Ο Κύπριος γυμναστής, Χρίστος Ξενοφώντος, με ένα σημείωμα που έγραψε συγκινεί αφού στέλνει δυνατά μηνύματα.
Ο ίδιος θέλησε να μοιραστεί την προσωπική του ιστορία, για να δείξει σε όλους πως τίποτα δεν είναι άπιαστο φτάνει να δουλεύουμε σκληρά και με αφοσίωση. Επίσης θέλει μέσα από αυτό το σημείωμα, τα παιδιά του όταν μεγαλώσουν να καταλάβουν ακριβώς ποιος είναι ο πατέρας τους.
Αναλυτικά τα όσα έγραψε ο Χρίστος Ξενοφώντος:
«Αργύρη μου και Μιλτιάδη μου. Πριν καν γνωρίσω τους χαρακτήρες σας ένιωσα την ανάγκη να γράψω αυτό το ημερολόγιο-βιογραφία με τα βιώματα της ζωής μου μέχρι σήμερα και πως έφτασα μέχρι εδώ που είμαι με τα ίδια μου τα χέρια και επιθυμία μου είναι να το διαβάσετε όταν θα γίνεται 18 ετών.
Θέλω να ξέρετε μέσα απο τα ίδια μου τα χέρια περιληπτικά τα όσα πέρασα μέχρι σήμερα. Θελω να γνωρίσετε τον χαρακτήρα μου μέσα από αυτό το ημερολόγιο και το τι με έφερε μέχρι εδώ. Όλες τις χαρές, τις λύπες τις δόξες, τις αναποδιές τις δυσκολίες και άλλα πολλά. Θέλω να με συγχωρέσετε αν κάποτε θα σας πάρω μια μπροστά μια πίσω με αυτή την αυτοβιογραφία, όπως επίσης και αν ξεχάσω κάτι. Τώρα που σας γράφω, η μητέρα σας κοιμάται και έχει τον Μιλτιάδη στην κοιλιά της (είναι έγκυος 5 μηνών) και νιώθω ακουμπημενα τα πόδια του Αργύρη στην πλάτη μου κοιμώμενος και αυτός.
Όντας γυμναστής, θα ξεκινήσω απο την ηλικία των 7 όπου ο πατέρας μου αποφάσισε να με στείλει καράτε (λογικά για εκτόνωση). Πάντα θυμάμαι την μητέρα μου να μου λέει πως τους έσπασα όταν ήμουν μικρός σε ηλικία και πως είχα πείσμα. Στο καράτε θυμάμαι ότι είχα δυνατότητες και πως προχώρησα σχετικά γρήγορα. Έπιασα την επόμενη ζώνη, αυτό με γέμισε με αυτοπεποίθηση και θυμάμαι ότι το καράτε ήταν απέναντι από το τότε σπίτι της γιαγιάς μου (και προγιαγιάς σας) Αυγής. Τώρα είναι το νυν πάρκινγκ της φρουταρίας Άχνας, σε ένα υπόγειο. Ο λόγος που σταμάτησα το καράτε ήταν γιατί μάλωσα με ένα παιδί στο σχολείο και τον είχα κτυπήσει. Ο πατέρας μου ζήτησε από τον δάσκαλο να μου κάνει υποδείξεις και μου είπαν ότι αυτά που μαθαίνουμε στο καράτε δεν γίνεται να τα χρησιμοποιούμαι έξω. Εκτός αν χρειαστούμε αυτοάμυνα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μην θέλω να πηγαίνω άλλο πλέον καράτε. Προσπάθησαν να με πείσουν αλλά εγώ ήμουν αμετάπειστος και έτσι δεν άλλαξα την απόφασή μου.
Στα 8 μου χρόνια ξεκίνησα μπάσκετ στην ΑΕΚ. Εκεί θυμάμαι πως με είχαν με πιο μεγάλα παιδιά και ακόμη δεν κατάλαβα γιατί. Εκείνοι ήταν 12-14 ετών. Η ακαδημία διέθετε τμήμα με παιδιά της ηλικίας μου. Είχαμε ένα Αμερικανό προπονητή, τον Γκάριν Γουάιτ, και με αποκαλούσε «μωρό» με μια παράξενη προφορά. Έπαιξα κάποιους αγώνες με αυτόν καθώς ήμουν καλός. Ένα χρόνο μετά και για άγνωστο λόγο, έχασα μια εβδομάδα από τις προπονήσεις και ενώ κόντευε το τέλος επανήλθα και θυμάμαι να με ρωτάνε που χάθηκα. Κάναμε συστήματα στο πινακάκι, όμως εγώ δεν τα ήξερα αφού έλειπα και δεν ήξερα που θα τρέχω κλπ. Έτσι αποφάσισα ότι δεν θα πάω ξανά, χωρίς να δώσω εξηγήσεις σε κανένα. Απλά δεν ήθελα να συνεχίσω και τέλος.
Εδώ θέλω να αναφέρω ένα περιστατικό που σημάδεψε τον χαρακτήρα και την εργατικότητά μου. Όταν είπα πως θέλω να αρχίσω ποδόσφαιρο, ο πατέρας μου ήρθε και μου είπε το εξής. «Σε παίρνω καράτε φεύγεις, σε παίρνω μπάσκετ φεύγεις. Δεν γίνεται αυτό το πράγμα. Αν θες να πας ποδόσφαιρο πρέπει να το κερδίσεις». Και τον ρώτησα τι πρέπει να κάνω. Μου αγόρασε μια μπάλα και μου είπε να κάνω 15 ποδαράκια (γκελάκια στην Κυπριακή) χωρίς να πέσει η μπάλα κάτω. Και ξεκίνησα εξάσκηση. Έκανα τα ποδαράκια. Του είπα έλα να τα δεις. Ήρθε και έκανα 1,2,3,4,5 και μου έπεφτε η μπάλα. Για λίγη ώρα ήταν αυτό. Και τον ρώτησα αν με πιστεύει πως τα έκανα και μου είπε ναι, αλλά να μου τα δείξεις. Έσκυψα το κεφάλι και έκανα εξάσκηση. Μετά από μερικές εβδομάδες του λέω με αυτοπεποίθηση πάμε να σου τα δείξω. Και τα έκανα. Εκείνη η φάση με δίδαξε πως μπορείς να καταφέρεις τα πάντα με δουλειά και χωρίς να τα παρατάς.
Στα 9 μου είπαμε από κοινού με τον πατέρα μου να γραφτώ ποδόσφαιρο, πήγαινε από πέρσι ο καλαδερφός μου που ήταν δύο χρόνια πιο μεγάλος μου. Και πάλι με βάλανε με πιο μεγάλους ηλικιακά, αλλά αυτή την φορά δεν είχε τμήμα με την ηλικία μου. Η πρώτη προπόνηση ήταν δοκιμαστικά. Είχε δίτερμα και ένιωθα πολύ ωραία. Είπα εδώ είμαστε. Περίμενα την ώρα για να πάω προπόνηση και το ποδόσφαιρο έγινε το πάθος μου. Έγινε η καθημερινότητά μου. Ήμουν άρρωστος και δεν πήγαινα σχολείο, αλλά προπόνηση πάντα πήγαινα. Το ποδόσφαιρο είναι αυτό που μου άλλαξε τη ζωή. Με έκανε αυτό που είμαι σήμερα, έκτισε τον χαρακτήρα μου, την εργατικότητά μου και την πειθαρχία μου. Είχα πάντοτε την στήριξη του μπαμπά μου για το ποδόσφαιρο, η μητέρα μου μας έλεγε ότι δεν πρέπει να βασιστούμε μόνο στο ποδόσφαιρο αλλά εμένα δεν με ένοιαζε.
Πάντα ήμουν ο μικρός της γειτονιάς. Ο χαμάλης που έτρωγε ξύλο, που δοκίμαζαν τα πάντα πάνω του.
Για αρκετά χρόνια συνεχίστηκε αυτός ο τρόπος ζωής. Η μπάλα να είναι η προτεραιότητά μου ενώ τα μαθήματα περνούσαν σε 2η μοίρα. Στο μεταξύ επειδή δεν προερχόμουν από εύπορη οικογένεια, τα παπούτσια που αγόραζαν δεν ήταν original αλλά έπαιρνα το τρίτο ζευγάρι σε τιμή που ήταν το πιο φθηνό. Μόνο μια φορά θυμάμαι που μου αγόρασαν original που ήταν Nike του Figo και του Roberto Carlos. Ήταν σε έκπτωση 50%. Το size μου ήταν 44 όμως το αγόρασα 46 γιατί ήταν το μόνο που υπήρχε. Είχαμε μια δυνατή ομάδα και για καλή μας τύχη οι προπονητές μας έδωσαν τα σωστά εφόδια. Την σωστή ποδοσφαιρική παιδία σε συνδυασμό με ταλέντο για να προχωρήσουμε. Κάθε χρόνο πηγαίναμε τουρνουά στο εξωτερικό όπως για παράδειγμα στην Ουγγαρία, τη Δανία, την Βαρκελώνη και την Αγγλία. Μεγάλες εμπειρίες. Σε ηλικία 12 ετών κάναμε διακρίσεις όπου στην Ισπανία παίξαμε με αξιόλογες ομάδες. Κερδίσαμε ματς εκεί. Στην Ισπανία χάσαμε στη διαδικασία των πέναλτι όπου εγώ σκόραρα στην εκτέλεσή μου. Είχα κάνει προσωπικά ένα σπουδαίο τουρνουά πετυχαίνοντας πολλά γκολ σε κάθε παιχνίδι, στο τελευταίο χάσαμε στα πέναλτι.
Στη Δανία, πήραμε την πρώτη θέση και κερδίσαμε 4-1 στον τελικό, ήμουν βασικός. Στην Αγγλία όλοι μιλούσαν για εμάς, χάσαμε στα πέναλτι και εγώ έχασα το κρίσιμο πέναλτι. Την επόμενη χρονιά η ΑΕΚ έφερε κάποιον από τις ακαδημίες του ΑΠΟΕΛ και αγωνιζόταν στα δεύτερα και εμείς από τα Κ14 θα πηγαίναμε στα Κ15. Ήταν πραγματικά δυνατός, γρήγορος και πολύ ανεπτυγμένος. Σε σχέση με εμένα πάντα. Αγωνιζόμασταν στην ίδια θέση. Πάντα ήμουν βασικός στην ομάδα όμως αποφάσισαν να τον φέρουν. Έτσι ήμουν ο πρώτος υποψήφιος να μείνω στον πάγκο. Έτσι και έγινε. Επειδή πάντα παίζαμε με τους μεγαλύτερους, πήγαμε στα Κ15 και ήμασταν 13 παίκτες και μας είχαν πλαισιώσει με δύο παίκτες που ήταν πιο μεγάλοι. Την χρονιά εκείνη ο κόουτς, Φίλιος Πατσαλής, με είχε στον πάγκο όπως σας είπα. Εγώ αποφάσισα, ως αυθόρμητος που είμαι, να τον ρωτήσω γιατί δεν αγωνίζομαι βασικός. Ένιωθα ότι μου αξίζει μια θέση. Τον ρώτησα συγκεκριμένα τι κάνω λάθος. Έχω τα περισσότερα γκολ και παίζω ως αλλαγή. Αυτός μου είπε ότι ήμουν το όπλο του και η επιλογή του να ξεκλειδώνω άμυνες. Εμένα αυτό δεν με κάλυψε. Και ξέρε τι έκανε; Κάτι που μου άλλαξε τι ζωή και με έκανε να δουλέψω πιο σκληρά.
Φίλιος: «Παίζεις επιθετικός, σωστά;»
Εγώ: «Ναι».
Φίλιος: «Μπροστά έχω ένα παίκτη που μου ντριμπλάρει όλη την άμυνα μόνος του, μετά έχω ένα άλλο που είναι όπως το τανκ και μασά τους αμυντικούς. Μετά έχω εσένα που σου αγγίζω και πέφτεις κάτω χάνοντας την ισορροπία σου. Δεν μπορώ να βγάλω κανένα από τους δύο».
Εκείνη την στιγμή με ακούμπησε ελαφρά και εγώ έπεσα. Ένιωσα προσβεβλημένος, δεν είπα λέξη και κατάλαβα πως είχε δίκαιο. Κατάλαβα πως έπρεπε να δουλέψω πιο σκληρά. Έφυγα με το κεφάλι κάτω και το ίδιο βράδυ γράφτηκα γυμναστήριο με την βοήθεια του κολλητού μου. Άρχισα αμέσως.
Σκέφτηκα ότι ο μόνος τρόπος για να κερδίσω την θέση μου είναι να δυναμώσω και να βελτιωθώ. Είχα καλή τεχνική, ήμουν γκολτζής. Θα γινόμουν καλύτερος αν δυνάμωνα το σώμα μου. Την ίδια σεζόν πήγαινα κάποτε στο κύπελλο με τους πιο μικρούς, δικαιούμασταν, και φτάσαμε στον τελικό κυπέλλου. Ο Φίλιος, ο κόουτς, στο τελευταίο ματς πρωταθλήματος πριν τον τελικό μου είπε ότι αν πάω καλά θα με βάλουν βασικό στον τελικό. Όντως πήγα πολύ καλά, έβαλα δύο γκολ απέναντι στην ΕΝΠ και μετά από αυτό το ματς πήγα και Εθνική. Έρχεται ο τελικός, τηλεοπτικός αγώνας στο ΓΣΠ, και έγραψε την 11άδα στον πίνακα. Το όνομά μου πουθενά. Αμέσως σκοτείνιασαν όλα και δεν το πίστευα. Με κορόιδεψε. Αφού τελείωσε τις οδηγίες του είπε «ο Ξενοφώντος να μείνει μέσα να μιλήσουμε». Προσπάθησε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Ξεκίνησε ο τελικός, κερδίζαμε 2-1 αλλά μας πίεζαν. Με έβαλε στο γήπεδο, έκανα το 3-1 και στο τέλος κερδίσαμε με 3-2. Συνέχισα τη δουλειά και το αποτέλεσμα φάνηκε στο γήπεδο.
Την επόμενη σεζόν εγώ επειδή είμαι του Γενάρη γέννημα, θα γινόμουν 15, και θα έπαιζα με την Κ16. Με τους ίδιους συμπαίκτες και προπονητή. Την φουρνιά μας τη διεκδικούσαν πολλοί επειδή λόγω ποιότητας ήθελαν να αναδειχθούν από τις επιτυχίες μας. Ξεκινά η σεζόν που λέτε, ξανά εγώ αλλαγή. Συνέχισα τις ατομικές προπονήσεις, το γυμναστήριο και έβαλα στόχους. Συλλογίστηκα και είπα πως μπορώ να τα καταφέρω. Είπα, αν δεν παίξω στην πρώτη ομάδα μέχρι να πάω στρατό, τότε θα σταματήσω το ποδόσφαιρο. Είχα μπροστά μου τρία χρόνια για να ανατρέψω την κατάσταση.
Ξεκινά το πρωτάθλημα, από τα πρώτα ματς σημείωσα αρκετά γκολ και συγκεκριμένα 9. Ήμουν ο 1ος σκόρερ στο πρωτάθλημα και έπαιζα αλλαγή. Για καλή μου τύχη ο Φίλιος δέχθηκε πρόταση από τον ΑΣΙΛ και έφυγε. Στα μέσα του πρωταθλήματος αποχώρησε και αντικαταστάτης του ήταν ο Γιώργος Κωνσταντίνου (Τρούλλος). Στις προπονήσεις έδινα το 100%, ξεκινούσαμε όλοι από το μηδέν και έπρεπε να αποδείξω ότι μπορώ για βασικός. Με είδε ζωηρό στος προπονήσεις και λέει του έφορου, ποιος είναι αυτός ο Ξενοφώντος; Γιατί δεν παίζει βασικός; Θα αγωνιζόμασταν με το Παραλίμνι, ξανά σε ένα σημαντικό σταυροδρόμι για εμένα απέναντί μου η ΕΝΠ. Ο Τρούλλος ανακοινώνει την εντεκάδα και ήμουν βασικός. Έβαλε τρεις σέντερ φορ. Εκείνο το ματς τα έκανα όλα, έβαλα τρία γκολ. Έπιασα την ευκαιρία μου. Ήμουν έτοιμος, την περίμενα πως και πως. Δούλεψα σκληρά τον τελευταίο χρόνο για να τα καταφέρω. Το επόμενο ματς με την Ομόνοια, πάλι βασικός, κερδίσαμε 2-0. Έβαλα τα δύο γκολ εγώ με κεφαλιές και ο κόουτς έμεινε άναυδος. Μετά από αυτό δεν βγήκα από την 11άδα. Βγήκαμε πρωταθλητές και σκόραρα 33 γκολ χωρίς να εκτελέσω ούτε και ένα πέναλτι. Μάλιστα εκείνη την σεζόν έχω μια άσχημη εμπειρία από πέναλτι. Θα παίζαμε με τον ΑΠΟΕΛ και την προηγούμενη αγωνιστική φιλοξενούσαμε τον Απόλλωνα. Είπα του Τρούλλου πως ο 2ος σκόρερ του πρωταθλήματος βάζει συνεχώς πέναλτι και μου κοντεύει στον πίνακα. Ζήτησα να το εκτελέσω αν κερδίσουμε. Εγώ τότε είχα 5 κίτρινες και στην 6η έχανες το επόμενο ματς (δηλαδή με τον ΑΠΟΕΛ). Ο Τρούλλος μου έλεγε «ρε ήμερα, μην φας κάρτα». Με τον Απόλλωνα κερδίσαμε πέναλτι. Πήρα την μπάλα να το κάνω και ο κόουτς είπε να το κάνει άλλος. Νευρίασα, κλώτσησα την μπάλα και δέχθηκα κίτρινη. Άρχισα να χειροκροτώ ειρωνικά στον πάγκο και να του φωνάζω «μπράβο, κατάφερες να δεχθώ κάρτα». Ποιος τον είδε και δεν τον φοβήθηκε, έριχνε καρέκλες, νόμιζα θα με σκότωνε.
Τότε περνούσαμε μια πολύ περίεργη φάση στην οικογένεια μου. Ο πατέρας μου απατούσε την μητέρα μου και στο σπίτι είχαμε ένταση. Έτρωγα ξύλο και από τους δύο. Ο πατέρας μου με την ζώνη και η μητέρα μου με την κουτάλα της κουζίνας. Ήμουν πεισματάρης και δύσκολος χαρακτήρας. Πιστεύω λόγω αυτών ήμουν ευέξαπτος και νευρικός. Ο Τρούλλος όπως και άλλοι δεν ήξεραν πως να με χειριστούν και πως μπορούσαν να χειριστούν ένα τέτοιο χαρακτήρα. Δεν ήμουν κακό παιδί αλλά ήμουν σκληρός και στο γήπεδο παλιόπαιδο. Λόγω του ότι εκνευριζόμουν εύκολα, έφτανα στα όρια του αντί-αθλητικού. Τελείωσα την σεζόν με 11 κίτρινες. Η κουβέντα με τον Τρούλλο τελείωσε με μια συγνώμη, όταν τον κάλεσα στο τηλέφωνο και του απολογήθηκα για την συμπεριφορά μου.
Να πω ένα περιστατικό εδώ. Μια μέρα ήμασταν στην Εθνική Ελπίδων επί Χριστάκη Χριστοφόρου. Και ήρθε ένας συμπαίκτης μου, που τότε έπαιζε στον Εθνικό Άχνας και δεν μου μιλούσε. Και τον ρώτησα τι του έκανα. Και μου δείχνει ένα σημάδι στο πόδι και μου λέει το βλέπεις αυτό; Εσύ μου το έκανες. Είσαι ο χειρότερος επιθετικός που μάρκαρα μου λέει. Αλλά παράλληλα μου είπε δεν καταλάβω γιατί έχεις τόση μεγάλη διαφορά μέσα και έξω από το γήπεδο. Ουσιαστικά δεν ήθελα να χάνω. Αυτός είναι ο λόγος, θέλω να κερδίζω.
Η μητέρα μου ήταν τρομερά πληγωμένη και πολύ αναστατωμένη από την τότε κατάσταση. Ο πατέρας μου γύριζε στις μπυραρίες, στα μπαράκια και πήγαινε ταξίδια με την άλλη του γυναίκα, ενώ η μάνα μου σπίτι με τα παιδιά. Η μητέρα μου, η Μυρτώ, δεν είναι ο πιο εύκολος άνθρωπος, ούτε και εγώ αλλά σε καμία περίπτωση δεν της άξιζε τέτοια ζωή. Αφοσιώθηκε στα παιδιά της μετά τον χωρισμό και δεν έφτιαξε ξανά την ζωή της. Εξού και ήμουν κακομαθημένος, δεν ήθελε να φαίνεται ο τόπος του πατέρα μου. Ήταν εκεί για δύο γονείς. Για το ότι είμαι σήμερα οφείλετε στην μητέρα μου, ο πατέρας μου στα πιο κρίσιμα χρόνια απουσίαζε. Η μάνα μου πάντα ήταν κακιά γιατί έλεγε όχι σε όλα και ο πατέρας μου ναι, άφησε τα μωρά. Και ξαφνικά σε λίγο διάστημα ανατρέπονται τα πάντα. Ο πατέρας μου που τόσο αγαπούσα και ήταν σε όλα μαζί μου, ήταν μακριά μου και είχε άλλες προτεραιότητες. Η μητέρα μου ήταν ο στύλος του σπιτιού. Από τη 2α Λυκείου μέχρι και σήμερα δεν είδα ούτε σεντ αλλά εκμεταλλεύομαι τα ναι της μητέρας μου.
Εδώ μια παρένθεση. Ναι ο πατέρας μου έκανε τι έκανε τότε και ήταν λάθος. Για εμένα όταν ήμουν μωρό ήταν μόνο οι γονείς μου. Αλλά τώρα που μεγάλωσα ξέρω πόσο δύσκολο είναι να κρατήσεις ένα γάμο. Έκαμε και η μάνα μου λάθη, φταίνε και οι δύο για να έρθει ένας χωρισμός.
Γνώριζα να την χειρίζομαι πολύ καλά. Από νωρίς έγινα ο άντρας του σπιτιού. Με φρόντιζε η Μυρτώ. Η αδερφή μου και θεία σας, η Αυγή, έλειπε για σπουδές. Τώρα που είπα για την θεία, ο πατέρας μου άλλαζε δουλειές σαν τα πουκάμισα. Η δουλειά που είχε ήταν κατεψυγμένα και συσκευάζαμε ως αργά το βράδυ. Δυστυχώς επένδυσε τα πάντα ο πατέρας μου στις δουλειές, χάσαμε τα πάντα όμως γιατί έτρωγε περισσότερα από όσα έβγαζε. Δεν σεβόταν το χρήμα. Ενώ πηγαίναμε πολύ καλά με αυτή τη δουλειά και είχε μεγάλο πελατολόγιο, αποφάσισε να την κλείσει γιατί ήταν πολλά τα δάνεια και δεν μπορούσε να ξοφλήσει. Για αυτό βγήκε στην πτώχευση και την έφαγαν οι εγγυητές του. Αποφάσισε να ανοίξει ένα εστιατόριο στον Μαζωτό, όμως δεν του έκαναν δάνειο αφού δεν είχε λεφτά. Έτσι σκέφτηκε την αδερφή μου που ήταν ευαίσθητη. Είχε την πειθώ και έτσι την έβαλε να υπογράψει κρυφά από την μητέρα μου. Όταν η Μυρτώ το ανακάλυψε ήταν αργά. Η Αυγή ως φοιτήτρια βρέθηκε με χρέος 300 χιλιάδες. Το πως ξέμπλεξε είναι άλλη ιστορία. Αλλά τα καταφέραμε.
Σε γενικές γραμμές είχα δύσκολα παιδικά χρόνια όμως δεν θα εμβαθύνω άλλο γιατί θα δώσω έμφαση στον τρόπο σκέψης μου. Εγώ παρά τα προβλήματα στο σπίτι ήμουν στον κόσμο μου, συγκεντρωμένος στο ποδόσφαιρο. Πως να πετύχω και να παίζω μπάλα. Πλέον βασικός στέλεχος της ομάδας και διεθνής, έβλεπα φως στο τούνελ. Ήξερα πως έπρεπε να δουλέψω σκληρά.
Τελειώνει η χρονιά και ο προπονητής της Ανδρικής ομάδας αποφασίζει να πάρει κάποιους μαζί του στην προπόνηση. Έβλεπαν περισσότερη προοπτική σε κάποιους και ήμουν ένας από αυτούς σαν πρώτος σκόρερ. Μετά από αυτό, πήρα άλλη ώθηση. Τα όνειρα μου έρχονται όλο και πιο κοντά, πήρα ψυχολογία και αυτοπεποίθηση. Η μπάλα έμπαινε από μόνη της στα δίχτυα. Πολύ γρήγορα άρχισαν να με μαθαίνουν οι οπαδοί της ΑΕΚ, στα 16 μου χρόνια. Στην προετοιμασία στα εργομετρικά ήμουν ο χειρότερος σε αντοχή και δύναμη. Βάση αυτού, ακολούθησα ειδικό πρόγραμμα προσαρμοσμένο πάνω μου για να αυξήσω την αντοχή μου και να πιεστώ. Η απόφαση αυτή του γυμναστή έφερε αντίθετα αποτελέσματα και είχα μυϊκούς τραυματισμούς. Θυμάμαι πάθαινα εύκολα τράβηγμα. Εκείνη όμως ήταν η χρονιά μου. Με τις εμφανίσεις μου στα φιλικά ο προπονητής της πρώτης ομάδας, Νικολάι Κοστόφ, με είχε για δεύτερο επιθετικό πίσω από τον Ντατόρου. Αμούστακο παιδί τότε με τραυματισμούς, είχα καταφέρει να βγω πρώτος σκόρερ στα φιλικά με 6 γκολ. Μάλιστα σε σημαντικά ματς σκόραρα, σε ένα φιλικό όπου είχε 2500 χιλιάδες ΑΕΚτζήδες και 4 χιλιάδες Ομονοιάτες. Το παιχνίδι ήταν 1-1, μπήκα μέσα έκανα το 2-1 με μακρινό άπιαστο σουτ εκτός περιοχής. Αυτό ήταν και το παιχνίδι που με έβαλε στον ποδοσφαιρικό χάρτη της Κύπρου. Από τότε ξεκίνησα να παίζω βασικός. Πήγα στην Εθνική και αντιμετώπισα παίκτες όπως ο Μπέιλ, ο Παπασταθόπουλος, ο Μήτρογλου, ο Άλμπα, ο Νέμεθ και όχι μόνο.
Ένας πολύ σημαντικός προπονητής για εμένα ήταν και ο Χριστάκης Χριστοφόρου. Όχι μόνο ποδοσφαιρικά, αλλά και για τη νοοτροπία μου και τον τρόπο που σκεφτόμουν. Μου έμαθε ότι δεν πρέπει να προσποιούμαστε τραυματισμό, μας έβαλε στο μυαλό πως δεν δέχεται να βγει παίκτης έξω χωρίς να έχει πρόβλημα. Θέλει να παίζει με 11. Μας είπε ως ο κόουτς της Εθνικής, γιατί εκεί τον είχα ως προπονητή, πως πρέπει με το που τελειώσουν οι Εθνικοί Ύμνοι πρέπει να δώσετε στον αντίπαλο να καταλάβει πως ήρθε για να χάσει. Να τους λιώσετε το χέρι στην χειραψία. Θα παίζαμε την Εθνική Ολλανδίας φιλικό και την τελευταία προπόνηση ήμουν άρρωστος και είχα πυρετούς και δεν πήγα στο ξενοδοχείο με την αποστολή. Ήρθε το βράδυ στο δωμάτιό μου και μου είπε ότι παίζεις βασικός. Εγώ τον ρώτησα γιατί, αφού δεν έκανα προπόνηση και ήμουν χάλια. Και είπε ότι θέλει να δει πως αντιδρώ και τι απόδοση θα έχω σε έτσι περιπτώσεις. Ουσιαστικά για να δει αν θα μπορώ σε επίσημο ματς να παίξω κάτω υπό αυτές τις συνθήκες. Επίσης μας έλεγε αν σας κτυπήσει αντίπαλος, να πάτε ξανά πάνω του. Να του δείξετε πως δεν φοβάστε. Επιπρόσθετα, δεν ήθελε αντίδραση. Πχ όταν κάποιος μας κλωτσούσε ή μας έσπρωχνε, να μην αντιδρούσαμε και να κάναμε λες και δεν έτρεχε κάτι. Μας ήθελε σκληρούς μέσα στο γήπεδο, να μην μας λυγίζει κάτι. Όταν θα παίζαμε την Ελλάδα, δέχθηκε μπαλιά, κατέβασα και ντρίμπλαρα τους αντιπάλους και το έχασα απέναντι από τον τερματοφύλακα. Αμέσως το έληξε ο διαιτητής και έπεσα κάτω. Ήρθε κοντά μου και με παρηγόρησε και μου είπε πως έκανα μια απίστευτη κίνηση και να δω την συνέχεια. Έμεινε στο θετικό και όχι στο αρνητικό, για να μπορώ την επόμενη φορά να είμαι έτοιμος να το βάλω. Επίσης παίζαμε την Εθνική Ισπανίας, το μόνο ματς που έμεινα πάγκο. Ήταν η τελευταία πρωταθλήτρια Ευρώπης στην ηλικία μας. Ήταν στον όμιλό μας. Ανακάλυψε πως το παιχνίδι ήταν από τα μπακ τους και μας κατέβαζε χωρίς σέντερ φορ. Στα φιλικά χάσαμε από όλους, γιατί παίζαμε έτσι. Κτισμένο πλάνο πάνω στην Ισπανία. Και μας έλεγε «εμπιστευτήκαμε». Και εγώ είχα γκρίνια και άλλα παιδιά. Όλη η ομάδα είχε γκρίνια τότε. Με την Ισπανία που λέτε βρήκαμε 4-5 κλασσικές φάσεις, κερδίζαμε 1-0 και ισοφαριστήκαμε στο τέλος. Ήταν ματς να κερδίζουμε με 3-0. Απέδωσε το πλάνο. Ήταν τέλειο. Εμείς νιώθαμε Ρεάλ Μαδρίτης. Εκεί κατάλαβα πως είναι απίστευτο μυαλό, με δούλευε και στο μυαλό ο Χριστάκης. Να δίνεις τα πάντα σε κάτι και αυτός πίστεψε στο πλάνο του. Μας έπεισε και βγήκε. Φουλ ενθαρρυντικός και θετικός άνθρωπος. Σταθμός για εμένα.
Πάμε και στο κεφάλαιο τραυματισμοί. Μέχρι τα 23 έκανα 7 χειρουργεία. Έσπασα τρεις φορές το πόδι μου στον ίδιο τόπο. Στο 5ο μετατάρσιο. Ήμουν εργατικός, δουλευταράς. Έσπαζε και εγώ πείσμωνα παραπάνω. Πήγαινα διπλές προπονήσεις. Απλά έπεσε η ποδοσφαιρική μου αξία λόγω των τραυματισμών και δυσκολεύονταν να επενδύσουν λεφτά πάνω μου οι ομάδες. Φοβούνταν ότι θα τραυματιστώ ξανά. Παρεξηγήθηκα με τον τότε προπονητή μου όταν ήμουν στην ΑΕΚ, με έστειλε στα δεύτερα για 6 εβδομάδες. Ενώ την περασμένη χρονιά έπαιζα στην Α’ Κατηγορία βασικός με την ΑΕΚ. Πέσαμε κατηγορία και ήμουν εκτός πλάνων ενώ ήμουν διεθνής. Με ήθελαν ομάδες όπως η Αλκή και ο Ερμής και δεν με έδιναν γιατί φοβούνταν τον κόσμο. Εγώ ήθελα μια από τις δύο, εκείνοι ήθελαν Οθέλλο. Δεν με άφηναν να πάω προπονήσεις και εγώ τους είπα ή θα πάω εκεί που θέλω ή θα μείνω εδώ. Είχα συμβόλαιο. Τελικά κατάλαβαν ότι δεν θα έφευγα, έμεινα σαν 3η επιλογή στην Ανδρών και στα πρώτα ματς ήμουν εκτός αποστολής. Είχαμε δύο ήττες και μια ισοπαλία στη Β’ Κατηγορία. Μετά 4η αγωνιστική βασικός με την Αλκή αντίπαλο στο ΓΣΖ. Χάναμε 2-0 ημίχρονο και ήμουν ο μόνος που είχα θετική εικόνα αλλά όχι κάτι wow. Και με έβγαλε αλλαγή. Επόμενα ματς έμεινα πάγκο. Κάποια φάση θα με έβαζε βασικό και είχα γάμο την μέρα του αγώνα. Παντρευόταν η αδερφή μου και θα την έπαιρνα εγώ στην Εκκλησία γιατί δεν είχαμε σχέσεις με τον πατέρα μου. Το είπα του κόουτς στα αποδυτήρια μέρες πριν, από τη Δευτέρα ενώ παίζαμε Σάββατο στην Πάφο με τον Ατρόμητο Γεροσκήπου. Αν μου πεις του λέω ότι θα παίξω βασικός, θα έρθω στην Πάφο να παίξω και δεν θα πάω στον γάμο. Θα πάω μόνο στο κέντρο τη νύχτα. Αν μου πεις δεν θα παίξω θα πάω στον γάμο από την Εκκλησία. Μου δείχνει την κόλλα και μου λέει σε έχω βασικό. Τα είδα με τα μάτια μου αυτά που έγραφε. Παρασκευή πριν το ματς πήρα την μπάλα από πλάγια, ντρίμπλαρα 2-3 παίκτες και βρήκα δοκάρι. Σταματά την προπόνηση και μου λέει φύγε από την προπόνηση. Από εκεί πασάρουμε δεν κάνουμε σουτ. Εγώ έβαλα τα κλάματα, έφυγα και δεν πήγα στο ματς. Χωρίς να πω τίποτα σε κανένα. Χάσαμε, και σαν ήμουν στον γάμο διάβασα ότι έφυγε ο κόουτς. Νέος προπονητής ο Ανδρέας Μιχαηλίδης, ο οποίος έφερε την άνοιξη για εμένα. Με στήριξε, με έβαζε να παίζω και είχα φουλ σεζόν. Διατηρούμε ακόμα επαφές. Με έβαλε στο 90’ με την ΜΕΑΠ στη Λάρνακα, ισοπαλία θα ήμασταν 3οι, με νίκη θα ήμασταν πρώτοι. Έβαλα το νικητήριο γκολ στο 90’ και δεν με έβγαλε ξανά.
Τελικά η ΑΕΚ ανέβηκε κατηγορία και αν έμενε ο Μιχαηλίδης θα έμενα και εγώ. Τελικά δεν συνέχισε, από την ΑΕΚ μου είπαν πάλι θα είσαι 4ος και 5ος φορ και εγώ ήθελα να πάω κάπου που θα είμαι σημαντικός για την ομάδα. Έρχεται πρόταση από Οθέλλο και πήγα με την θέλησή μου εκεί. Έπαιξα 12 ματς βασικός εκείνη την σεζόν, ήμασταν 2οι στη βαθμολογία και έσπασα το πόδι μου σε ματς κυπέλλου με τη Δόξα. Έχασα το υπόλοιπο της σεζόν και χάσαμε την άνοδο τελευταίο ματς. Δανεικός ήμουν στον Οθέλλο.
Με το τέλος του δανεισμού μου, ο Κρόιφ είχε πει πως δεν θέλω να δω κανένα δανεικό. Έτσι ήμουν στην ΑΕΚ και έκανα ατομικές προπονήσεις. Και εκεί έκανα διπλές προπονήσεις μόνος μου. Όμως έσπασα ξανά το πόδι μου, για 2η φορά. Έπρεπε να κάνω νέο χειρουργείο να βάλω βίδα μέσα. Ήταν ο τελευταίος μου χρόνος και με αποζημίωσαν για να φύγω. Δεν είχα ομάδα μέχρι τον Ιανουάριο. Μετά με πήρε ο Πανίκος Ξιούρουππας προπονήσεις με τον Ερμή. Με πήραν την χειμερινή μεταγραφική περίοδο. Δεν είχα υπογράψει ακόμη όμως. Ήταν προπονητής ο Ξιούρουππας, αλλά έχασαν και έφυγε ο Πανίκος από προπονητής. Ο νέος κόουτς που ήρθε με δοκίμασε για να μου δώσουν συμβόλαιο, αλλά ότι γινόταν εμένα έφταιγε. Ο συγκεκριμένος μου κρατούσε μούτρα, γιατί ήταν ιδιοκτήτης γυμναστηρίου και όταν είχα σπάσει το πόδι μου πήγαινα κοντά του στη Λευκωσία για αποκατάσταση. Όμως επειδή δεν είχα εισόδημα, γράφτηκα σε γυμναστήριο στη Λάρνακα όπου και διέμενα . Ότι λεφτά είχα τα έβαζα για ενδυνάμωση και ούτε για καφέ δεν πήγαινα. Δεν είχα ομάδα για να παίρνω χρήματα, οπόταν έδινα αυτά που είχα φυλάξει. Θυμόμουν πως ερχόταν η μητέρα μου, και ντρέπομαι που το λέω, και μου έλεγε «έλα γιε μου 300 ευρώ να πας να φας και να πιείς ένα καφέ με την γυναίκα σου αυτό τον μήνα 2-3 φορές». Ότι γινόταν στην προπόνηση έφταιγα. Μου έλεγε δεν δούλεψες για να ξεπεράσεις τον τραυματισμό του, ενώ εγώ ξέρω πόσο δυνατός φάνηκα και πόσο δούλεψα. Άκουγα συνέχεια προσβολές. Ένιωθα τέλεια γιατί ξεχώριζα ποδοσφαιρικά. Αλλά ο συγκεκριμένος κόουτς με μείωνε, δεν μου έδινε ευκαιρία. Πήγαινα πρώτος έκανα γυμναστήριο, και αυτός έλεγε «δεν είδα κάποιον να κάνει γυμναστήριο και έξτρα προπόνηση». Μπορεί να γελούσαμε 7 άτομα στην προπόνηση και έφταιγα μόνο εγώ. Έλεγα παίκτης ανέκδοτο και γελούσαμε 7 άτομα. Και μου έλεγε «πως θα παίξεις μπάλα; Αφού δεν είσαι σοβαρός και γελάς». Μια μέρα με έδιωξε γιατί παρακράτησα την μπάλα σε μια άσκηση. Μου είπε φύγε και θα σου πω εγώ πότε θα έρθεις ξανά. Μπήκα στα αποδυτήρια με νεύρα έδωσα γροθιά στο αποδυτήριο και είπα τέλος, δεν θέλω. Άμαν υπάρχουν αυτοί οι δύο άνθρωποι στο κυπριακό ποδόσφαιρο, δεν θέλω να ασχολούμαι. Όταν κάνουν κουμάντο προπονητές σαν αυτούς. Και στα 23 μου σταμάτησα την μπάλα. Ντρεπόμουν για αυτούς.
Το όνειρο μου ήταν να παίξω στο εξωτερικό σε μεγάλα πρωταθλήματα. Έπιασα το καλύτερο σενάριο. Πάω στη Β’ Κατηγορία βάζω 15 γκολ και μετά 17. Μετά πάω στη Νέα Σαλαμίνα και μετά στον ΑΠΟΕΛ. Δηλαδή έκτιζα σενάρια στο μυαλό μου. Το πάλευα και ήθελα όμως να πάω εξωτερικό. Ή να παίξω τοπ επίπεδο ή να μην παίζω μπάλα.
Στα 23 μου το σταμάτησα γιατί ήταν θέμα επιβίωσης. Έπρεπε να βρω κάτι που να μπορώ να ζήσω. Τα συμβόλαια ήταν 8μηνα Β’ Κατηγορία, μου έδιναν περίπου 750 ευρώ τον μήνα. Έπρεπε να βρω κάτι να ζήσω, θα έμπαινα να συγκατοικήσω με την σύζυγό μου την Μαριάννα.
Παράλληλα με τη διαδικασία αυτή, το σκέφτηκα διαφορετικά και η μητέρα μου με έγραψε με το έτσι θέλω σε κολλέγιο στην Κύπρο για να σπουδάσω γυμναστής. Δεν μου άρεσε στην αρχή, διήρκησε για 2-3 χρόνια η σπουδή. Δεν το τελείωσα γιατί έκλεισα το κολλέγιο στη Λάρνακα και έπρεπε να πάω Λευκωσία. Και είπα θα το κάνω πιο μετά. Παράλληλα βρήκα δουλειά ως γυμναστής και μου άρεσε, εκεί έγινε το πρώτο κλικ. Μου άρεσε πολύ, το έψαχνα για να βελτιώνομαι.
Λίγα λόγια και για την Μαριάννα, τον άνθρωπο μου το άλλο μου μισό. Με έκανε καλύτερο άνθρωπο και ήταν πάντα δίπλα μου. Ακόμη και όταν ήμουν χαμηλά με προβλήματα, με αποδέχθηκε όπως ήμουν. Με τα ελαττώματά μου. Είναι ο άνθρωπος που βρήκε τα κουμπιά μου και από ένα νευρικό άνθρωπο με έκανε ήρεμο και να σκέφτομαι πριν κάνω κάτι. Ήμουν αθυρόστομος, με έκανε να σκέφτομαι και να κρατώ μυστικά. Είναι ο λόγος που δυνάμωσα ακόμη περισσότερο σε όλα γιατί έστω και να λείπω πολλές ώρες από το σπίτι, πάω εκεί και βρίσκω ηρεμία. Όχι ένταση, όχι καβγάδες. Είναι καλή ακροάτρια. Μου έχει εμπιστοσύνη και είναι σίγουρη ότι θα τα καταφέρω. Με βοηθά να λύνω κάθε πρόβλημα.
Πάμε πίσω στις σπουδές. Εγώ σαν άτομο δεν άνοιξα βιβλίο στις Παγκύπριες εξετάσεις επειδή έλειπα 6 εβδομάδες για επίσημα παιχνίδια με την Εθνική Νέων και Ελπίδων. Θα έμενα ιδία τάξη λόγω απουσιών. Έγραφα τα διαγωνίσματα στο διάλειμμα για να πάρω βαθμό. Δεν είναι ότι γύριζα στις καφετέριες, απλά πήγαινα για ποδόσφαιρο και εκπροσωπούσα την χώρα μου.
Όταν σταμάτησα λοιπόν την μπάλα και έγινε γυμναστής, στα 23 μου, είπα ότι πρέπει να διαβάζω συνέχεια. Έκανα το κλικ. Μελετούσα για να βελτιωθώ. Σεμινάρια, σπουδές. Τα πάντα. Έψαχνα τρόπους να βελτιωθώ ως γυμναστής. Ήθελα να εξαρτώμαι από εμένα. Δεν υπήρχε δικαιολογία εδώ. Αν κάτι δεν πήγαινε καλά έφταιγα εγώ. Ό,τι δίνεις παίρνεις.
Δεν είχα καθόλου ζωή προσωπική, ήταν άσχημα τα ωράρια. Και Σάββατα. Είχα Κυριακή ρεπό και δεν ήξερα τι να κάνω. Είχα άγχος, δεν ήξερα αν έπρεπε να ξεκουραστώ ή να κάνω πράγματα που στερούμε. Είχα μπόλικο στρες. Έμπαινα 23 00 και 06 00 έπρεπε να ανοίξω το γυμναστήριο πάλι. Ήμουν τελειομανής. Αν πάμε καλά τώρα, θα πάμε καλύτερα του χρόνου. Έλεγα αν χάσει πελάτες το γυμναστήριο, θα χάσω και εγώ. Τους έτρεχα όλους. Τότε ο γυμναστής ήταν κάθομαι πίσω από την έδρα και δεν ασχολείσαι με τους πελάτες συγκεκριμένα. Ήμουν από πάνω τους και τους έτρεχα όλους.
Να πω εδώ ότι μετά από 1,5 χρόνο όταν σταμάτησα την μπάλα, με πήρε ο Δημητρίου και ο Γεωργίου από την ΑΕΚ και μου είπαν καλά Χριστούγεννα ήρθε ο Άγιος Βασίλης και σου έφερε δώρο. Ρώτησα τι. Και μου είπαν ευκαιρία. Σε θέλουμε να έρθεις πίσω. Μετανιώσαμε και σε θέλουμε και σε ξέρουμε ποιος είσαι. Θα κάμεις μίνι προετοιμασία, να παίξεις τρεις εβδομάδες με τα δεύτερα και να έρθεις πάνω. Εγώ είχα πρόβλημα με τα ωράρια. Αφού 05:00 πάω στο γυμναστήριο. Και μου είπαν να κάνουν την προπόνηση 15:00 για εμένα και να κάνουμε όλοι προπόνηση 15:00 με 17:00. Εγώ 1,5 χρόνο δεν έκανα τίποτα από ποδόσφαιρο. Εγώ είπα με 1000. Ήταν η ευκαιρία μου. Το είπα με ενθουσιασμό του προϊσταμένου μου στο γυμναστήριο και μου είπε ό,τι θέλεις κάνε αλλά αν κτυπήσεις στο ποδόσφαιρο εγώ θα πιάσω άλλο υπάλληλο εδώ. Και ένιωσα ότι δεν ήθελε να πάω και έτσι είπα όχι στην ΑΕΚ.
Στην τελική ο κόσμος έδειχνε προτίμηση σε εμένα γιατί ήμουν από το πρωί μέχρι τη νύχτα εκεί. Εμένα ήξεραν, τους έδινα πολλή σημασία. Η στάση του αφεντικού μου, μου έδειξε πως πρέπει να βρω τρόπους μόνος μου να επιβιώσω και να βελτιώνομαι. Αν και ήταν καλός γυμναστής, πολύ καλός για την γνώμη μου. Απλά ο κόσμος εμένα ήξερε. Πραγματικά τους έτρεχα όλους και αυτό τους άρεσε. Ήταν κάτι ξεχωριστό.
Εγώ όντας μικρός και αυθόρμητος, νόμιζα ότι με αγαπούν όλοι στη δουλειά. Αλλά δεν έβλεπα πως κάποιοι με κατηγορούσαν και υπήρχαν διπλοπρόσωποι από πίσω μου. Έβαζαν λόγια στο αφεντικό μου για εμένα με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί άσχημη εικόνα για εμένα. Λόγω της αυτοπεποίθησης έχασα και λίγο την μπάλα εγώ. Ένιωθα δυνατός και σημαντικός, πιθανό να μην του άρεσε η γρήγορη ανάπτυξή μου. Τον τελευταίο καιρό είχε ψυχραθεί μαζί μου. Ήμουν 3 χρόνια εκεί, έκανα εγχείρηση γιατί έσπασα 3η φορά το πόδι μου. Έκανα εγχείρηση ώρα 13:00, για να πάω το πρωί στο γυμναστήριο. Έκανα την επέμβαση, επόμενη μέρα δεν πήγα δουλειά. Ο γιατρός μου είπα να κάτσεις 3 εβδομάδες, εγώ σε 2 μέρες πήγα δουλειά. Έτσι ήταν ο χαρακτήρας μου, δεν ήθελα να τον αφήσω εκτεθειμένο. Για 3 χρόνια δεν έπιασα άδεια εκεί. Πήγα και του είπα ή να πιάσω άδεια 1 εβδομάδα τον Αύγουστο ή ολόκληρο τον μήνα (τον Αύγουστο) και να του δώσει τον μισθό μου. Ο ίδιος είπε δεν έχει πρόβλημα και μια μέρα πριν την άδεια ήρθε με χαρτί απόλυσης. Είχαμε και λίγα προηγούμενα, που του έλεγα να μεγαλώσουμε το γυμναστήριο ή να κάνουμε προγράμματα κλπ. Δεν συμφωνούσαμε βασικά. Του είπα να ενοικιάσουμε αίθουσα με μισά λεφτά ο καθένας. Είχα ιδέες. Ο ίδιος θεώρησε τελικά ότι θα ανοίξω δίπλα άλλο γυμναστήριο για να του πιάσω κόσμο, ένιωσε απειλή και με απέλυσε. Και έτσι έφυγα. Αντί να κάτσω άδεια πήγαινα άλλες δουλειές, νυχτέρια 12ωρα για να έχω εισόδημα.
Όσοι με έπαιρναν τους έλεγα ότι δεν ήθελα να γυρίσει να πει ότι του πήρα κόσμο και δεν ήθελα να γυμνάσω κανένα που ήταν εκεί.
Παράλληλα είχα μόλις μετακομίσει με την Μαριάννα και έχασα την Γη κάτω από τα πόδια μου. Είχαμε τα έξοδα να τρέχουν και εγώ δεν είχα δουλειά. Χρωστούσα και το αυτοκίνητό μου. Έκανα αίτηση για σκουπιδιάρης στο Δημαρχείο, πήγα παντού έψαχνα παντού δουλειά. Ήταν πραγματικά δύσκολη κατάσταση που μας επηρέαζε όλους.
Τότε είχα κενά στο σχολείο, είχα μαθησιακές δυσκολίες όπως πχ με θέματα ανάγνωσης ή μαθηματικών. Απλά γιατί δεν έδινα βάση, δεν διάβαζα, λόγω του ποδοσφαίρου. Δεν είχα εναλλακτικό πλάνο. Φούσκωναν τα μυαλά μου και δεν είχα άλλη λύση. Με τα χρόνια όμως έμαθα να διαβάζω με τον δικό μου τρόπο και να τα κατανοώ με τον δικό μου τρόπο. Για παράδειγμα αυτό αποτελεί παρελθόν και τώρα διαβάζω κανονικά χωρίς θέμα.
Μετά που έχασα τη δουλειά μου, βρήκα μια άλλη δουλειά που έπαιρνα 2,8 ευρώ την ώρα και αυτή η δουλειά ήταν νυκτέρι. Απλά για να φέρνω ένα μισθό σπίτι. Έκανα αίτηση όπως είπα και πιο πάνω για σκουπιδιάρης. Έκανα αιτήσεις παντού, απλά για να βγαίνει ο μισθός. Ένας πατέρας ενός μικρού παίκτη, τον οποίο προπονούσα, έβλεπε την προπόνηση και του άρεσε. Αυτός ο πατέρας έκανε τα πάντα για να μου φέρνει κόσμο, από μόνος του, γιατί του άρεσε. Μου έφερε άλλα δύο άτομα, και ένας εξ αυτών άνοιξε τη δουλειά μου γιατί γύριζε με το αυτοκίνητο και έφερνε παίκτες για ενδυνάμωση και τακτική. Όλα αυτά στο σπίτι, σε μια βεράντα και ένα μικρό γηπεδάκι. Ήμουν από τους πρώτους που συνδύαζα από μικρές ηλικίες (πχ 5 ετών) ενδυνάμωση μαζί με τεχνική. Επέλεγα ποιοι θα έρθουν και είχα την ελίτ κάθε ηλικίας. Όλα αυτά από στόμα σε στόμα.
Δεν μου αρκούσε που είχα την ελίτ, σε ένα παράνομο χώρο. Ήθελε υπομονή και με κούρασε. Έκανε παιδομάζωμα η Ομόνοια και ο ΑΠΟΕΛ, τους πλήρωναν ιδιωτικό σχολείο και είχε ξηλωθεί αυτό που έκτιζα. Δηλαδή έκαναν οι μικροί πρωινές και χαλούσε το πρόγραμμα και σταματούσαν να έρχονταν γιατί ήταν Λευκωσία από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Προσπαθούσα να πιάσω κάποιους μεγάλους. Έπιασα δύο παίκτες του ΑΣΙΛ και έκανα τα πάντα, τους πρόβαλλα στα social media. Ο Μυτίδης ήταν ο πρώτος επαγγελματίας. Θέλω να έρθω να δοκιμάσω είπε. Είπα, εδώ είμαστε. Πήγα και αγόρασα συγκεκριμένα πράγματα, για Ανδρικό επίπεδο. Τον μελέτησα καλά και αγόρασα εξοπλισμό ειδικό για πράγματα που ήθελα να δουλέψω στον Μυτίδη. Το δοκιμάσαμε και έγινα ο κύριος προπονητής του. Είχε ανοδική πορεία, με Εθνική και βασικές παρουσίες. Άρχισε και ανοιγόταν το πράγμα. Ήρθαν άλλοι 3-4 όπως για παράδειγμα ο Κούλλης Παύλου και ο Πουτζιουρής. Ακουγόταν το όνομά μου, δημιουργήθηκε η εικόνα του γυμναστηρίου και έρχονταν όλο και περισσότεροι επαγγελματίες παίκτες. Υπήρξε περίπτωση που ένας γονιός με πήρε τηλέφωνο και του είπα δεν έχω θέση. Με έπαιρνε μια φορά τον μήνα και μια μέρα ήρθε εκεί και μου είπε θέλω απλά να δω ποιος είσαι και να δω την προπόνησή σου γιατί ακούγονται καλά πράγματα. Με πήρε τηλέφωνο, είχαν σταματήσει 2 άτομα, και τελικά μπήκαν δύο νέα άτομα με τον ένα να είναι ο γιος του. Ακόμα είμαστε να τονίσω στον παράνομο χώρο, μέσα στο σπίτι.
Πιο παλιά είχε ξεκινήσει φοιτητής σε Πανεπιστήμιο για sports science. Στο 2ο έτος μας είπαν θα κλείσει και θα πάει Λευκωσία το Πανεπιστήμιο. Εγώ το σταμάτησα γιατί είχα το μυαλό στην μπάλα. Μετά από χρόνια πήγα σε άλλο Πανεπιστήμιο και ρώτησα αλλά δεν μου αναγνώριζαν κανένα μάθημα. Ήξερα ότι με συγκεκριμένα χαρτιά είχα ένα ταβάνι. Άρα έπρεπε να κάνω το πτυχίο. Στα 31 μου λοιπόν, με δύο παιδιά, οικογένεια, δουλειά, γράφτηκα Πανεπιστήμιο. Με όλες τις δυσκολίες. Μου αρέσει να πιέζομαι, ένιωθα ότι ήθελα και άλλη βελτίωση. Κράτησε 4 χρόνια.
Το καλοκαίρι του 2020, και ενώ ήμουν φοιτητής, ήρθε ο θάνατος του πατέρα μου. Είμαι ένας έντονος χαρακτήρας και ήταν χωρισμένοι οι γονείς μου. Όπως είπα πιο πάνω, δεν μιλούσα του πατέρα μου για 5 χρόνια. Δεν καταλάβαινα πόσο δύσκολο είναι να κρατήσεις μια σχέση. Ένιωσα ότι θα τον τιμωρήσω αν δεν του μιλούσα. Είχα αυτή την στάση και ήμουν απόμακρος. Όλα αυτά σε πιο παιδική ηλικία. Ένα χρόνο πριν να πεθάνει αποκαταστάθηκαν οι σχέσεις μας. Όταν πέθανε με έτρωγαν οι τύψεις και δεν εκφραζόμουν μαζί του. Ήταν εγωιστικό εκ μέρους μου. Δυστυχώς κάποια πράγματα που έκανε για εμένα έπρεπε να πεθάνει για να τα δω καθαρά. Εθελοτυφλούσα. Μετά από τον θάνατο του πατέρα μου είπα ότι θα λέω πάντα όσα νιώθω.
Μετά από αυτό, είχα πρόταση από τον Καναδά με καλά λεφτά. Αλλά δεν το έκανα. Δεν ήθελα να ξηλώσω όσα κάνω γιατί ένιωθα ότι δεν έφτασα στο πικ μου. Η οικογένεια ήταν έτοιμη να έρθει μαζί μου στον Καναδά.
Να σταθούμε λίγο και στην γυναίκα μου. Την Μαριάννα μου. Πιστεύω ότι ο κυριότερος λόγος που είμαι αυτό που είμαι είναι η γυναίκα μου. Απουσιάζω τόσες ώρες και ό,τι θέλω με στηρίζει. Σε κάθε απόφαση είναι εκεί για εμένα. Νιώθω αυτοπεποίθηση, πλέον έχω και ευθύνη ως προς τις αποφάσεις μου. Και πάω all in. Μπορεί να μην με βλέπει όλη μέρα και πάω σπίτι και είμαστε ήρεμοι. Είναι καλή ακροατής. Μου δίνει ψυχολογία, με βοηθά να λύνω τα προβλήματά μου δείχνοντας σιγουριά για εμένα. Είναι εξαιρετικά καλή μάνα. Η Μαριάννα είναι με τα παιδιά συνέχεια, τρώει τον εαυτό της για εμάς. Επίσης πάει και δουλειά. Δεν έχει χρόνο για τον εαυτό της.
Πριν πάω για πτυχίο, το 2017, άνοιξα το δικό μου γυμναστήριο το οποίο και διατηρώ μέχρι σήμερα. Τα λεφτά του γάμου μου, τα επένδυσα εδώ σε αυτό το γυμναστήριο. Με την σύμφωνο γνώμη της γυναίκας μου.
Έχω να πω ένα μήνυμα προς τα παιδιά μου. Δεν με νοιάζει αν τα καταφέρετε ή όχι. Με νοιάζει να δίνετε το 100% κάθε φορά και να γίνεστε καλύτεροι από χθες. Μπορείτε να πετύχετε τα πάντα, φτάνει να μην ασχολείστε με τους γύρω σας. Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Να μην φοβάστε να αποτύχετε ξανά και ξανά στη ζωή σας. Μέσα από τα λάθη γίνεστε πιο σοφοί. Μέσα από τις επιτυχίες δεν κερδίζεις τίποτα εκτός από την επιβεβαίωση. Τα λάθη μας είναι εκπαιδευτικά. Επικεντρωθείτε στην αυτοβελτίωσή σας και όχι στο τι κάνουν οι άλλοι. Έστω και 1% καλύτεροι από χθες σημαίνει ότι στα 3 χρόνια θα είστε αυτοί που πάντα ονειρευόσασταν.
Πριν από λίγους μήνες είχα μια πρόταση από μια πολυκλινική που θα κτιστεί από τοπ ιατρούς και φυσιοθεραπευτές. Μου έκαναν πρόταση να αναλάβω το γυμναστήριο. Ήταν εντός μπάτζετ αλλά το ένστικτό μου, γιατί αυτό ακούω, μου έλεγε να μην το κάνω. Δεν με πρόδωσε ποτέ το ένστικτο. Ο βασικότερος λόγος νομίζω είναι γιατί θα έκανα all in και αν κάτι πήγαινε στραβά θα άρχιζα από την αρχή. Αν έπρεπε να βάλουμε και άλλα λεφτά δεν θα μπορούσα. Άρα εγώ είπα όχι και πιστεύω εκ των υστέρων ότι ήταν λάθος απόφαση. Αλλά δεν το μετανιώνω.
Πάμε σε μια ημερομηνία σταθμό. Ιούνιος του 2022. Καθόμουν στο γυμναστήριο και μου απάντησε σε ένα story ο Άλεξ Αντετοκούνμπο, ο επίσημος λογαριασμός στο Instagram. Μου είπε μπράβο για την καλή δουλειά και εγώ τον ευχαρίστησα και του είπα είναι μεγάλη μου τιμή. Μετά έμαθα ότι θα έρθει τριήμερο στην Κύπρο και είπα για να σου στείλει, ενδιαφέρεται να έρθει στο γυμναστήριο. Άρα από εκείνη την ώρα έβαλα stories καλούς μου αθλητές, με ιδιαίτερες ασκήσεις, μπασκετικές ασκήσεις. Έκανα λες και με έβλεπε καθημερινά ο Αντετοκούνμπο. Όταν ρώτησα έμαθα ότι με πρότειναν οι Θανάσης και Γιάννης στον αδερφό τους αφού παρακολούθησαν μαζί παρέα 3-4 άλλα γυμναστήρια. Και ο Γιάννης του είπε εδώ θα πας γιατί φαίνεται ο καλύτερος. Αυτό σημαίνει πολλά για τη δουλειά μου. Σκέφτηκα ότι αν προπονήσω ένα τέτοιο όνομα, τότε θα μπω βαθιά στον χάρτη. Είναι παγκόσμιας εμβέλειας. Μου έστειλε τελικά ότι θέλει να έρθει στο γυμναστήριο και κλείσαμε ραντεβού. Έτρεμα από την χαρά μου, ήταν όλοι οι κόποι μου. Ήταν μια δικαίωση. Τόσα γυμναστήρια και να διαλέξει εμένα; Μεγάλη τιμή. Εγώ, τις μέρες που θα έρθει, είχα κλειστό ταξίδι για το τριήμερο με την οικογένειά μου. Είπα στην Μαριάννα ότι αν έρθει ο Αντετοκούνμπο θα πάω την 2η μέρα Αθήνα και μου είπε φυσικά εννοείται. Άψογη αντίδραση και την ευχαριστώ για όλα. Τελικά ο Άλεξ μου έκλεισε το ραντεβού και δεν ήρθε ποτέ στην ώρα και την μέρα που μου είπε. Εγώ ήμουν εδώ και τον περίμενα και μόλις κατάλαβα ότι δεν θα έρθει έφυγα. Πήγα σε όλη τη Λάρνακα με το αυτοκίνητο για να χαλαρώσω. Μετά του έστειλα μήνυμα στα social γιατί δεν θα το άφηνα έτσι. Του είπα ότι ακύρωσα εισιτήρια για την Ελλάδα, αλλά αν μου πει ότι θα έρθει την επόμενη μέρα θα τα ακυρώσω ξανά γιατί για εμένα προέχει να τον προπονήσω. Μου απάντησε και μου είπε ότι θα έρθει την επόμενη μέρα στις 05:00 το πρωί γιατί 07:00 πρέπει να ήταν αεροδρόμιο. Και του είπα εννοείται. Ακύρωσα και το 2ο εισιτήριο με την οικογένεια να είναι στην Αθήνα. Ξανά με τις ευλογίες της Μαριάννας. Εν τέλει ήρθε ο Αντετοκούνμπο και κάναμε μια δυνατή προπόνηση. Ο ίδιος μετά μου είπε ότι δουλεύουν διαφορετικά αλλά του έδωσα να καταλάβει πως χρειάζεται και αυτό που έκανε εκείνη την μέρα στο γυμναστήριό μου. Και πως είναι εξίσου σημαντικό. Να σημειώσω ότι αρχικά είχα προτείνει του Άλεξ να κλείσω το γυμναστήριο Παρασκευή απόγευμα για να έρθει, αλλά αποφάσισε να έρθει Σάββατο πρωί. Τελικά δεν ήρθε, και όλοι με ρωτούσαν πως πήγε η προπόνηση. Δεν απάντησε σε κανένα. Το άφησα να περάσει. Κλείσαμε το 2ο ραντεβού Κυριακή πρωί και περίμενα να δω αν θα έρθει. Τελικά ήρθε. Ενημέρωσα μόνο την Μαριάννα και έκλεισα το τηλέφωνο. 05:00 θα ξεκινούσαμε, εγώ ήρθα από τις 04:00. Όλα πήγαν καλά ευτυχώς. Τελικά πήγα μια μέρα Ελλάδα και επιστρέψαμε όλοι μαζί. Δεν μετανιώνω για κάτι, είμαι χαρούμενος για όσα έζησα. Άξιζε τον κόπο κάθε θυσία και κούραση. Ένιωθα ότι μπήκα στον παγκόσμιο χάρτη του fitness, μου έπαιρναν από Ελλάδα, Κύπρο, δημοσιογράφοι.
Καλοκαίρι του 2023. Άλλη μια περίοδος σταθμός. Κατάφερα πήρα το πτυχίο με αριστείο, ξεκινώντας με δυσκολίες μαθησιακά. Με μέτρια αγγλικά και κενά. 34 ετών με δύο μωρά, δουλειά δική μου. 12 ώρες την μέρα εκεί. Με σωστό προγραμματισμό και εργατικότητα τα κατάφερα.
Όλα αυτά είναι μέρος της αυτοβιογραφίας μου και ο λόγος που τα γράφω αυτά είναι για να δουν μια μέρα τα παιδιά μου τι πέρασα, πως ήταν η ζωή μου και πως έφτασα εδώ που είμαι τώρα. Παίζει ρόλο η τύχη αλλά το κυριότερο είναι να μην τα παρατάς ποτέ, να δουλεύεις σκληρά και να πιστεύεις στον εαυτό σου. Προσπαθώ να κερδίσω τον άλλον με ένα ειδικό πρόγραμμα, ήμουν σχολαστικός σε όλα. Να είσαι ενήμερος για όλα, να μορφώνεσαι, να μην υπάρχει χαλάρωση ποτέ. Στη ζωή τίποτα δεν σου χαρίζεται αλλά κερδίζετε με κόπο και προσπάθεια. Το κίνητρο πάει και έρχεται, δεν μπορείς να είσαι συνεχώς σταθερός. Πρέπει όμως να είσαι συνεπείς σε όλες τις φάσεις. Είτε νικήσεις είτε χάσεις, πρέπει να συνεχίσεις να εργάζεσαι σκληρά. Να μην σε ρίχνει τίποτα. Και να σε ρίξει, που είναι φυσιολογικό, πρέπει να βρεις δύναμη να ανέβεις το συντομότερο.
Γιατί αν φύγει το τρένο, δύσκολα το προλαβαίνεις.
Θέλω να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου στους δύο μου γονείς γιατί κάποιες φορές εσκεμμένα και κάποιες φορές όχι, με έκαναν ανεξάρτητο και δυνατό με αυτοπεποίθηση. Να έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και να βρίσκω συνεχώς λύσεις σε προβλήματα που προκύπτουν. Να μην τα παρατώ ποτέ γιατί δεν πειράζει αν θα κάνω λάθος ή αν θα αποτύχω, φτάνει να μην σταματώ μέχρι να πετύχω. Αυτό είναι το δώρο των γονιών μου και είναι ανεκτίμητης αξίας. Πέρα από κάθε χωράφι και χρήματα που δεν είχα ποτέ μου από τους γονείς του.
Θέλω να πω ένα ευχαριστώ στην γυναίκα μου που είναι πάντα δίπλα μου και με εμπιστεύεται και με στηρίζει σε όλες μου τις αποφάσεις ενώ να τονίσω πως ένα τεράστιο μέρος του χαρακτήρα μου οφείλετε στον πατέρα μου και στον τρόπο που με αντιμετώπιζε.
Μωρά μου, είστε σήμερα 6 και 7,5 χρονών και νιώθω περήφανος για εσάς. Βλέπω ήδη πολλά στοιχεία του χαρακτήρα σας και χαίρομαι που δουλεύουμε κομμάτια όπως η αυτοπεποίθηση, η συνέπεια, ο δυναμισμός. Είμαστε σε καλή κατάσταση και το αποδεικνύουν οι πράξεις σας. Αυτό που προσπαθώ να σας περάσω είναι να μην φοβάστε να κάνετε λάθη ή να αποτύχετε.
Θέλω σε αυτό το σημείο να πω σε όλους ένα παράδειγμα. Ο Αργύρης μου έχει μακριά μαλλιά, και κάποιοι τον συγχύζουν με κορίτσι. Τον ρώτησα αν θέλει να τα κόψουμε και αυτός μου είπε πως δεν τον ενοχλεί γιατί ξέρει ποιος είναι. Ο Μιλτιάδης όταν τον κορόιδευαν στο σχολείο και τον έλεγαν μικρό, μου έδωσε ακριβώς την ίδια απάντηση.
Να ανεξαρτητοποιηθούν από εμάς το συντομότερο και να μας περάσουν σε όλα, να γίνουν καλύτεροι από εμάς και τότε θα πετύχουμε τον στόχο μας. Να δίνουμε τα εφόδια στη νέα γενιά να εξελίσσεται και να μην τους ρίχνει τίποτα και κανένας.
Και για τέλος κάποια ρητά και ιστορίες που με συντροφεύουν σε όλη μου τη ζωή:
«Keep your head up in failure, and your head down in success».
«Η σοφία και η ωριμότητα οδηγούν στην βαθύτερη κατανόηση μεγάλων θεμάτων».
«Αν μου δείξετε κάποιον ευχαριστημένο με την μετριότητα, θα σας δείξω κάποιον καταδικασμένο στην αποτυχία».
«Η νίκη είναι ένα γεγονός ενώ το να είσαι νικητής είναι νοοτροπία».
«Υπάρχουν ήττες πολύ πιο θριαμβευτικές από τις νίκες».
«Οι νικητές δεν κάνουν διαφορετικά πράγματα, κάνουν τα πράγματα διαφορετικά».
«Μην τα παρατάς ποτέ».
«Ο καθένας είναι μοναδικός».
«Ο Μάικλ Τζόρνταν απορρίφθηκε από την ομάδα μπάσκετ του σχολείου του».
«Ο Άινσταιν άρχισε να μιλά όταν ήταν 4 ετών. Οι γονείς και οι δάσκαλοι του νόμιζαν πως είχε πρόβλημα. Αποβλήθηκε από το σχολείο και αργότερα απέτυχε να μπει σε Πανεπιστήμιο στη Ζυρίχη».
«Ο δάσκαλος του Έλβις Πρίσλει στο Λύκειο του είπε ότι δεν μπορεί να τραγουδήσει».
«Ο Γολτ Ντίσνει απολύθηκε από την εφημερίδα γιατί δεν είχε καλές ιδέες και φαντασία».
