Το ζήτημα είναι να καταφέρνει μια ομάδα να παίρνει το ζητούμενο, είτε παίξει καλά, είτε όχι. Και στην προκείμενη περίπτωση η ΑΕΚ πήγε στην Λεμεσό και πήρε ένα αποτέλεσμα, που για το ποδόσφαιρο που έπαιξε... δεν θα το θυμάται κανείς. Έτσι χτίζεις νοοτροπία και δυναμική για να ακολουθήσεις το δρόμο του πρωταθλητισμού. Και ο δρόμος που είχε ήδη διαβεί η ομάδα της Λάρνακας από τον αποκλεισμό στην Ευρώπη μέχρι το «σήμερα» ήταν αρκετά «επίπονος», κυρίως στο ψυχολογικό κομμάτι.
Ο Μπεργκ κατάφερε να οδηγήσει την ΑΕΚ σε ένα αποτέλεσμα που μπορεί να κλείσει -μερικώς- τις πληγές που άνοιξαν, διότι η ΑΕΚ χρήζει ακόμη δουλειάς και βελτίωσης. Από το παιχνίδι στην Λεμεσό πρέπει να διαγράψει το πρώτο ημίχρονο. Προβλέψιμη και μη ουσιαστική, ενώ το 1-0 ήταν κολακευτικό για την ίδια.
Εδώ έρχεται το πρώτο στοιχείο που έπαιξε ρόλο για να ανατρέψει τα δεδομένα. Ο Γιώργος Αθανασιάδης. Κάνει ντεμπούτο, πιάνει πέναλτι και ένα ανεπανάληπτο τετ α τετ του Ζμέρχαλ για να κρατήσει «ζωντανή» την ομάδα του.
Το δεύτερο στοιχείο ήταν η αποβολή του Ντ' Αλμέιδα που άλλαξε τις ισορροπίες και έπρεπε να εκμεταλλευτούν οι ποδοσφαιριστές του Χένινγκ Μπεργκ. Χάνεται και η ευκαιρία στο 57' κι εκεί ο Νορβηγός αποφασίσει να ρίξει στο γήπεδο τους Καμπρέρα και Ροντέν, όντας υποχρεωμένος να ρισκάρει. Εδώ είναι και το τρίτο σημείο που έφερε την ανατροπή καθότι η περιοχή του Απόλλωνα γέμισε από κιτρινοπράσινες φανέλες και αξιοποιώντας τις στατικές φάσεις, πρώτα ο Εκπολό -που διόρθωσε το λάθος του- και εν συνεχεία ο Γκάμα που ανέβασε την απόδοσή του «εκτέλεσαν» τον Δημητρίου.
Η ΑΕΚ κατάφερε να κάνει ιδανική πρεμιέρα, ο Μπεργκ επιτέλους (!) νίκησε τον Απόλλωνα εκτός έδρας, όμως αυτό το αποτέλεσμα δεν μπορεί να φέρει εφησυχασμό, αντιθέτως πρέπει ο τρόπος με τον οποίο ήρθε να πεισμώσει άπαντες στο «κιτρινοπράσινο» στρατόπεδο...
