Ο Νόβακ Τζόκοβιτς θεωρείται από πολλούς ο GOAT (greatest of all time) του τένις και όχι άδικα. Ο Σέρβος αθλητής μέσα από τα επιτεύγματα του, έχει αναγκάσει ολόκληρο τον κόσμο να ασχοληθεί μαζί του, είτε αγαπάει το τένις είτε όχι.
Η καριέρα του ως αθλητής αλλά και η συμπεριφορά του ως άτομο, ανάγκασαν τόσο εμάς τους αθλητικογράφους (που είναι η δουλειά μας) όσο και τον μέσο άνθρωπο να ψάξει τι κρύβεται πίσω από τις επιτυχίες του Τζόκοβιτς.
Η πραγματικότητα είναι ότι η ζωή του Νόβακ δεν ήταν πάντοτε στρωμένη με ροδοπέταλα.
Ο Νόβακ Τζόκοβιτς ήρθε στη ζωή στις 22 Μαϊου του 1984 και γέμισε το σπίτι της οικογένειας με χαμόγελα. Κανένας δεν περίμενε όμως ότι αυτά τα συναισθήματα θα κρατούσαν για τόσο μεγάλο διάστημα μετά τη γέννηση του.
Από μικρός ο Σέρβος ήταν δραστήριος, μεγαλωμένος στη Γιουγκοσλαβία, με τους γονείς του να είναι ιδιοκτήτες ενός καταστήματος αθλητικών ειδών και δύο εστιατορίων. Όπως είναι λογικό για κάθε μικρό της ηλικίας του, ο Νόλε έψαχνε να δει τι άθλημα θα μπορούσε να του ταιριάζει, έτσι ώστε να ασχοληθεί μεγαλώνοντας.
Η ΙΔΕΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ
Μάλλον η διαίσθηση του πατέρα του θα πρέπει να ήταν θεόσταλτη, καθώς επέλεξε σαν δώρο στον τετράχρονο τότε Νόβακ μια ρακέτα και μερικές μπάλες του τένις. Αυτό ήταν. Ο μικρός Τζόκοβιτς «μαγεύτηκε» από την πρώτη στιγμή με τη ρακέτα, η οποία έμελλε στη πορεία να χαρίσει πολλές και σπουδαίες στιγμές, τόσο στην οικογένεια όσο και σε ολόκληρη τη χώρα.
Στα έξι του χρόνια πλέον και αφού είχαν χτιστεί τα πρώτα γήπεδα τένις στην τότε Γιουγκοσλαβία, ο Νόλε ξεκίνησε να τα επισκέπτεται για να ανταγωνιστεί με άλλα παιδιά της ηλικίας του. Έλα όμως που υπήρχαν μόνο μεγαλύτερης ηλικίας. Αν σκέφτεστε αυτό που σκέφτομαι πολύ καλά κάνετε.
Ο Τζόκοβιτς συμμετείχε σε πιο προχωρημένο τμήμα και όταν κλήθηκε να αγωνιστεί σε ένα τουρνουά, κέρδισε ένα κορίτσι μεγαλύτερο του κατά 8 χρόνια και πανηγύρισε τον πρώτο του τίτλο.
Αν και μπορώ να φανταστώ την αντίδραση του νεαρού τότε κοριτσιού μετά την ήττα της, εντούτοις σίγουρα φτάνοντας στο σήμερα, λίγοι θα πιστεύουν την ίδια όταν θα διηγείται πως κάποτε έχασε ένα τίτλο από τον σπουδαίο Νόβακ Τζόκοβιτς όσο ήταν παιδάκι.
Όπως γίνεται συνήθως σε ιστορίες που αφήνουν το στίγμα τους στο χώρο του αθλητισμού, έτσι και σε αυτή του Νόλε, υπήρξε μια καθοριστική στιγμή, που ίσως και να καθόρισε τον χαρακτήρα του ίδιου για όλη του τη ζωή.
ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ
Το 1991 ξέσπασε πόλεμος στην Γιουγκοσλαβία και οι ΝΑΤΟικές βόμβες που έπεφταν θα μπορούσαν πολύ εύκολα να «χτυπήσουν» τον οποιοδήποτε. Από την χαρά του να παίζει τένις, ο 8χρονος Τζόκοβιτς βρέθηκε μάρτυρας γεγονότων και εμπειριών που τον σημάδεψαν και τον σημαδεύουν μέχρι και σήμερα, όπως θα γινόταν με τον οποιοδήποτε βρισκόταν στη θέση του.
Όταν ο πόλεμος τελείωσε, ο Τζόκοβιτς συνέχισε τη πορεία του, αποφασισμένος να πετύχει το μεγάλο του όνειρο. Έφυγε από την χώρα και βρέθηκε στο Μονακό, εκεί όπου γράφτηκε στη γνωστή ακαδημία της περιοχής. Το νερό είχε ξεκινήσει να μπείνει στο «αυλάκι».
Και πάλι τα πράγματα δεν ήταν εύκολα, με τον ίδιο όντας σε μεγαλύτερη ηλικία αλλά μακριά από το σπίτι του να θυμάται: «Η μητέρα μού είχε μάθει να πλένω κάλτσες και ρούχα μιας και δεν είχαμε πλυντήριο. Σε ένα τουρνουά στην Ευρώπη, θυμάμαι δεν είχα καν 2-3 ευρώ για να πάω στα πλυντήρια που υπήρχαν κοντά από εκεί που μέναμε. Πλέναμε τα ρούχα μας με έναν συναθλητή που μέναμε μαζί, και τα αφήναμε να στεγνώσουν σε καλοριφέρ, ακόμα και επάνω σε δημόσιες λάμπες. Μέχρι που μια φορά μας χτύπησε την πόρτα η αστυνομία και μας είπε να μην απλώνουμε τα ρούχα μας εκεί».
Όλα αυτά βεβαίως δεν λειτουργούσαν εις βάρος του Τζόκοβιτς, αλλά αντιθέτως έδιναν στον ίδιο τα απαραίτητα ψυχικά αποθέματα για να μπορεί να αντέξει στον έντονο ανταγωνισμό του τένις.
ΟΤΑΝ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΝΑ ΛΑΜΠΕΙ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ
Το 2008 ήταν μια χρονιά ορόσημο. Στο Αυστραλιανό Όπεν του 2008 κέρδισε στον ημιτελικό τον μεγάλο Ρότζερ Φέντερερ και τον άφησε εκτός τελικού.
Ο Τζόκοβιτς κέρδισε σε 4 σετ τον Γάλλο Τζο-Γουίλφριντ Τσονγκά στις 27 Ιανουαρίου του 2008 και κατέκτησε το πρώτο Γκραν Σλαμ στην καριέρα του.
Τον Μάιο έφτασε στα ημιτελικά του Γαλλικού Όπεν για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, στέφθηκε χάλκινος ολυμπιονίκης στο Απλό Ανδρών, αφού κέρδισε στον μικρό τελικό τον Αμερικανό Τζέιμς Μπλέικ. Στον ημιτελικό που είχε προηγηθεί, στις 15.08.2008, έχασε από τον Ραφαέλ Ναδάλ (χρυσό ολυμπιονίκη εκείνης της χρονιάς), αλλά πέτυχε το σερβίς με τη μεγαλύτερη ταχύτητα στην ιστορία του τένις (250 χλμ/ώρα). Επίσης την ίδια χρονιά κατάφερε να φτάσει σε τρεις τελικούς της σειράς Μάστερς κερδίζοντας στη Ρώμη και στο Ίντιαν Γουέλς.
Αυτή τη στιγμή που μιλάμε ο Σέρβος αντισφαιριστής, είναι το νούμερο 1 της Παγκόσμιας Κατάταξης ενώ κατέκτησε 24 τίτλους Grand Slam, τους περισσότερους από κάθε άλλο τενίστα στην ιστορία (ο Ναδάλ έχει 22 ενώ 20 έχει ο Φέντερερ).
Ο τελευταίος του τίτλος ήταν στο US Open έχοντας αντίπαλο τον Μεντβέντεφ , του οποίου επικράτησε με 3-0 σε ένα αγώνα που είχε διάρκεια 3 ώρες και 17 λεπτά.
ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟ ΕΡΓΟ ΚΑΙ ΠΙΣΤΗ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ
Ο Νόβακ Τζόκοβιτς είναι επίσης γνωστός για την φιλανθρωπική του δράση, καθώς έχει ιδρύσει το ίδρυμα Novak Djokovic Foundation, το οποίο έχει ως στόχο να βοηθήσει παιδιά προσχολικής ηλικία στη Σερβία.
Αυτή τη στιγμή η φιλανθρωπική οργάνωση του μετράει 43 παιδικούς σταθμούς ενώ έχει εκπαιδεύσει περισσότερους από 1.500 εκπαιδευτικούς.
Όπως αναφέρει και ο ίδιος: «δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να αλλάξεις την κοινωνία ή τον κόσμο ή να σώσεις τον πλανήτη από το να βοηθήσεις τα παιδιά».
«Ήμουν πολύ τυχερός και ευλογημένος που ασχολήθηκα με το άθλημα που αγαπώ και το οποίο ερωτεύτηκα από την ηλικία των 4 ετών. Τσιμπάω τον εαυτό μου συνέχεια για να θυμάμαι πόσο τυχερός είμαι. Αλλά έχω δώσει και μεγάλη σημασία στην ευθύνη απέναντι στις αξίες που έχω αποκτήσει από πολύ νωρίς. Κάθε αθλητής είναι σαν να έχει ένα μεγάφωνο στα χέρια του. Κάθε λέξη που λέμε ταξιδεύει πολύ μακριά και γι’ αυτό προσπαθώ να τις χρησιμοποιώ για τους σωστούς λόγους και γι’ αυτό ενδιαφέρομαι κάθε παιδί να έχει τις ίδιες ευκαιρίες πρόσβασης στις σωστές συνθήκες ανάπτυξης ώστε να γίνουν οι καλύτεροι δυνατοί άνθρωποι για το μέλλον» είχε προσθέσει ο Τζόκοβιτς.
«Ο σημαντικότερος τίτλος της ζωής μου, είναι αυτός που έλαβα τον Απρίλιο του 2011. Πήρα το Παράσημο του Τάγματος του Αγίου Σάββα, ιδρυτή της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Σερβίας από τον Πατριάρχη της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας Ειρηναίο».
Το παράσημο αυτό αποτελεί την υψηλότερη διάκριση στην Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία. Του αποδόθηκε για τη σημαντική συμβολή του, στην ανακαίνιση εκκλησιών στην πατρίδα του, τη Σερβία.
Ο Τζόκοβιτς υπογραμμίζει σε κάθε ευκαιρία την πίστη του στην ορθοδοξία ενώ κάποια στιγμή είχε αναφέρει «η πίστη μου στον Χριστό είναι πάνω από τους 70 τίτλους που έχω κερδίσει από την αρχή της καριέρας μου».
Η ΓΕΛΕΝΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΓΛΩΣΣΕΣ
Γνώρισε την γυναίκα του, τότε Γελένα Ρίστιτς (σήμερα Γελένα Τζόκοβιτς) στο λύκειο, αρραβωνιάστηκαν τον Σεπτέμβριο του 2013, παντρεύτηκαν στις 10 Ιουλίου 2014 στο Σβέτι Στέφαν του Μαυροβουνίου, ενώ διατηρούσαν σχέση από το 2005. Έχουν μαζί δύο παιδιά, τον Στέφαν (γεννημένος στις 21 Οκτωβρίου 2014) και την Τάρα (γεννημένη στις 2 Σεπτεμβρίου 2017).
Μιλά πέντε γλώσσες, σερβικά, γερμανικά, γαλλικά, ιταλικά και αγγλικά. Οι γονείς του διατηρούν τρία εστιατόρια, το ένα από τα οποία ονομάζεται "Νόβακ". Ο ίδιος κατοικεί στο Μόντε Κάρλο. Είναι φίλος των συμπαικτών του, μεταξύ αυτών είναι ο Ραφαέλ Ναδάλ, ο Ρότζερ Φέντερερ, η Μαρία Σαράποβα και ο Άντι Ρόντικ.
ΕΙΝΑΙ Ο GOAT ΚΑΙ ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ ΟΛΩΝ Ο ΤΖΟΚΟΒΙΤΣ;
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι ισχύει για τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά σίγουρα εμείς γουστάρουμε τον Σέρβο τενίστα τόσο για την δράση του έξω από το τερέν όσο και μέσα σε αυτό.
Αποτελεί ένα υπόδειγμα αθλητή και ανθρώπου και κάθε παιχνίδι του είναι πραγματικά μια ωδή προς το τένις. Ας τον απολαύσουμε μέχρι να πάρει την απόφαση να αποσυρθεί.
Μέχρι τότε, όποιος τον αντιμετωπίζει, πιθανό να διερωτάται ότι και ο Μεντβέντεφ στο τελευταίο του αγώνα ο οποίος απευθυνόμενος προς τον ίδιο είπε «πρώτα απ’ όλα, θέλω να ρωτήσω τον Νόβακ, Τι κάνεις ακόμα εδώ;! Έλα τώρα».
Μια βαθιά υπόκλιση στον GOAT του τένις και ένα standing ovation είναι το λιγότερο που μπορεί κανείς να κάνει για να εκφράσει την εκτίμηση και το σεβασμό σε ένα τόσο σπουδαίο αθλητή, σε ένα τόσο σπουδαίο άνθρωπο…
