Η ήττα από την Πάφο συνοδεύτηκε από αποδοκιμασίες. Όχι τόσο γιατί η Ομόνοια έχασε. Έπαιξε καλά σε μεγάλα διαστήματα και θα μπορούσε μέχρι και να κερδίσει. Είναι τα όσα προηγήθηκαν εδώ και 40 μέρες είναι (σαν ουρά προηγούμενων κακών προγραμματισμών) που φέρνουν την αντίδραση.
Παραμονές Χριστουγέννων η Ομόνοια έδινε το αιώνιο ντέρμπι. Είχε την ευκαιρία να ανέβει στην πρώτη θέση. Μέχρι εκείνη τη μέρα, η εντύπωση που υπήρχε ήταν πως είχε πιάσει το ταβάνι της, ίσως να είχε υπερβεί τις δυνατότητες της. Υπήρχαν πολλά σημάδια που το έδειχναν. Η εμφάνιση με την Ανόρθωση, οι αγχώδεις νίκες. Στο "αιώνιο" φάνηκαν όλες οι αδυναμίες.
Η αντίδραση ήταν φυσικά η αντίθετη του αναμενόμενου. Η παντελώς άστοχη και "ερασιτεχνική" εκτίμηση των ιθυνόντων προγραμματισμού που την αποδυνάμωσαν (αφού αποχώρησαν παίκτες για διεθνείς υποχρεώσεις) και την έφεραν από υποψήφια πρώτη στην 6η θέση. Νιώθει προς το παρόν ασφαλής για την εξάδα λόγω της γκέλας του Απόλλωνα.
Οι καθυστερημένες προσθήκες δεν χρυσώνουν το χάπι και ας είναι καλές. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Λοϊζου φεύγει, ο Σεμέδο αργεί, οι τραυματισμοί καλά κρατούν, οι κάρτες φέρνουν απουσίες. Και το πρόγραμμα είναι εξαιρετικά δύσκολο σε αυτή τη φάση. Έχει τρία συνεχόμενα ντέρμπι. Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι η Ομόνοια μετρά 4 συνεχόμενες ήττες σε τέτοια ματς.
