Πριν μερικούς μήνες σε μία συνομιλία λίγο πριν την εκπομπή «Τhe Match», ο Νεκτάριος Αλεξάντρου είχε πλέψει το εγκώμιο του Χάμπου Χαραλάμπους.
Μεταξύ άλλων μου ανέφερε... «θεωρώ πως πρέπει να είναι βασικός». Μου φάνηκε λίγο τραβηγμένο. Δύο χρόνια προηγουμένως, μιλώντας με τον Λευτέρη Κοντολεύτερο για την έκρηξη των Κυπρίων της Ομόνοιας (Τζιωνής, Κακουλλής, Λοϊζου), μου ανέφερε πως υπάρχει και άλλος και θα το δεις. Δώσε απλά λίγο χρόνο, έχει εξαιρετικά στοιχεία. Μιλούσε για τον Χάμπο. Θεώρησα πως ίσως να είχε την σύνηθη συγγενική δόση υπερβολής (είναι θείος του).
Τελικά είχαν και οι δύο δίκαιο 100%. Ο ένας κοιτώντας την δεδομένη χρονική στιγμη το μέλλον και ο άλλος το σήμερα.
Υπήρχαν κάποιες στιγμές στην πορεία, όπως το πέναλτι στον τελικό με Εθνικό, ή η εμφάνιση με την Γκεντ στην Λευκωσία, που έδειχναν ένα παίκτη όντως καλής πάστας. Όμως αυτό που είδαμε στο «αιώνιο» από τον¨... «πράσινο» Χάμπο ήταν μία υπογραφή ενός εξαιρετικού ποδοσφαιριστή. Μπήκε όταν έκαιγε η μπάλα όσο ποτέ. Η Ομόνοια με 10 κα όλοι ξέρουμε τι πάθαινε το «τριφύλλι» σε όλες τις προηγούμενες περιπτώσεις που έμενε με παίκτη λιγότερο. Έτρεξε, έκοψε, κάλυψε χώρους. μοίρασε παιχνίδι, επιτέθηκε. Ήταν ήρεμος και συγκεντρωμένος σε ένα παιχνίδι όλο ένταση και νεύρα. Διάβαζε το ματς και τις φάσεις,. Χωρίς υπερβολή, ηγήθηκε τις Ομόνοιας για 90 λεπτά (σχεδόν τόσο έπαιξε με τις καθυστερήσεις).
Ξέρει μπάλα, έχει ταχύτητα, μαθαίνει τάχιστα τα μυστικά μία νευραλγικής θέσης σε ότι αναφορά την τοποθέτηση (σε φάση και άμυνας και επίθεσης). Άρα έχει όλο το πακέτο για να κάνει γεμάτη καριέρα
