Στη σεζόν που φτάνει στο τέλος της η ΑΕΛ δεν έχει πολλά που μπορεί να πιστωθεί.
Η άνεση χρόνου (ένεκα της μη εξόδου στην Ευρώπη) σπαταλήθηκε δίχως να γίνει σωστή προετοιμασία, ο μεταγραφικός σχεδιασμός αποδείχθηκε ανεπαρκής, οι αλλαγές προπονητών δεν έφεραν αποτέλεσμα, οι στόχοι στη χρονιά χάθηκαν νωρίς και άδοξα.
Ο τελικός απολογισμός, που δεδομένα έχει αρνητικό πρόσημο σε όλα τα επίπεδα, θα γίνει με το πέρας της αγωνιστικής περιόδου, ωστόσο προέκυψε εσχάτως κάτι που αξίζει να πιστωθεί στην ποδοσφαιρική ομάδα.
Δεν είναι η πορεία στα πλέι άουτ, στα οποία έχει μόνον μια ήττα (αλλά από τον Απόλλωνα με το «βαρύ» 4-1), ούτε η εσχάτως ολοένα και αυξανόμενη χρησιμοποίηση νεαρών γηγενών.
Είναι ο χαρακτήρας που έβγαλε στα τελευταία δύο παιχνίδια, αμφότερα αδιάφορα βαθμολογικά, κόντρα σε Νέα Σαλαμίνα και Δόξα. Κόντρα στους «ερυθρολεύκους» δέχτηκε την ισοφάριση στο 90+1’, δεν πτοήθηκε και βρήκε το γκολ της νίκης στο 90+6’.
Απέναντι στη Δόξα βρέθηκε πίσω στο σκορ στο 87’, αλλά δεν παράτησε το παιχνίδι, τουναντίον βρήκε στο 90+5’ το τέρμα της ισοφάρισης που σηματοδότησε και τον υποβιβασμό του αντιπάλου.
Σε μια διαδικασία που για τις πλείστες ομάδες χαρακτηρίζεται (ενίοτε και στιγματίζεται) από την έλλειψη κινήτρων και την αδιαφορία, η ΑΕΛ έδειξε σε αυτές τις δύο αναμετρήσεις την πρέπουσα νοοτροπία.
