Θα ήθελες να είναι άσπρο. Θα ήθελες να είναι μαύρο. Είναι, όμως, ένα τεράστιο θέμα που έχει όλες τις αποχρώσεις του γκρι. Μπορεί η ΟΥΕΦΑ να αποκλείσει την Ντιναμό και τι έχει κάνει στο παρελθόν;
2 Ιούνιου 1985... Μια ημερομηνία σταθμός. Ακόμα και όσοι δεν γνωρίζουν με ακρίβεια την ημερομηνία, κάποια στιγμή στη ζωή τους θα την έχουν επικαλεστεί. Η UEFA αποφασίζει να τιμωρήσει με πενταετή αποκλεισμό όλες τις αγγλικές ομάδες από τα κύπελλα Ευρώπης. Η Λίβερπουλ παίρνει και μια χρονιά μπόνους για τα επεισόδια και τα θύματα στο Χέιζελ. Η ποινή αρχικά ήταν απεριορίστου χρόνου και εν συνεχεία, έμεινε στην ιστορία με συγκεκριμένη χρονική διάρκεια. Τα επεισόδια έγιναν μέσα στο γήπεδο, στη διάρκεια ενός τελικού, με ξεκάθαρη ευθύνη και 39 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους.
5 Απριλίου 2000... Να, μια ημερομηνία που δε θα θυμούνται όλοι όσοι επιμένουν να επικαλούνται την Μάργκαρετ Θάτσερ, ακόμα και αν η γνώση τους φτάνει ως την ανεπανάληπτη Μέριλ Στριπ, η οποία την υποδύθηκε στην πετυχημένη ταινία. Στην Κωνσταντινούπολη, οι οπαδοί της Λιντς ταξιδεύουν για την αναμέτρηση της ομάδας τους με την Γαλατασαράι. Την παραμονή του αγώνα, γύρω στις εννέα το βράδυ, εκτεταμένα επεισόδια λαμβάνουν χώρα στην πλατεία Ταξίμ ανάμεσα στους οπαδούς των δύο ομάδων. Δύο Άγγλοι μαχαιρώνονται και χάνουν τη ζωή τους. Τέσσερις Τούρκοι συλλαμβάνονται.
Στις 9.30 στις 6 Απριλίου του 2000 το ματς διεξάγεται κανονικά. Η UEFA δε δίνει ούτε καν αναβολή. Το γήπεδο είναι κατάμεστο, η τουρκική ομάδα κερδίζει 2-0 και θα πάρει την πρόκριση στον τελικό (σ.σ. όπου θα γίνουν επεισόδια με ραντεβού Άγγλων και Τούρκων χούλιγκαν, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Η μοναδική τιμωρία για όσα θα συμβούν το βράδυ της 5ης Απριλίου είναι ότι απαγορεύει η ευρωπαϊκή ομοσπονδία τη μετακίνηση Τούρκων οπαδών στην Αγγλία. Ποινή την οποία η διοίκηση της Γαλατασαράι βρίσκει υπερβολική… Ποιος έχει δίκιο, λοιπόν, και ποιος άδικο;
Εκεί έρχεται και ανοίγει η συζήτηση για την ΟΥΕΦΑ και το κατά πόσο έχει τη δυνατότητα/ικανότητα να αποκλείσει την Ντιναμό Ζάγκρεμπ ή οποιαδήποτε Ντιναμό Ζάγκρεμπ από την Ευρώπη; Η ευρωπαϊκή ομοσπονδία έχει καθιερώσει ένα αυστηρότατο πλαίσιο διεξαγωγής αγώνων: Όχι πολιτικά πανό. Όχι ρατσισμός. Όχι ομοφοβία. Όχι υπεράριθμοι. Όχι καπνογόνα. Όχι φωτοβολίδες. Κυριολεκτικά, μια τεράστια λίστα απαγορεύσεων και οδηγιών. Μοιάζει, όμως, να αποτυγχάνει στην ουσία. Σα τους φοίνικες που θαυμάζεις την ομορφιά τους και πόσο αλύγιστοι στέκουν, αλλά την ίδια στιγμή χιλιάδες σκαθάρια μπορεί να κατατρώνε τον κορμό τους.
Τιμωρίες υπάρχουν: Τιμωρία απαγόρευσης μετακίνησης οπαδών. Κλείσιμο θύρας. Πρόστιμο. Οι ποινές είναι συνεχιζόμενες και αλλεπάλληλες, όμως πότε ήταν η τελευταία φορά που μπήκε το μαχαίρι στο κόκαλο; Ή το αλυσοπρίονο στον κορμό, για να μην ξεχνάμε και την παρομοίωσή μας… Θα πρέπει να γυρίσει κάποιος το χρόνο πολύ πίσω, να ψάξει ενδελεχώς, θα θυμηθεί την τιμωρία του ΠΑΟΚ το 1992 για τα επεισόδια στον αγώνα με την Παρί Σεν Ζερμέν, αλλά και πάλι ίσως να μην βρει πολλές τέτοιες περιπτώσεις. Γιατί δεν υπάρχει πλαίσιο σύνδεσης επεισοδίων εκτός γηπέδου με την ομάδα κι επειδή ποινικά δεν μπορεί στα σταθεί τιμωρία αν δεν υπάρχει πλαίσιο. Απλό δεν είναι; Το ίδιο δεν ισχύει και στην Ελλάδα;
Μπορούμε να περάσουμε ώρες συζητώντας το ίδιο. Η ΟΥΕΦΑ κάνει τα στραβά μάτια σε πράξεις βίας. Οι οπαδοί της Ντιναμό Ζάγκρεμπ είναι ανεπιθύμητοι και σεσημασμένοι. Το Μιλάνο πέρυσι, η Αγγλία παλιότερα, η Πράγα στο μακρινό 2008 – δεκάδες πόλεις δοκιμάστηκαν με την παρουσία τους. Η ΟΥΕΦΑ αρέσκεται να τιμωρεί με αποκλεισμούς, αλλά αδυνατεί να περιορίσει τη βία. Έχουν αποκλειστεί ομάδες για περιπτώσεις στημένων αγώνων: Μέταλιστ, Φενερμπαχτσέ, Μπεσίκτας. Έχουν αποκλειστεί ομάδες για οικονομικές ατασθαλίες: Γιουβέντους, Μάλαγα, Οσασούνα, Στεάουα Βουκουρεστίου, Μάντσεστερ Σίτι – πολλές από τις ποινές έπεσαν σε δεύτερο βαθμό ή στο CAS. Έχουν αποκλειστεί ομάδες λόγω του πολέμου.
Αλλά στη βία; Εκεί πρέπει σίγουρα να υπάρξει αυστηροποίηση ποινών. Εκεί πρέπει να μπει ένα νέο πλαίσιο, το οποίο ενδεχομένως να βρίσκει ευθύνη της ομάδας σε περιπτώσεις που τα επεισόδια είναι αποτέλεσμα μαζικής μετακίνησης. Πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι ο τελικός του UEFA Conference League στην Πράγα. Δύο μήνες πριν, δε χρειάζεται μνήμη ελέφαντα. Σε μια στιγμή που όλοι κοιτάζουν θες να είσαι τέλειος, έτσι δεν είναι; Αντικείμενα έπεσαν, ποδοσφαιριστής τραυματίστηκε, εισβολή οπαδών είχαμε… Και; Όλα καλά! Μια τιμωρία με αναστολή, μερικές χιλιάδες ευρώ πρόστιμο, μια τιμωρία για εκτός έδρας ματς, να προσέχεις να μην το ξανακάνεις και τα χαιρετίσματά μου στη σύζυγο!
Η συζήτηση μπορεί να πάρει ώρες, τα επιχειρήματα μπορούν να είναι αμέτρητα και πάλι δε γίνεται να υπάρχει άσπρο ή μαύρο. Όχι τώρα, τουλάχιστον. Εκείνο που επιβάλλεται είναι κάτι να αλλάξει. Εκείνο που επιβάλλεται είναι να γίνουν πιο αυστηρά τα πράγματα, σε μια εποχή που η βία σαρώνει όχι μόνο τον αθλητισμό, αλλά και την κοινωνία εν γένει. Η ΟΥΕΦΑ οφείλει να αλλάξει. Κι όπως άλλαξε το πλαίσιο για την οικονομική διαφάνεια, να αλλάξει επιτέλους και το πλαίσιο για τη βία.
Γιατί στο τέλος του παρομοίωσης, έχετε ακούσει τι συμβαίνει; Ο άρρωστος φοίνικας, κόβεται από τη ρίζα του και κανείς δεν μένει πια να τον θαυμάσει…
