Ακόμα και μετά από ένα τόσο ευρύ σκορ σε βάρος της, υπήρχαν συνθήκες μέσα από τις οποίες η ΑΕΛ μπορεί να θεωρεί ότι είχε τη δυνατότητα να αλλάξει τη μοίρα της. Θα μπορούσε να είχε αλλάξει τον ρου του αγώνα, για παράδειγμα, αν σκόραρε στην πρώτη μεγάλη φάση που καταγράφηκε στο ματς εκατέρωθεν, την κεφαλιά του Χουράδο στο 7’. Θα μπορούσε να έμπαινε με μεγαλύτερες αξιώσεις στο δεύτερο ημίχρονο αν κατάφερνε να μειώσει στη διπλή ευκαιρία του 37’, ή αν έβρισκε αυτή το γκολ με τον Σίλβα δευτερόλεπτα πριν ο Περέιρα κάνει το 3-0.
Με τα αν δεν γίνεται δουλειά, ωστόσο, κι η αλήθεια είναι ότι οι γαλαζοκίτρινοι υστέρησαν σε μεγάλο βαθμό σε σχέση με τις προηγούμενες εμφανίσεις τους. Ο ανασταλτικός μηχανισμός ήταν πιο ευάλωτος από ποτέ, αφού οι παίκτες τους αδυνατούσαν να ακολουθήσουν τις διαρκείς κινήσεις των αντίπαλων μεσοεπιθετικών στον άξονα και τις προωθήσεις του Ζοάο Πέδρο από δεξιά, κυρίως στο καλό διάστημα του Απόλλωνα στο πρώτο ημίωρο του αγώνα. Εκεί, δηλαδή, που επί της ουσίας κρίθηκε το παιχνίδι.
Η βαριά ήττα πληγώνει, ειδικά όταν έρχεται από τον συγκεκριμένο αντίπαλο. Εντούτοις, αυτό που έχει σημασία για τη συνέχεια (ας μην ξεχνάμε ότι είμαστε ακόμα στην ένατη αγωνιστική) είναι η αντίδραση που θα βγάλει η ομάδα στον επόμενο κιόλας αγώνα. Η ΑΕΛ, άλλωστε, δεν χτίστηκε για να διεκδικήσει το πρωτάθλημα, απλώς με την μέχρι σήμερα πορεία της ξεπέρασε κατά πολύ τις προσδοκίες που είχαν γι’ αυτήν κυρίως οι τρίτοι. Μια παρουσία ανάλογη με τις προηγούμενες απέναντι σε μια πολύ καλή ομάδα σαν τη Νέα Σαλαμίνα στο ματς που ακολουθεί θα είναι η απόδειξη ότι η ομάδα δεν λοξοδρόμησε, κι ας έχει στο παθητικό της ένα αποτέλεσμα σαν το σημερινό.
