Για να το ξεκαθαρίσουμε, παλιοί και νέοι στην Ομόνοια, θα έχουν μεγάλη ευθύνη, ο καθένας στον τομέα του για την αναβάθμιση και δραστικότατη βελτίωσης της ομάδας. Αλλά, κοιτώντας πίσω στα τελευταία χρόνια, τα στόπερ και οι ανασταλτικοί μέσοι ήταν το μεγάλο πρόβλημα. Το δε μέγιστο ήταν ο τερματοφύλακας.
Αν πάρουμε τη λίστα με τους ξένους που έκατσαν κάτω από τα δοκάρια της Ομόνοιας, ο κόσμος της θα πάθει μελαγχολία. Μόνο ο Μπράσας πριν 17 χρόνια και ο Μορέιρα στο μισό της θητείας του ανταποκρίθηκαν. Οι λοιποί; Βέζερ, Σινού, Μιχόπουλος, Κοτσόλης, Λεβίτα, Φελτχούιζεν, Μιχαϊλοφ και πάει λέγοντας. Αν και οι πλείστοι, είχαν καλό βιογραφικό, απέτυχαν. Η Ομόνοια δικαίως μιλά για την «κατάρα του άσου», η οποία έπιασε και τον Γέβριτς των αμέτρητων συμμετοχών στην Εθνική Σερβίας. Η οποία «κατάρα» έχει και την παράμετρο των τραυματισμών στην εξίσωση.
Οπότε αν κάποιος έχει μία κληρονομιά που πρέπει να φέρει «τούμπα» με το ανάλογο βάρος ευθύνης, αυτός είναι ο Μεχίας. Ο Ισπανός έχει άλλο, διαφορετικό backround. Στο βιογραφικό του κάνουν θετική εντύπωση οι ομάδες και προκαλούν ανησυχία οι λίγες του συμμετοχές την τελευταία τετραετία. Αλλά, ας μην σταθούμε σ΄αυτό. Αν τα προσόντα υπάρχουν, το πρόβλημα της ελάχιστης συμμετοχής λύνεται. Αν η Ομόνοια θέλει να επανέλθει σε πρωταγωνιστική πορεία, πρέπει να θωρακίσει επιτέλους το τέρμα της. Υπάρχουν και άλλες φυσικά προϋποθέσεις, με πρώτη την συνολική αμυντική συμπεριφορά της ομάδας.
Αλλά για τον Μεχίας το θέμα, σε προσωπικό επίπεδο, είναι να εμπνεύσει πρώτα ο ίδιος σιγουριά. Αποφεύγοντας τα κραυγαλέα λάθη (αυτά και ήταν πολλά όλα αυτά τα χρόνια), να βγάλει ειδικά στην αρχή κάποιες καλές επεμβάσεις. Είναι ώρα η «κατάρα» να σπάσει.
