Πρωταθλήτρια Ευρώπης η Τσέλσι, πρωταθλήτρια Ισπανίας η Ατλέτικο, Γαλλίας η Λίλ, Προστογαλίας η Σπόρτινγκ Λισαβόνας, κάτοχος του Europa League η Βιγιαρεάλ και πάει λέγοντας…
Πόσα από αυτά που συνέβησαν την σεζόν της πανδημίας, ήταν πιθανά; Πόσα φαβορί καταποντίστηκαν και πόσα αουτσάιντερ επικράτησαν; Ολο αυτό που συνέβη μέσα στη σεζόν σε ευρωπαϊκές και εγχώριες διοργανώσεις, μας προϊδεάζουν για το τι μας περιμένει σε αυτό το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου των 24 ομάδων και των 11 διαφορετικών χωρών διεξαγωγής…
Με δεδομένο λοιπόν, ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο, ας κάνουμε μία προσπάθεια μερικές ώρες πριν από την έναρξη να ρίξουμε μία τελευταία ματιά σε φαβορί, αουτσάιντερ και ομάδες που μπορούν να κάνουν την έκπληξη…
Τα φαβορί…
Προφανώς και ξεκινάμε από Γαλλία. Παγκόσμια πρωταθλήτρια, φιναλίστ στο τελευταίο Euro και με το πληρέστερο ρόστερ, οι «τρικολόρ» είναι το βαρύ χαρτί και αυτής της διοργάνωσης. Εχουν έναν ικανότατο και πολύ έμπειρο προπονητή (Ντιντιέ Ντεσάν) σε τέτοιου είδους τουρνουά, έχουν προσωπικότητες, έχουν ταλέντο, έχουν βάθος και πολλές επιλογές. Δικαίως θεωρούνται το Νο1 φαβορί. Με Καντέ, Πογκμπά στον άξονα, με Μπαμπέ, Γκριζμάν και Μπενζεμά (έστω και με ερωτηματικό) και με τον Ζιρού να είναι αναπληρωματικός, οι Γάλλοι έχουν ότι χρειάζονται για να τα καταφέρουν, εκτός από την κλήρωση. Με Γερμανία και Πορτογαλία στον ίδιο όμιλο, δεν θέλει να πέσει κανείς, ούτε ακόμη και αυτοί οι παγκόσμιοι πρωταθλητές.
Ο Φερνάντο και οι Ιταλοί…
Στη δεύτερη κατηγορία των φαβορί, αφού τους Γάλλους τους θεωρώ μία κατηγορία μόνους τους, θα βάλω την Πορτογαλία και την Ιταλία. Ο Φερνάντο Σάντος έχει στα χέρια του ένα σαφώς ανώτερο ρόστερ από αυτό που οδήγησε στην κορυφή της Ευρώπης πριν πέντε χρόνια. Οι Πορτογάλοι πλέον δεν ζαλίζονται, ούτε βλέπουν φαντάσματα και θέλουν να το σηκώσουν ξανά. Ασφαλώς και μπορούν αφού μιλάμε για ρόστερ που θα ζήλευαν όλοι και πλέον έχουν και επιθετικούς, που τόσο τους έλειψαν τα τελευταία χρόνια…
Οι Ιταλοί δεν είναι ότι βγάζουν μάτια σε σχέση με το ρόστερ τους. Δεν έχουν καν το μεγάλο αστέρι που είχαν πάντα σε τέτοιες διοργανώσεις. Δεν υπάρχει, Μπάτζιο, Ντελ Πιέρο, Τότι, κάτι, κάποιος που να ξεχωρίζει. Υπάρχει όμως υπέροχη ομάδα, η οποία παίζει εξαιρετικό ποδόσφαιρο. Χαφ που ξεχειλίζουν από ενέργεια, δυνάμεις και φαντασία στο παιχνίδι τους (Βεράτι, Μπαρέλα, Σένσι, Ζορζίνιο…) και στην κορυφή ο Τσίρο Ιμόμπιλε που σε κανέναν ποτέ δεν γέμιζε το μάτι, αλλά κάθε χρόνο βάζει πάνω από 30 γκολ για πλάκα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά σε όσα ματς τους έχω δει τους λάτρεψα. Δεν θυμάμαι τόσο καλή Ιταλία, σε ότι έχει να κάνει με την ποιότητα του θεάματος που προσφέρει στα ματς της. Η πρεμιέρα με την εξαιρετικά δουλεμένη Τουρκία του Σενιόλ Γκιουνές, η οποία μπορεί να κάνει «κηδείες» είναι ένα, στη θεωρία τουλάχιστον, υπέροχο ματς για εναρκτήριο ματς.
Οι υπόλοιποι…
Στην τρίτη κατηγορία των φαβορί θα βάλω όλα τα υπόλοιπα, βαριά χαρτιά. Γερμανία, Ισπανία, Ολλανδία με λίγα λόγια... Οι Γερμανοί με προπονητή που φεύγει, ανανέωση που έρχεται, μοιάζουν σαν να είναι στη χειρότερη στιγμή των τελευταίων 20 ετών. Είναι όμως Γερμανοί και ασφαλώς έχουν ακόμη παίκτες παγκόσμιας κλάσης. Νόιερ, Κίμιχ, Μίλερ θα είναι εκεί. Αν βοηθήσουν και οι Χάβερτς, Βέρνερ, όλα μπορούν να γίνουν, αρκεί να δέσουν κάπως στην άμυνα ο Ρούντιγκερ με τον Χούμελς και τον Ζούλε, πράγμα όχι εύκολο…
Οι Ισπανοί έχουν καλή ομάδα, πολύ ταλέντο, αλλά τους λείπει η προσωπικότητα. Στην καλή βραδιά τους μπορούν να βάλουν έξι στους Γερμανούς, στην κακή να χάσουν από οποιονδήποτε, ή να μην νικήσουν εντός έδρας την Ελλάδα. Χωρίς σταθερότητα στην απόδοση, δύσκολο μου μοιάζει να το σηκώσουν.
Για την Ολλανδία που μέχρι πριν ένα χρόνο ήταν καταπληκτική (έφτασε στον τελικό του Nations…), η αποχώρηση του Κούμαν και ο τραυματισμός του Φαν Ντάικ διέλυσαν τα πάντα. Δεν νομίζω αν και είναι η αγαπημένη μου ομάδα, ότι μπορεί να πάρει το τρόπαιο. Δύσκολα θα πάει και μακριά νομίζω…
Η Αγγλία…
Πριν πάω στα αουτσάιντερ να ανοίξω μία παρένθεση (Δεν ξέχασα την Αγγλία…). Για τους Αγγλους δεν έχω να γράψω κάτι νέο. Αυτό το ρόστερ που έχουν είναι ένα από τα δύο, τρία καλύτερα της διοργάνωσης. Πλέον οι παίκτες τους έχουν παραστάσεις και δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Σχεδόν κάθε χρόνο Τσάμπιονς Λιγκ κατακτούν, δεν τους λείπει τίποτα, ούτε σε προσωπικότητα, ούτε σε εμπειρία. Η μήπως τους λείπει τερματοφύλακας; Όπως και να έχει αν δεν δουν τα φαντάσματα, τα οποία βλέπουν πάντα, μπορούν να το σηκώσουν. Με φορ σαν τον Κέιν, με χαφ σαν τον Φόντεν και τον Μάουντ, με ακραίους σαν τον Γουόκερ και τον Τσίλγουελ ή τον Τζέιμς, με δεκάρι σαν τον Γκρίλις, με Ράσφορντ και Σάντσο αναπληρωματικούς μάλλον, δεν έχεις τίποτα να σκέφτεσαι και τίποτα να φοβάσαι. Θα έπρεπε να είναι στη φάση «πάμε να το πάρουμε…», αλλά είναι Αγγλοι και ίσως να μην έχουν και καλό τερματοφύλακα. Θανατηφόρος συνδυασμός για αυτούς…
Τα αουτσάιντερ…
Στις τελευταίες διοργανώσεις, είτε μιλάμε για ευρωπαϊκό, είτε μιλάμε για Παγκόσμιο Κύπελλο, όταν μιλάμε για ισχυρά αουτσάιντερ, μιλάμε για το Βέλγιο και την Κροατία. Οι Κροάτες είναι σε φάση ανανέωσης. Θα μας παρουσιάσουν ορισμένα νέα φυντάνια που τα επόμενα χρόνια μπορούν να κάνουν την διαφορά. Μπρέκαλο, Ιβάνουσετς, Μπράνταριτς, Γκβαρντιόλ, είναι μερικά από αυτά τα παιδιά που έρχονται για να μείνουν. Αν προσφέρουν από τώρα σε πρωταγωνιστικό ρόλο και δεν τα περιμένουν όλα από Μόντριτς, Κόβατσιτς και τους υπόλοιπους… σεσημασμένους, τότε όλα γίνονται.
Το Βέλγιο, παρά το γεγονός ότι ενδεχομένως να έχει ένα από τα καλύτερα ρόστερ στη διοργάνωση, αφού δεν τα κατάφερε στο προηγούμενο Euro και το τελευταίο Μουντιάλ, μου μοιάζει λίγο δύσκολο να κάνει την υπέρβαση τώρα. Λίγο ο ντεφορμέ Αζάρ, λίγο ότι της αμύνης τα παιδιά μεγάλωσαν αρκετά, νομίζω ότι το Βέλγιο πάλι καλά θα πάει, αλλά δεν θα φτάσει στην κατάκτηση.
Οι εκπλήξεις…
Χωρίς πάρα πολλά λόγια, θα ξεχωρίσω τρεις ομάδες. Η Ουκρανία, η Τουρκία και η Δανία είναι οι τρεις ομάδες που θα έλεγα ότι μπορούν να κάνουν την έκπληξη και να φτάσουν σε έναν από τους ημιτελικούς της διοργάνωσης. Οι Τούρκοι χρειάζονται τον καλό Τσαλχάνογλου, οι Δανοί τον Έρικσεν και οι Ουκρανοί να το πιστέψουν…
