«Η ομάδα που μας ενώνει». Το σλόγκαν της Εθνικής, είναι και πολύ εύστοχο. Ενωμένοι είμαστε. Όχι όμως με τάση στήριξης γιατί η υπομονή μας εξαντλήθηκε. Η Εθνική μας ενώνει (δυστυχώς) προκαλώντας κοινό, «ενωτικό» και άκρως δικαιολογημένο συναίσθημα της απογοήτευσης, της απαξίωσης, της οργής.
Να αρχίσουμε με το εξής για να μπουν όντως κάποια πράγματα σε σωστή βάση (επειδή αντιλαμβανόμαστε τα δεδομένα); Το Κόσοβο έχει καλύτερους παίκτες, οι περισσότεροι κάνουν καριέρα στο εξωτερικό (ορισμένοι σε πολύ ψηλό επίπεδο), σχεδόν όλοι είναι παιδιά Κοσοβάρων μεταναστών σε Ευρωπαϊκές χώρες. Δεν είναι δηλαδή μία ποδοσφαιρομάνα. Είναι μία νεοσύστατη Εθνική, με ειδικά προνόμια (οι παίκτες που είχαν αγωνιστεί σε άλλες Εθνικές είχαν δικαίωμα αλλαγής). Παίκτες με ποιότητα, που δεν προέρχονται όμως από μία σχολή, που μαζεύονται κάθε τόσο να προπονηθούν και να παίξουν. Ο προπονητής τους δεν λέει και πολλά σε βιογραφικό. Πλησιάζει και τα 70 ο Αλέν Ζιρές. Αλλά εδώ και πάρα πολλά χρόνια εργάζεται σε Εθνικές ομάδες και μόνο. Αφρικανικές ή Αραβικές δεν έχει σημασία. Κάτι παραπάνω ξέρει. Και επιπλέον, είναι ξεκάθαρο πως έχει βρει ένα μοντέλο, αγωνιστικό μοντέλο. Το ακολουθεί και ανά πάσα στιγμή το ρυθμίζει. Παράδειγμα το πώς με δύο κινήσεις, μας τσάκισε στο 2ο ημίχρονο.
Γενικώς καλύτερο επίπεδο αυτό του Κοσόβου. Αλλά να μας παίζει σαν την γάτα με το ποντίκι; Έντεκα τελικές σε 20 λεπτά, δεν έκανε ούτε η Μπαρτσελόνα του Μέσι, στην… Εξτρεμαδούρα. Και αν έκανε, πιθανότατα πριν φάει το γκολ ο τεχνικός της Εξτρεμαδούρα θα έκανε μία κίνηση. Θα ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΕ. Αλλά και αν έβλεπε ότι δεν… προλαβαίνει (συμβαίνει το κακό timing), θα σκεφτόταν κάτι να σπάσει το ρυθμό. Να πέσει κάποιος παίκτης για τραυματισμό ας πούμε…. Αμ οι αλλαγές; Έκανε αυτές που θα έκανε αν έμενε το 0-0. Λες και δεν δεχτήκαμε γκολ…
Δούλεψε λέει ο Ομοσπονδιακός το πλάνο του πρώτου ημιχρόνου. Δηλαδή το πλάνο 7-3 όταν αμύνομαι και 5-5 όταν επιτίθεμαι. Εντάξει υπερβολικό, δεν υπάρχει τέτοιο μοντέλο, αλλά μόνο έτσι μπορούμε να θίξουμε την τακτική μας χασμωδία. Δεν λέω, ομάδες επιπέδου της Κύπρου, από την άμυνα θα ξεκινάνε. Αλλά η σωστή άμυνα δεν μεταφράζεται με τον αριθμό των αμυντικογενών παικτών που έχεις στο γήπεδο, ούτε και τα φορτηγάκια (άστε που ούτε λεωφορείο δεν ξέρουμε να παρκάρουμε) που στήνεις από την σέντρα και κάτω. Άμυνα θα παίξεις, όταν θα κυνηγήσεις την μπάλα, θα πιέσεις και ψηλά, θα κλέψεις, θα αλλάξεις και δύο πάσες. Και αν είσαι καλός αμυντικά, θα έχεις και στο ρεπερτόριο την ικανότητα να βγεις και μπροστά, ορθόδοξα. Όχι μία φορά στο 41΄.
Ο Κωστένογλου αποφάσισε ότι από την 1η μέρα θα παίξει με τρεις κεντρικούς αμυντικούς. Μπορεί στα 1-2 πρώτα ματς να δούλεψε (με Λαϊφη, Κούσουλο όμως) και να παρασύρθηκε. Δεν του βγαίνει στην πορεία, αλλά επιμένει. Και είμαι σίγουρος ότι και σε φιλικό με την U17, πάλι τρία στόπερ θα παρατάξει.
Η επιλογή των μεσοεπιθετικών γίνεται κυρίως με κριτήριο την ικανότητα τους να πιέσουν (να πρεσάρουν) την αντίπαλη ομάδα και όχι στο πως μπορούν να συνδυαστούν.
Ο Ελλαδίτης τεχνικός αποφασίζει και άλλα πράγματα, τα οποία αποδεδειγμένα τον αφήνουν εκτεθειμένο. Παίκτες που δεν παίζουν στην θέση τους (το αν τα καταφέρνουν κάποιες φορές στις ομάδες τους είναι μάλλον λόγω της παρουσίας και βοήθειας ικανότερων αλλοδαπών συμπαικτών τους). Παίκτες που δεν είναι σε καλή κατάσταση, αλλά προτιμώνται έναντι άλλων πιο φορμαρισμένων. Το γιατί μόνο ο Κωστένογλου το ξέρει. Που έχει κολλήσει. Αν ένα πλάνο, σου δείχνει σημάδια ότι σε βάθος χρόνου θα δουλέψει, στήριξε το. Αλλά όταν πλέον οι αποδείξεις αποτυχίας περισσεύουν, προς τι η εμμονή;
Αλλά δεν φταίνει και οι διεθνείς; Φταίνε και παραφταίνε. Δύο πάσες δεν μπορούμε να αλλάξουμε, δύο κινήσεις στον χώρο, δύο τρεξίματα για να δώσουμε επιλογές στον συμπαίκτη.
Ορθά είπε ο Τάκης Αντωνίου, ότι έχουμε παραπάνω επιθετικό ταλέντο από ότι αμυντικό. Πως όμως χωρίς ανεβάσματα, κίνηση με ή χωρίς τη μπάλα, θα αξιοποιήσουμε χαρίσματα του Πίττα, του Λοϊζου, του Τζιωνή; Πως θα φέρω σε θέση βολής δύο και τρεις φορές τον Πιέρο; Αυτά είναι θέμα και πλάνου και πρωτοβουλίας.
Α, είναι και το επιχείρημα της χρονικής περιόδου. Είναι κουρασμένοι οι διεθνείς, είναι η εποχή. Είναι, αλλά… Οι Κοσοβάροι και οι λοιποί έκαναν διακοπές; Δεν έχουν όλοι από 30-35 παιχνίδια στα πόδια τους; Σε πρωταθλήματα με μεγάλες εντάσεις;
Λοιπόν, επειδή θα χρειαστούμε ολόκληρη ιστοσελίδα να καταγράψουμε τα πιστεύω μας, συνοψίζουμε
Ο Κωστένογλου δοκιμάστηκε και απέτυχε. Και αν αύριο σπάσει (μακάρι) ο διάτανος το πόδι του και φέρουμε κανένα αποτέλεσμα στην τριάδα αγώνων, αυτό δεν αλλάζει. Θα είναι έκλαμψη και τίποτα παραπάνω.
Αυτοί που τον επέλεξαν (για τους όποιους λόγους) και ακολούθως τον στήριξαν (για τους όποιους λόγους) θεωρώντας ότι είμαστε σε καλό δρόμο, έσφαλαν
Πρέπει να έρθει ένας προπονητής, ο οποίος να έχει ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΟ πλάνο. Αγωνιστικό και οργανωτικό. Αυτός να το καθορίσει, έχοντας βέβαια βοήθειες και έλεγχο. Έχουμε καλή φουρνιά, ας αξιοποιηθεί.
Οι διεθνείς αντί να μιλάνε για άριστο κλίμα και να φωτογραφίζονται με πλατιά χαμόγελα σε κάθε πρώτη προπόνηση, ας κάνουν πρώτα από όλα αυτοκριτική. Πραγματική.
Εθνική αντάξια (για το μπόι μας, χωρίς υπερβολές και άπιαστους στόχους) δεν θα κάνουμε όσο, η χρησιμοποίηση του ντόπιου παίκτη στο πρωτάθλημα δεν κωδικοποιηθεί και δεν γίνει must. Σήμερα είναι στην διακριτική ευχέρεια του… ταμείου και 1-2 προπονητών με… μάτι και θάρρος.
Δεν είμαστε επιπέδου Λίχτεστάϊν, Γιβραλτάρ, Αγίου Μαρίνου κτλ. Αλλά όσο ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι θα ξημερώσει μία μέρα όπου με μέτριο (για την συγκεκριμένη περίσταση) τεχνικό, Κυπριακό πρωτάθλημα αλλοδαπών ποδοσφαιριστών, έλλειψη πραγματικού οράματος και με μπόλικα ευχέλαια, θα κάνουμε Εθνική, ας αρχίσουμε να ψάχνουμε πτήσεις για τους πιο πάνω προορισμούς.
Γενικώς δεν είναι ο γιαλός στραβός. Εμείς απλά (όλα και πιο) στραβά αρμενίζουμε.
