Με το ένα τρίτο των πλέι οφ διεκπεραιωμένο η ΑΕΛ οδεύει προς την έκτακτη Γενική Συνέλευση που κατά πάσα πιθανότητα θα λειτουργήσει τροχιοδεικτικά για την ερχόμενη σεζόν.
Ο λεμεσιανός σύλλογος είναι αήττητος στη β’ φάση του πρωταθλήματος (2-3-0), ωστόσο έχει τεθεί πρόωρα εκτός όλων των στόχων και η πρώτη θέση στο β’ όμιλο είναι μια σχεδόν μηδαμινού γοήτρου επιδίωξη.
Εντούτοις ο Αλέξης Γαρπόζης επιμένει να πορεύεται μ’ έναν κορμό 14-15 παικτών, εκ των οποίων αρκετοί έχουν κριθεί -τόσο εκ του αποτελέσματος όσο και στα μάτια του κόσμου της ομάδας- ως ανεπαρκείς για τη δημιουργία ενός αληθινά ανταγωνιστικού συνόλου. Παικτών που κατά πάσα πιθανότητα η ερχόμενη σεζόν δεν θα τους βρει στο σύλλογο.
Η καθ’ όλα βάσιμη προσδοκία να «ανοίξει η βεντάλια» σε ό,τι αφορά το εύρος του ρόστερ παραμένει έως τώρα ανεκπλήρωτη. Εξαιρουμένων των Παπαφώτη και Μακρή, οι υπόλοιποι γηγενείς (ως επί το πλείστον παιδιά των ακαδημιών της ΑΕΛ) υποχρεώνονται να αρκούνται σε κάποιες σκόρπιες και κατά κανόνα ολιγόλεπτες συμμετοχές.
Χωρίς να διατρέχουν τον κίνδυνο να ριχτούν στα βαθιά χωρίς σωσίβιο ούτε να «καούν», επειδή χρησιμοποιήθηκαν βεβιασμένα, παραμένουν «παροπλισμένοι», ενώ θα έπρεπε να χρησιμοποιούνται μαζικά και αθρόα, προκειμένου να αποκτήσουν παραστάσεις και εμπειρίες, να δείξουν, εάν και σε ποιο βαθμό αξίζει η ΑΕΛ να επενδύει σε αυτούς.
Ποιοι μπορούν να λογίζονται ως βασικές μονάδες; Ποιοι ως συμπληρώματα; Ποιοι δεν αντέχουν το βάρος της φανέλας; Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμες (και) εν όψει της θερινής μεταγραφικής περιόδου και των θέσεων που χρήζουν ενίσχυσης.
Τέτοια πράγματα, που ανήκουν στην ποδοσφαιρική αλφαβήτα και καθημερινότητα, στην ΑΕΛ αγνοούνται ή παραγνωρίζονται. Και προκαλούν αυθόρμητα το λογικό ερώτημα: αν όλοι αυτοί δεν παίξουν εδώ και τώρα, τότε πού και πότε θα παίξουν;
