κήλη ή κάτι τέτοιο και ζήτησα από τον οστεοπαθητικό μου να το ελέγξει.
Πήγα στο Ντόρτμουντ μερικές φορές στο μεταξύ, νομίζοντας ότι δεν θα ήταν κάτι σοβαρό, αλλά και πάλι δεν έφευγε. Ο οστεοπαθητικός μού είπε να πάω για υπερηχογράφημα.
Έπειτα συναντήθηκα με την ομάδα της Ντόρτμουντ για την προετοιμασία στην Ελβετία. Αποφασίσαμε να πάμε για μαγνητική τομογραφία. Αμέσως μετά τη μαγνητική μού είπαν ότι υπήρχε ένας όγκος εκεί, αλλά δεν ξέραμε ακόμη αν ήταν καλοήθης ή κακοήθης. Πήγα στην προπόνηση, μετά όταν επέστρεψα, μου είπαν να πάω σε έναν ουρολόγο για να πάρω μια δεύτερη γνώμη.
Του πήρε περίπου δέκα δευτερόλεπτα για να επιβεβαιώσει ότι επρόκειτο για όγκο. Έπιασε την τομογραφία, την τοποθέτησε στους όρχεις μου και είχαμε τελική διάγνωση. Έπειτα, όλα έγιναν πολύ γρήγορα: έπρεπε να μάθουμε τι είδους όγκου ήταν, πόσο μεγάλος ήταν, αν οι μεταστάσεις είχαν εξαπλωθεί οπουδήποτε αλλού, που είχαν.
Μετά από αυτό, έπρεπε να ξεκινήσουμε θεραπεία, να οργανώσουμε τη χειρουργική επέμβαση, να ενημερώσουμε τον κόσμο, υπήρχαν πολλά πράγματα που έπρεπε να σκεφτούμε τις πρώτες μέρες.
Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν: ότι η θεραπεία και η αποκατάσταση θα πάρει λίγο χρόνο. Υπάρχουν επίσης πράγματα στα οποία θα πρέπει να είμαι καλός και τα οποία θα πρέπει να αντιμετωπίσω με τον σωστό τρόπο. Νομίζω ότι η διατροφή και η προπόνηση είναι πολύ σημαντικά για να παραμείνουμε υγιείς σωματικά και ψυχικά».
Πώς το αντιμετώπισε; Με αποφασιστικότητα για ζωή. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Κοίταξε μπροστά, είδε φως και όχι σκοτάδι και μπήκε στο... πεδίο της μάχης. Χειρουργείο και χημειοθεραπείες.
«Έκανα πλάκα με τη γυναίκα μου, της είπα ότι είναι ενοχλητικό που έπρεπε να αρρωστήσω για να γίνω ειδικός στον καρκίνο. Ξέρω τα πάντα γι' αυτό, σε ποιο στάδιο βρίσκεται, τα πάντα. Φυσικά, όταν σε επηρεάζει προσωπικά καταλήγεις να προσπαθείς να μάθεις περισσότερες πληροφορίες στο διαδίκτυο, ξοδεύεις όλο τον χρόνο σου προσπαθώντας να μάθεις περισσότερα για αυτήν την ασθένεια.
Περνάω πέντε ημέρες κάθε φορά στο νοσοκομείο, όπου είμαι καθηλωμένος 24 ώρες το 24ωρο, δεν μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι, και η θεραπεία είναι ενέσιμη. Μετά, ξεκουράζομαι για δύο εβδομάδες. Είναι κάτι που πρέπει να το κάνω τέσσερις φορές. Τέσσερις φάσεις χημειοθεραπείας που διαρκούν περίπου τρεις εβδομάδες η καθεμία.
Μετά από αυτό, ανάλογα με το πώς εξελίσσεται ο καρκίνος και πώς εξαπλώνεται μπορεί να αναγκαστώ να υποβληθώ σε χειρουργική επέμβαση. Πολλοί άνθρωποι με ρωτούν πότε θα επιστρέψω, αλλά υπάρχουν πολλά που πρέπει να ληφθούν υπόψη, επομένως είναι δύσκολο να τους δώσω μια ευθεία απάντηση.
Είμαι αρκετά τυχερός που νιώθω καλά. Είμαι σωματικά ικανός να εργαστώ, αισθάνομαι καλά τόσο ψυχικά όσο και σωματικά άποψη, κάτι που φυσικά βοηθάει στην καταπολέμηση της ασθένειας.
Ένα από τα πρώτα πράγματα που είπα στον εαυτό μου ήταν: "Εντάξει, μου συνέβη''. Θα κάνω τα πάντα για να είμαι καλά ψυχικά και σωματικά».
Ήταν μια πορεία δύσκολη, εξαντλητική πολλές φορές, τον εξασθένισε σωματικά, αλλά τον δυνάμωσε ψυχικά. Για να πάρει ένα μάθημα και να δώσει μετά ο ίδιος ένα μήνυμα.
«Ήμουν ένα κακομαθημένο παιδί. Δεν είχα ποτέ καμία ανησυχία. Αυτή είναι η πρώτη μεγάλη δοκιμασία που έπρεπε να αντιμετωπίσω. Κάποιοι αρχίζουν τη ζωή τους έτσι. Ήμουν τυχερός που ήρθε αργότερα στη ζωή μου, οπότε δεν μπορώ να παραπονεθώ.
Το πιο σημαντικό είναι να μην σκέφτεστε ότι δεν θα τύχει σε εσάς, είμαι αθλητής και έτυχε σε εμένα. Πρόσεχα την ζωή μου, νόμιζα ήμουν υγιής και μετά από 3 μήνες είχα όγκο σε προχωρημένο στάδιο. Πρέπει να εξετάζεστε , μην ντρέπεστε. Το κάνετε όχι μόνο για τον εαυτό σας, αλλά για την οικογένεια τους φίλους σας και όσους σας αγαπούν. Μπορεί να σωθεί μια ζωή».
Το βράδυ της Τετάρτης μπήκε στο γήπεδο για να παίξει στον ημιτελικό του Κυπέλλου Εθνών Αφρικής με τα παπούτσια που αποφάσισε να φορά για να θυμίζει στον εαυτό του πρώτο τη μάχη που έδωσε και την μεγάλη νίκη της ζωής του. «Γ@@@ τον καρκίνο» γράφουν και είναι αυτό το μήνυμα που θέλει πια να δίνει με την παρουσία του στους αγωνιστικούς χώρους.
Λίγο πριν από την έναρξη της διοργάνωσης, που γίνεται στην πατρίδα του, τραυματίστηκε και λίγο έλειψε να μην καταφέρει να αγωνιστεί. Η εθνική ομάδα της Ακτής Ελεφαντοστού πέρασε δυσκολίες για να φτάσει ως τον τελικό και σε αυτό το παιχνίδι θα είναι χάρη στο γκολ που σημείωσε ο Αλέ. Τελικός για τους Ιβοριανούς μετά από εννέα χρόνια. Μια ευκαιρία να γίνουν οι βασιλιάδες της «μαύρης» ηπείρου.
«Είναι οι δυσκολίες που περνάς αυτές που κάνουν πιο όμορφη μια νίκη», είπε ο 29χρονος ποδοσφαιριστής μετά την πρόκριση στα ημιτελικά. Η ερώτηση των δημοσιογράφων ήταν σχετικά με τα συναισθήματά του για την πρόκριση. Η απάντησή του δεν ήταν για το ποδόσφαιρο, ήταν για τη ζωή...
