Με μία δίκαιη - σημαντική πρόκριση, μπόλικο άγχος στο τέλος και με τα θετικά πολύ περισσότερα από τα αρνητικά έκλεισε η βραδιά για την Ομόνοια. Είδαμε ένα εξαιρετικό πρώτο μέρος και γενικά ένα πολύ καλό 65λεπτο.
Είδαμε ένα ορθόδοξο σχηματισμό με ορθή κατανομή ρόλων και κυρίως ανταπόκριση. Με πιο τρανά παραδείγματα τον εξαιρετικό Λοϊζου και τον πανταχού παρών (ανασταλτικά και οργανωτικά) Μπασιρού.
Οι γραμμές ήταν δεμένες και ανοιγόκλειναν αρμονικά σαν ακορντεόν. Με εξαιρετική κίνηση (με και χωρίς τη μπάλα), δημιουργία, εμπνεύσεις.. Με όβερλαπς, κάθετες πάσες, άμεσο ποδόσφαιρο. Και με αρκετούς παίκτες να πατούν περιοχή.
Την ίδια στιγμή είδαμε πρέσινγκ και άμεσο κλείσιμο χώρων με κλεψίματα και αναδημιουργία επιθέσεων. Είδαμε επιτέλους καλές στατικές μπάλες, στοχευμένες, δουλεμένες. Με 3 μεγάλες ευκαιρίες.
Δεν είδαμε πρώτα από όλα γκολ σε μεγάλες ευκαιρίες. Είναι ένα θέμα αυτό.
Σε αντίθεση με το αρχικό άψογο διάβασμα, δεν είδαμε καλή εκτίμηση της ροής από τον Λένον. Οι αλλαγές ο σχηματισμός με δύο φορ (και βαριά φορ) αποσυντόνησαν την ομάδα. Δεν είδαμε κινήσεις που να έφερναν βοήθειες στον Λέσιακς που ήταν συνέχεια με δύο και τρεις αντιπάλους μετά το 70'.
Συνοψίζοντας όμως. Η Ομόνοια των 65 λεπτών έστειλε πολλά μηνύματα. Ο Λένον έβαλε πράγματα στο παιχνίδι, που είχαν.. σχεδόν εξαφανιστεί από τον Αύγουστο του 2020. Είναι σαφές τι θέλει να κάνει ο Ιρλανδός και σίγουρα με το υπάρχων ρόστερ μπορεί να κάνει πολλά, αλλά όχι όλα. Όμως αν αυτό είναι το πραγματικό δείγμα γραφής, η Ομόνοια έχει μεγάλη προοπτική τώρα και πολύ μεγαλύτερη για παρακάτω...
